Als enig hond tegen de wereld

Ojee, diarrhee

Vannacht had de kleine meid diarrhee. Dat hield in dat Paul er zo’n beetje ieder uur uit is geweest. Zonder ongelukjes van Yuno, op zich al een compliment waard. Toch is zo’n nacht zonder slaap niet goed voor Pauls humeur en incasseringsvermogen, maar met de honden blijft hij lief, hoewel wat minder geduldig dan anders. ’s Morgens hield het wel in dat we tevergeefs wachtten tot Yuno nou wilde poepen. Ze had natuurlijk niets meer over.

Blaffen tijdens het wandelen

De wandelingen in de buurt doe ik eigenlijk allemaal met Yuno alleen. Nu vaak meerdere keren per dag. Wel fijn dat Paul en ik vaak samen thuis zijn, dan kun je het makkelijk verdelen. Het viel me op dat Yuno nogal veel blafte, naar van alles, maar vooral als ze iets eng vindt. Dan wil ze er tegelijk eigenlijk ook graag naartoe – waarbij ze flink in de lijn hangt, zodanig dat ze ervan moet hoesten. Ik had er soms weinig geduld mee en vroeg haar vaak maar snel weer mee te lopen. Nu vond ik het tijd om het knoppie om te zetten. Deze wandelingen zijn voor Yuno zelf, voor de rest dienen ze geen doel. Dus moet ik ervoor zorgen dat Yuno tot rust komt. Dus even een paar aanpassingen in de strategie:

Klikken (en belonen) voor netjes meelopen deed ik al. Ergens links of rechts naast me in een straal van ongeveer een meter levert iets lekkers op.
Nu nam ik nog wat extra lekkere beloningen meer (gedroogd hart vindt Yuno erg lekker).
Ik ging ook veel bewuster klikken voor RUSTIG kijken naar iets dat haar intrigeerde of dat ze eng kon vinden. Yuno is echter inventiever in ‘eng vinden’ dan ik, dus meestal moet ik goed op haar letten om te zien wat ze spannend vindt. En ja, liefst zien, niet eerst HOREN.
En ik ging klikken voor het weer verslappen van de riem na trekken, op de tel dat het gebeurt. Zo leert Yuno: trekken levert niets op (ze bereikt haar doel er niet mee), niet trekken levert lekkers op. En het is goed mogelijk dat we dan even samen gaan onderzoeken waar zij naartoe wilde. Win-win voor Yuno.

Resultaat: een veel leukere wandeling voor ons allebei, èn minder lawaai :-). Er zijn voor je hond, vooral voor je puppy, is zo belangrijk om samen door het leven te leren stappen.

Hierkomspelletje

Tegen het einde van de wandeling nog even hierkomspelletjes gedaan: zodra Yuno kwam, haar het lekkers laten ruiken en het duidelijk zichtbaar voor haar, over de grond rollend weggooien. Terwijl zij erachteraan gaat, kan ik snel weer wat afstand nemen om haar opnieuw te roepen. Zo’n simpel, leuk èn nuttig spelletje.

En dan nog een bonus: onderweg heeft ze gepoept. Weer aardig stevig.

Schaduwen!

Tijdens de avondwandeling valt het me op: ze schrikt van onze eigen schaduwen! Nou ja, het slijt gelukkig ook weer snel. Maar ’s avonds vindt ze natuurlijk spannender dan overdag. Dus blaft ze ook wat meer. En gromt zelfs vervaarlijk tegen een terrier die we tegen komen. Ik hurk op dat moment boven haar. Eigenlijk dacht ik dat de andere hond gromde, dus ik gaf Yuno een paar voertjes. De andere baas dacht dat het Yuno was die gromde. Wie het ook was, het resultaat was dat het daarna rustig werd tussen de twee en ze onderling even konden snuffelen. Ook weer tot een goed einde gebracht. En, door goed op haar te letten en haar te steunen of juist op tijd af te leiden (desnoods haar neus de andere kant op lokken met lekkers) en vervolgens te belonen voor aandacht voor mij, komen we weer prima door de wandeling heen.

Mindfulness with your puppy??? In het donker is het in ieder geval weer harder werken dan overdag met de kleine meid.

Tijd om naar bed te gaan – de komende 2 nachten heb ik puppydienst. Hopelijk toch wat nachtrust in het verschiet…