Zondag 20 oktober

Likken

Paul was aan het mopperen dat je met Yuno los in de buurt echt niet even een tukkie kunt doen. Ze springt bij je en begint alle blote huid te likken die ze tegenkomt: handen, polsen, gezicht… Dan besluit ze eindelijk te gaan liggen. Achterin je nek bijvoorbeeld. Hee, die had ze nog niet gehad! Dus begint het likken opnieuw. Dan gaat ze eindelijk liggen. Ongeveer 10 minuten. En veert ze overeind: ja, ze is uitgerust!

Precies de reden dat ik Yuno meestal binnen 5 minuten van de bank mik als ik even wil gaan liggen en haar verder verbied om ergens anders dan aan mijn voeten of achter mijn knieën te liggen. Al weet ze je daar door steeds te gaan verliggen nog steeds iedere keer net uit de slaap te houden of te halen. Nee, als je echt rust wilt, moet je Yuno beneden laten of in de bench stoppen.

Veel aanleg

Overigens is Yuno’s likken niet vreemd. In het nest waren dit geen bijtpups maar likpups. Ik was indertijd zo verbaasd om meestal ongeschonden uit het nest te komen. Van Ronja’s nest heb ik nog een mooie foto van mijn hand (of die van Paul) met allemaal kleine prikgaatjes erin. Maar in plaats van dat bijten, hadden de pups in Yuno’s nest dus allemaal heel erg de neiging tot likken. Yuno doet het ook bij Kari en Ronja. Zij reageren er voornamelijk op met hun kop wegtrekken en waarschijnlijk kapt een blik van hen het gedrag ook redelijk vlot af. Heerlijk, hondencommunicatie!

Hondencommunicatie ook niet feilloos

Anderzijds, Yuno hangt soms in Ronja’s nek of in Kari’s achterpoten op een manier waar ik niet bepaald jaloers op ben. En ze accepteren het nog steeds soms verbazingwekkend lang! Kari loopt meestal weg met wat geluiden die zijn ongenoegen tonen. En bij Ronja is op een gegeven moment echt de grens bereikt, waarna ze een heel lelijk gezicht trekt en Yuno desnoods een knauw in de nek geeft. Yuno piept dan soms, komt soms nog heel even terug, maar dan is het “spel” wel afgelopen. Kortom, ze is voor hen soms echt net zo oervervelend als voor ons. En toch kunnen we allemaal goed met elkaar door een deur. Het is een kwestie van een bepaalde mate van tolerantie, op het juiste moment even gepast duidelijk zijn, maar vooral ook plezier en fijne momenten hebben samen. Net als in een normaal gezin.

En dan ’s avonds op de bank

’s Avonds lig ik op de bank en Yuno springt ook op de bank om bij me te liggen. Ze begint gelijk mijn hand te likken. Ik trek mijn hand terug en zeg heel rustig “nee” en breng mijn hand pas terug als bij Yuno de spanning van “ik wil likken” uit haar gezicht trekt. Halverwege wil Yuno alweer likken, ik zeg weer heel rustig “nee” en trek mijn hand weg. Als Yuno’s gezichtje ontspant, breng ik mijn hand terug en heb hem bijna waar hij eerder lag, wil Yuno weer beginnen. Ik zeg op nieuwe “nee” en trek mijn hand terug. Weer wacht ik op Yuno’s ontspannen gezichtje voor ik mijn hand terugbreng. Deze keer kan ik hem terugleggen waar ik hem had. Ik zeg heel rustig tegen Yuno “goed zo” en wil haar aaien. Gelijk wil ze weer likken, “nee”, ik trek mijn hand terug. Als Yuno’s gezichtje weer ontspant breng ik mijn hand terug en ik kan haar even aaien voor ze weer wil likken. Zo gaan we een tijdje heen en weer, tot ik Yuno rustig kan aaien. Zo heel af en toe geeft ze toch een likje of knaagt ze heel zachtjes op mijn handen. Voor even vind ik dat prima, het is niet het fanatieke gelik  waar ik kriegel van word. En als ik even rustig mijn hand weghaal tot ze er niet meer naar kijkt en dan verder ga, met kroelen, heeft ze de boodschap ook duidelijk begrepen.

Op een gegeven moment draait ze op haar zij zodat ik haar buikje kan aaien. Aan haar gezichtje te zien vindt ze dit heerlijk. Ze kan het dus wel, maar ze moet niet al te druk zijn en je moet zelf het geduld hebben (of opbrengen) om het haar duidelijk te maken.

Maandag 21 oktober

’s Middags gaan we met de drie honden op pad. Op weg naar de Balij vind ik Yuno knap irritant. Dan loopt ze prachtig opkijkend naast me, waarvoor ik haar beloon. Waarna ze naar het uiteinde van de riem rent en vol in haar halsband klapt. Ik stop om haar weer naast me te krijgen, wat iets moeilijker is dan als ik haar alleen heb: Paul staat met Ronja en Kari op dezelfde hoogte als ik en Yuno wil eigenlijk perse voorop lopen. Jammer dan. Uiteindelijk komt Yuno weer naast me, loopt weer een stukje prachtig te volgen, tot ze haar beloning op heeft, waarna ze weer naar het uiteinde van de riem rent… Zucht.

In het Balijbos is ze dan weer heel makkelijk terug te roepen als er voor ons iemand aan komt, al dan niet met hond. Werkelijk heel erg braaf, en daar incasseert ze natuurlijk ook het nodige voor.

Tussendoor is er even een moeilijker momentje. Bij de vijver zijn een paar mensen met 3 jachthonden die heerlijk het water in en uit rausjen. Ze zijn alleen een beetje opgefokt. Niets echt vervelends, maar Kari raakt aardig opgedraaid (waarschijnlijk pubers), Ronja gooit haar schelle stem in de strijd en Yuno moet ik keer op keer moeizaam terugroepen. Ik besluit af te slaan een zijpad op, terwijl Paul met Kari door de groep heen loopt. Hij heeft Kari aan zijn tuig vast en als Kari zich wel heel erg druk maakt, tilt hij hem op aan zijn tuig. Ik hoor de mensen lachen, draai me om en zie Kari met volle pronk – en ZONDER tuig. Waarschijnlijk is hij eruit gevallen op het moment dat Paul hem optilde.. Zucht. Geen ramp, Kari is veel te wijs om voor zichzelf met drie grote honden ruzie te zoeken. En ik heb de twee dames die hij misschien nog wel zou willen verdedigen uit de buurt gehaald, dus hij hoeft zich ook niet meer dan nodig te laten gelden. Paul komt maar weer terug. Ondertussen lopen de mensen toch maar door en keert de rust weer.

Wij vervolgen onze wandeling. Een vrouw komt alleen aanlopen. Yuno loopt zoals gewoonlijk voorop, gaat stilstaan, en draait zich half naar ons om. “Braaf” en ze komt aangerend voor haar beloning. Alle drie krijgen ze wat lekkers, want Kari en Ronja kennen dit spelletje allang. Een man en een klein, wat angstig hondje. En Yuno is supermakkelijk terug te roepen. Geweldig! Het hondje rent als een streep voorbij, ons drietal heeft het te druk met lekkers om zelfs maar op te kijken. Dan staat er een gezin met plastic zakken langs het pad in het bos, blijkbaar op herfststrooptocht. Yuno kijkt, draait zich om en… komt alvast aanrennen! Wow! Knappe griet! Uit zichzelf houdt ze haar aandacht bij Paul als ze samen langs de mensen lopen en Yuno geeft maar één klein oefje als ze al voorbij zijn :-). Wat een knap hondje!

Op de terugweg loopt Yuno weer prachtig naast me tot ik haar beloond heb, waarna ze naar het uiteinde van de lijn rent en in de halsband klapt… Zucht. Ik moet er wel om lachen. Yuno heeft net een paar prachtige staaltjes supergedrag laten zien. En nu laat ze ook weer zien dat ze nog steeds gewoon een impulsieve pup is waar nog het nodige mee moet gebeuren.

Training: “Zit!”

En dan komt tijd, fut en eraan denken weer even samen voor een trainingssessie. Ik besluit met Yuno aan het zitten te werken. En dat doe ik als volgt. Ik loop door de kamer en zeg “zit!” en zodra Yuno gaat zitten, krijgt ze een klik en een beloning. Ik loop ondertussen door en zodra ze de beloning op heeft, zeg ik weer “zit!”, enzovoorts.

En de eerste keren… gaat Yuno liggen (ter herinnering, ze was vrijdag het commando voor liggen kwijt en daar hebben we wat extra aan gewerkt). En nog eens liggen. En nog wat harder liggen. Ik besluit haar een of twee keer overeind te lokken met een handgebaar voor toch een klik. En na de volgende “zit!” ploft ze weer neer in een liggen.

Laat ik het op het kleed proberen. En Yuno ploft weer in een liggen. Maar deze is iets minder enthousiast. Dan blijft ze in de zit steken net voordat ze gaat liggen. Klik! En beloon! Steeds vaker krijg ik nu een zit. Maar soms geef ik het commando terwijl ze me aankijkt, waarna ze gaat snuffelen, rond gaat kijken, om bij mij gekomen dan te gaan… zitten. Klik en beloon. Maar na een paar keer hiervan, loop ik gewoon weg van Yuno – jammer, deze keer niets verdiend – en herhaal ik even later het commando als ze me weer aankijkt. En steeds sneller gaat ze zitten. Ze zit duidelijk liever op het kleed dan op de tegels, ik denk dat ze op de tegels iets makkelijker wegglijdt. Maar ook op de tegels gaat ze steeds beter en sneller zitten. Er is nog een verschil tussen tegels en tapijt. Op de tegels komt ze bijna helemaal naar me toe om te zitten. Op de rand van het tapijt wil ze nog wel eens blijven hangen om daar te gaan zitten, dus houdt ze soms meer afstand. Ik klik alle zits, als ze er maar bij blijft met haar koppie.

Het uiteindelijke doel is dat ze gaat zitten zodra ik het woordje zeg, waar ze ook is, hoe ver ze ook van me weg is. En dat gaat ook wel komen. Maar daar is ze nu nog niet aan toe. Het is mij gewoon heel duidelijk dat ze het woordje “zit” nog helemaal niet zo goed kent. Ze kent het verschil met “liggen” nog niet. Ze weet nog niet dat een commando iets is om direct op te volgen. Maar met dit soort oefeningetjes kun je dat een hond wel duidelijk maken. Nu accepteer ik nog heel lange bedenktijden, maar naarmate ze er beter in wordt, zal ik eerder weglopen als ze niet snel genoeg zit. En er zijn nog genoeg leermogelijkheden met dit spelletje voor Yuno om het nog vaak te doen! (En overigens ook een prima onderhoudsspelletje voor het scherper op commando krijgen van oudere honden!)