Zondag 8 december

Voor vandaag moest ik qua activiteiten kiezen: fleece-speeltjes maken op de club of meegaan met de Spetsenwandeling? Als ik de vier snoeten hier in huis bekeek (om verwarring te voorkomen: Paul tel ik hier mee) was het antwoord duidelijk.

Spetstenwandeling

De rasvereniging organiseerde een winterwandeling in Busloo. Zowaar op tijd gingen we op pad. Yuno was deze keer mooi rustig in de auto – dat is iedere keer weer even afwachten. Ik heb de indruk dat haar nieuwe Hurtta-tuig voor haar beter werkt dan het vorige – geen verrassing, ook Kari en Ronja hebben een duidelijke voorkeur voor de Noorse tuigen. In de auto moeten zij zich echter wel schikken in de robuustere autotuigen: een Roadie voor Ronja en een TÜV-goedgekeurd AllSafe-tuig voor Kari. Kari’s tuig bracht een verrassing. Omdat het zo robuust is, had ik gedacht dat hij er een hekel aan zou hebben. Maar dat valt erg mee. Liever draagt hij het niet, maar toen ik laatst per ongeluk zijn oude tuig pakte, begon hij heftig te blaffen. Iets dat hij bij zijn nieuwe(re) tuig niet doet. Yuno ontspringt nog even de dans van de “echte autotuigen” tot ze uitgegroeid is. En mijn prio is nu ook even dat ze autorijden zo plezierig mogelijk vindt met een redelijk stevig tuig.

Bij het uitstappen uit de auto is Yuno even licht onder de indruk, maar minder dan we hadden gedacht. Yuno herkende Bonnie onmiddellijk en ging even begroeten – heel mooi dat ze dat nog weet! Als het ijs eenmaal gebroken is, blijft het blijkbaar nog wel even hangen. Pelle en Nissa hadden het iets te druk om ons veel aandacht te schenken, al kon een korte begroeting er nog wel vanaf. Genoeg te doen met al die mede-Spetsen! Dit is in ieder geval zeker een ras dat zijn eigen soort herkent en er meer mee opheeft dan met de meeste andere honden.

Van Spets Frida, waarschijnlijk het dichtst bij haar in leeftijd op Yuno’s broertje Pelle na, schrok Yuno in het begin even. Frida was haar wat heftig. Maar op een gegeven moment kwam Yuno terug: als Frida haar te heftig was, trok ze haar snoet in een fraaie grijns. Zo ontstond momentenlang een goed maar wat ruw spel. Als we het te lang lieten doorgaan, gooide Frida Yuno keer op keer omver. Voor geen van beide dames een goeie ervaring: slecht voor Yuno’s zelfvertrouwen, en Frida kreeg iets teveel overwinnaarservaringen van haar ruwe spel. Dus iedere paar minuten onderbraken we het spel weer, gelukkig met volle medewerking van Frida’s eigenaar, om de gemoederen even te laten betijen. Zo bleef het leuk, kreeg Yuno de nodige druk te verwerken, maar kon ze ook goed terugkomen. En Frida leerde dat het spel werd afgebroken als ze te ruw en opgefokt werd. Zoals meestal verliep de Spetsenwandeling heel prettig, werd kort onderbroken voor een kruidenbittertje (iets waarbij ik liever languit voor een open haard op de bank zit) en een lekker warme soep met brood achteraf.
Ook voor de menselijke deelnemers werd dus goed gezorgd!

Op de terugweg lag het hele stel natuurlijk in diepe slaap op de achterbank. Yuno met haar kin in Ronja’s nek. En later met haar kin op Kari. Wat zijn ze toch schattig als ze slapen!

Maandag 9 december

Training

Tijdens de middagwandeling besloot ik met Ronja en Yuno op pad te gaan en lekker te trainen. Nog steeds kom ik hier zelfs in huis te weinig aan toe. Yuno was in het begin even wat afgeleid door van alles en nog wat. Maar ik had blijkbaar mijn variabele beloningsschema goed gekozen – de kleine meid ging zich naarmate het eerste trainingsonderdeel (volgen op VB3) vorderde, steeds beter concentreren. Behalve het volgen (links en rechts afgewisseld) heb ik met Yuno gewerkt aan zit-en-wacht (VB5), om paaltje heen (betonnen blok + kolom van de flat) en staan. Met Ronja heb ik verder gewerkt aan onze dans.

Op de terugweg had Yuno aanzienlijk meer aandacht dan op de heenweg, en ook de wandelingen daarna was weer beter dan eerder. Op zich loopt Yuno zelfs als ze wat ‘warrig’ is, nog steeds met een soort aandacht: ze loopt meest aan een slappe lijn, als ze moet terugkomen komt ze terug naast me lopen. Maar oogcontact maakt ze amper, als ik mijn tongklak gebruik kijkt ze niet verwachtingsvol waar het lekkers blijft, dingen die ik wel verwacht. En ze is heel snel afgeleid. Intussen heb ik de indruk dat de wind voor haar veel uitmaakt: als het windstil is, lijkt ze aanzienlijk meer aandacht te hebben.

En een leuke bijkomstigheid: ’s avonds 2 moeie Spetsendames. Training zorgt toch wel voor lekker moeie hondjes :-).

Dinsdag 10 december

Bezoek

Op dinsdagavond hebben we bezoek: Ingrid V. en Evelien van de club voor een overleg. Bij binnenkomst is er natuurlijk een hoop geblaf. Ronja en vervolgens Kari (jazeker) kwamen al vrij snel tot rust. Blijkbaar hadden ze geleerd van de tuinmannen. Of de kokosmacroontjes die ik op tafel zette. Yuno bleef wat onrustig tot ik zelf ging zitten, maar toen kwam de rust er ook goed in. Af en toe ging ze eens kijken bij het bezoek, maar zonder echt vervelend te doen. Aan het eind van de avond zegt Evelien ineens “hee, dit is Ronja niet!”. Ze dacht dat ze Ronja aan het aaien was, maar die kwam ineens voorbij lopen. Dus dan bleef over… juist, Yuno! Mooi zo, zit daar ook weer een klein beetje vooruitgang is.

Het moment dat meestal weer allerlei geblaf oplevert ging nagenoeg geruisloos voorbij: Evelien en Ingrid stonden op om weer naar huis te gaan. Meestal barst Kari dan weer in blaffen uit, maar nee… vanavond niet. Mooi meegenomen, maar wel heel opvallend. Ook als we in de gang nog wat napraten blijft het hele stel netjes stil. Al met al heel blij met mijn hondjes vanavond!