Zondag 10 november

Zaterdag hebben we lekker rustig zaterdag nagenoten van Yuno’s resultaat bij de puppycursus. Gevolg: 1 Yuno propvol energie en dus weer ferfeeelund.

Zondag gingen we weer eens op pad, voor een zondagslunch met de familie deze keer, in de omgeving van Nijmegen. We zorgden dat we ruim op tijd bij mijn moeder waren zodat de honden konden acclimatiseren voor we ze daar alleen lieten.De autorit ging erg goed. Yuno bleef rustig en lijkt langzaam wat over de misselijkheid heen te komen, ook al vermoed Paul dat ze aan het begin van de rit toch nog last had.

Oeps

Bij het uitstappen was het stel natuurlijk uitgelaten, dus stortten ze zich blèrend in mijn moeders tuin. Toen mijn moeder de achterdeur open deed, stortten ze zich blèrend naar binnen. En even later lag er een grote zwarte hoop midden op mijn moeders witte tapijt.

Nu had ik het mijn moeder niet kwalijk genomen als ze boos was geworden, maar ze bleef heel rustig. Paul verwijderde de hoop met een poepzakje, en ik heb haalde heel voorzichtig de restjes uit de witte tapijtvezels. Even later droeg mijn moeder een spuit met tapijtreiniger aan. Voorzichtig deppend en op het laatst voorzichtig wrijvend haalde ik de laatste restantjes zwart van het tapijt. Oef, dat viel behoorlijk mee.

Maar het was niet slim van ons om de honden vers uit de auto zo snel het huis in te laten. Een leer voor de volgende keer. In ieder geval lieten we de honden daarna nog even uitgebreid door de tuin banjeren voor we ze een rondje door de wijk gaven – helaas te weinig tijd om nog even naar de vlakbijgelegen bossen te gaan.

Yuno laat zich aaien

Toen we daarna even rustig zaten, liet Yuno zich zowaar een aantal stroken aaien door mijn moeder voor ze zich rustig, zonder blaffen en grommen, terugtrok. Blijkbaar went ze toch aan haar. In ieder geval sneller dan Kari, die er jaren over heeft gedaan!

Als gauw kwamen mijn oudste zus en zwager aan. En toen het geblèr was betijd en mijn zus even rustig zat, liet Yuno ook haar zowaar even aaien, weliswaar nog korter, maar opnieuw zonder blaffen of grommen. Netjes…

Herdertje

Vervolgens gingen mijn zus en moeder iets ergens anders in huis bekijken – hooooo, Yuno toonde zich een echt herdertje: ze was compleet van slag dat de roedel, hoe vers gevormd ook, uit elkaar ging! Toen iedereen weer bij elkaar was kwam ze veel meer tot rust.

Bench

Bij ons vertrek naar het restaurant hebben we Yuno in de bench gedaan. Dat waren we toch al van plan, maar na haar presentje op het witte tapijt waren we wel heel blij dat we de bench ook mee hadden genomen. Dus ik pakte lekkers en riep de honden bij me. En moest Ronja uit de bench halen. Ronja haat benches zodra het deurtje dicht gaat, maar een open bench in combinatie met koekjes wil zij gegarandeerd in rennen. Kari lekkers, Ronja lekkers, Yuno gevraagd in de bench te gaan, ja hoor! Mooi, deurtje dicht, nog wat lekkers erachteraan. En terwijl iedereen stond te tutten in de hal voor ze naar buiten gingen nog maar wat lekkers erachteraan. Yuno slaapt ’s nachts weliswaar wel in de bench, maar overdag is ze altijd los, ook als wij gaan werken. Yuno bleef er gelukkig vrij rustig onder, maar zat wel te kijken. Eindelijk gingen we op pad.

Wachten op de baas

Toen we na de (heerlijke en gezellige) lunch terugkwamen, zag ik Ronja direct op het bankje voor het raam naast de voordeur zitten, in volle alerthouding. Had ze dat nou de hele tijd zo volgehouden? Want we kwamen met een vreemde auto, dus aan het motorgeluid zal ze ons niet herkend hebben.

Zodra we uitstapten begon het blèrconcert – het is maar goed dat mijn moeder een vrijstaand huis heeft, maar in de rustige buurt draagt het geluid toch nog heel ver… Nog voordat de voordeur open is identificeer ik ook het wat bescheidener geluid van Yuno (mag van mij zo blijven!!!). Gelukkig kent ze haar manieren. Toen ik de bench benaderde, werd ze veel rustiger en dramde ze ook niet om het deurtje open te krijgen. Toen ze eruit kwam, heb ik haar net als iedere ochtend direct opgetild en vervolgens naar de grote tuin gedragen.

Toch geen boswandeling

Na nog een klusje voor mijn moeder te hebben gedaan, was het inmiddels jammer genoeg te donker om nog de lekkere boswandeling te doen die we ons in het vooruitzicht hadden gesteld. Maar op de terugweg waren de honden heel rustig, zelfs bij binnenrijden in Pijnacker was er nauwelijks onrust. Blijkbaar is een middagje op de baasjes wachten in een betrekkelijk vreemd huis toch wel heel vermoeiend.