Hierkomen, wandeling en vriendelijk gedrag belonen

Hierkomen

Om Yuno buiten te krijgen voor het poepen terwijl zij het perse binnen wilde doen, leverde wat jachtige taferelen op. Ja, uiteindelijk deed ze het buiten, maar ze raakte er wel aardig van in de stress. Waarbij het niet meehielp dat Ronja mij “hielp” jagen, de verkeerde kant op!

Vandaag dus een aantal keer gewerkt aan hierkomen. Weglopen, als Yuno naar mij keek (bijna altijd, want ik bewoog weg) op vriendelijke toon “Yuno, kom!” en Yuno belonen, en Ronja en Kari belonen voor het accepteren van die dreumes, want zij kwamen natuurlijk ook. Een aantal keer beloonde ik Yuno niet alleen voor hierkomen, maar ook voor het zich daarvoor tussen Kari en Ronja doorwurmen. En Ronja en Kari weer belonen voor dat accepteren.

Belonen voor vriendelijk gedrag

Ronja ben ik nu begonnen te belonen voor “vriendelijk gedrag” ten opzichte van Yuno, oftewel het zich onthouden van grommen of vuil kijken. Soms met tongklak (mijn altijd-bij-de-hand-klik), soms met een vrolijk “goed zo”, altijd met lekkers. Sjorren, in eerste instantie Ronja’s eigen gekozen beloning, vond ik minder prettig werken: ze fokte zichzelf en Yuno op (blaffen!) en werd tijdens het sjorren zelf steeds grommeriger. Met voer werkt beter. Ronja kijkt me af en toe wat verbaasd aan, maar lijkt te begrijpen waar het om gaat.

Natuurlijk gromt ze soms nog, we zijn net vandaag begonnen. Als het kort is, vind ik dat prima. Maar af en toe maakt ze er ook een “leuk” opjaagpartijtje van. Ze doet Yuno fysiek niets aan en Yuno herstelt snel, maar tijdens het “spelletje” vindt Yuno het duidelijk niet leuk en vlucht ze met lage staart weg, met Ronja achter haar aan. Pure intimidatie. Ik heb echter een regeltje: je mag best van je af snauwen, maar je moet het niet opzoeken. En dat is precies wat Ronja op zo’n moment doet. Anderzijds, soms probeert Yuno haar uit te dagen en als ze dan een grom geeft, vind ik dat heel terecht.

Maar die momenten dat Yuno vlak langs haar mag lopen, en zelfs een keer een lik geven, zonder dat er een vuile blik of grom volgt, ja, die beloon ik met een tongklak. Ook om de eventuele grom die er nog had kunnen komen voor te zijn: na de tongklak is Ronja direct op het voer (of andere leuke dingen) gericht (pure conditionering), dus die grom komt dan ook niet meer. Nu nog de pure conditionering dat Yuno de voorbode is van goed nieuws,

Met deze insteek zal het in ieder geval niet slechter gaan. Eens kijken of Ronja er wat milder van wordt en misschien zelfs plezier in Yuno krijgt.

Middagwandeling

’s Morgens heb ik nog een keer met de rugzak geoefend en hem deze keer mèt Yuno-inhoud op mijn rug gedaan. En dat ging goed! Dus ’s middags ging ik ook zo op pad voor de wandeling. De voorbereiding was wel nadenken: Eerst mezelf, Kari en Ronja aankleden (lekkers c.q. tuigjes om en rollijnen paraat). Yuno alvast tuigje omdoen. De halsband leek me wat dubbelop. Nog wel haar riem mee. Als laatste Yuno in de rugzak en… oh nee, de achterdeur is nog open, het voerzakje met extra lekkers toch maar even extra bijvullen, en Kari en Ronja moeten nog aangelijnd… Maar, Yuno bleef heel rustig in de rugzak, dus dat was niet zo’n probleem.

We gaan op pad. De rollijnen achter mij om van hand wisselen lukt na wat gehannes prima. Vanwege de warmte loop ik een eind over gras onder de bomen. Ik laat Kari en Ronja daar los. Dat idee blijkt ook iemand anders te hebben. Een zwarte Labrador, en eentje waar Kari moeite mee heeft. En de Lab is ook niet van de makkelijkste, want hij valt uit naar Ronja, die gelijk op haar zij gaat liggen. Kari loopt op stijve poten, maar besluit er toch maar geen werk van te maken. De Labrador overigens ook niet.

10 meter verderop ligt een dooie vogel. Ik zeg nadrukkelijk tegen Ronja dat ze door moet lopen. Meestal werkt dat wel, maar misschien door de confrontatie daarnet gooit ze zich er toch lekker in. Als ik een brul geef, loopt ze toch maar door. Fijn zo!

Yuno, misschien geschrokken van het geblaf of misschien het zat om in de rugzak te zitten, wordt wat onrustig. Ik besluit haar hier even een klein stukje los te laten, eerst nog aan de riem. Dat gaat goed. Vlak voor de ingang van het Balijbos pak ik haar in mijn armen. Dit eerste stuk sla ik liever over, hier worden veel honden uitgelaten en de meeste ontlasting ligt aan het begin.

Vreemde hond

Een eind verderop zet ik Yuno neer, maar niet lang, want er komt een grote, jonge hond aan die ik niet ken. Met Kari en Ronja gedraagt hij zich goed, een tikje voorzichtig zelfs. Ik laat hem heel even kort aan Yuno snuffelen, die ik weer even heb opgepakt. Vervolgens vindt hij het allemaal toch zo interessant dat hij blijft hangen. Uiteindelijk komt de baas hem met een lang gezicht halen. Als hij een eind is doorgelopen, zet ik Yuno weer neer. De hond kijkt nog heel even, maar besluit toch door te lopen. Mooi zo! Als we wat meters hebben gemaakt, blijkt dat Yuno haar tuig niet lekker vindt zitten. De borstband hangt ook wat laag, waardoor ze haar schouders waarschijnlijk niet goed kwijt kan. Ik doe het tuigje af en ze loopt vrolijk mee.

Een paar honderd meter verderop, vlak voor we weer in de zon gaan lopen, besluit ik haar weer in de rugzak te zetten. Ze zit erin als er ineens een hond opduikt. Yuno vindt het prima in de rugzak, en de hond snuffelt heel lief en rustig aan de opening. Als hij en de baas verder lopen, til ik Yuno met rugzak en al weer op mijn rug. Nu op huis aan.

Gehannes met tuigje

De terugweg gaat prima, tot we bijna thuis zijn. Yuno blijkt haar voorpoten door het tuig te hebben gestoken, zodat ze nu 2 buikbanden heeft. Ze blijft gelukkig wel rustig. Ik blijf met mijn rechterhand bij haar tot we bij de voordeur zijn, dan heb ik hem nodig om de sleutel te pakken. Binnen gekomen zet ik haar neer en knip het tuigje los van de rugzak. Yuno kruipt zelf uit het tuig.

Met dit gesukkel schiet me te binnen dat Paul en ik bij eerdere honden de eerste week of in ieder geval langer samen puppydienst draaiden, zodat we dit soort eerste wandelingen meestal samen deden. Hoe dan ook, het ging, er is niets echt mis gegaan, maar een schoonheidsprijs verdiende het niet. Volgende keer in ieder geval toch een halsband om en het blauwe tuigje aan.

Avondwandeling

Nu het lang licht is, nemen we het ervan. ’s Avonds gaan Paul en ik nog een keertje samen met alle hondjes op pad. Yuno gaat weer mee in de rugzak, deze keer met het blauwe tuigje om. En dat blijft inderdaad goed zitten. Het rooie moet ze gewoon nog in groeien.

Op de heenweg is nog enige sprake van onrust, maar dat is waarschijnlijk meer omdat ze om zich heen wil kijken, want ze blijft wel netjes in de rugzak.

We lopen een flink eind het Balijbos in voor we Yuno loslaten. Het kost nog moeite om haar uit de rugzak te krijgen! Ze vindt het er best. Net als de eerste keer doet ze wel moeilijk om het tuigje. Misschien was het bij het rode tuigje ook meer de sensatie om haar lijf die problemen gaf, dat is nu in ieder geval wel het geval, want het blauwe tuigje zit goed en nergens in de weg. Toch doen we het maar af zodat ze zich vrij kan bewegen. Misschien in huis af en toe een tijdje om doen.

Is het omdat we met zijn tweeën zijn, of omdat Yuno meer moed heeft deze tweede keer? Ze neemt in ieder geval meer afstand van ons en probeert de anderen bij te houden. Wat me opvalt: ze blijft heel lang draven, ook bij hogere tempo’s, en wàt voor een draf. Wat een lange stappen voor zo’n miniding!  Ze is ook veel handiger op de pootjes dan een paar dagen geleden. Daar zullen de verschillende ondergronden in huis, het trappetje (2 treden) in de achtertuin en het hobbelen over matrassen en kussens wel wat mee te maken hebben.

De komende tijd gaan we Yuno ook minstens één keer per dag alleen uitlaten, zonder de andere honden erbij. Alleen zo kan ze ook leren wat zelfstandiger met nieuwe situaties om te gaan. Nu komt dat praktisch gewoon wat minder goed uit. En we hebben nog tijd genoeg.