Drijfinstincten?

Alleen blijven

Ook vandaag hebben we weer aardig geoefend met Yuno voor het alleen blijven. Paul haalt en brengt me momenteel zonder Yuno. Die blijft thuis achter, bij Kari of bij allebei, afhankelijk van het tijdstip van de dag. Yuno lijkt er niet echt van onder de indruk.

Vanmiddag heb ik haar na de wandeling in de bench gezet. Na een tijdje in de kamer te zijn gebleven, ben ik naar boven gegaan. Zonder erbij na te denken, liet ik de kamerdeur open. Dus kwamen Ronja en Kari me achterna. Het resultaat? Een paar aarzelende blafjes en daarna stilte… 20 minuten later was het nog steeds stil. Ik heb haar eruit gehaald, superprestatie van de puppenmeid!

Kippetje

De middagwandeling ging ik weer eens alleen met Yuno op stap. Deze keer bedacht ik dat ik ook eens een sjorspeeltje mee kon nemen. En ja, ze vond dat een prima afwisseling voor lekkere voertjes. Mooi, altijd fijn om meerdere soorten beloning te hebben. Het ‘los’ heeft ze ook al goed onder de knie.

Wel heeft ze mee mogen helpen met het terug naar haar tuin drijven van een kip. Ik hield haar liever buiten deze situatie – ik schat in dat ze best wel eens fel zou kunnen zijn. Maar op een gegeven moment zat de kip langs de straat midden onder een heel grote caravan, en dat vond ze een erg fijn plekje. Dus zette ik Yuno op de grond voor de caravan. Het duurde even voor Yuno de kip zag. Haar reactie viel me erg mee. Maar toen ze even oogcontact maakte, besloot de kip wel gelijk dat haar veilige plekje ineens wat minder veilig aanvoelde. Daarmee was ze nog steeds niet gevangen, maar kon ze wel weer meer richting haar eigen tuin gedreven worden. Ik vond het tijd om door te lopen met de kleine meid.

Drijfinstincten?

Overigens schat ik dat Yuno best wel eens aardige drijfinstincten kon hebben. Net als Kari als jonge pup heeft ze de neiging om bij situaties die ze niet vertrouwt, er blaffend op af te rennen. Als ze haar te eng reageren rent Yuno wel een eindje terug, maar haar eerste reactie is het blaffend opzoeken c.q. nader bekijken van de situatie. Bij Kari duurde het heeeeeeel lang voor ik in dat gedrag de neiging tot drijven zag – echt heel duidelijk werd me dat pas toen ik een DVD zag met een koeiendrijvende Västgötaspets (hun oorspronkelijke taak). Bij Yuno bedacht ik gisteren ineens de gelijkenis met Kari’s gedrag als pup. Ronja heeft dit nooit zo sterk gehad (maar die heeft andere geweldige werkkwaliteiten). Hoewel, Yuno reageerde met de kip niet echt duidelijk, maar misschien had ze ook niet de tijd haar echt op te merken.

Ik weet me nog niet zo direct raad met deze reacties. Aan de lijn uit het zich met naar voren lopen en oefen of blaffen. Haar terugroepen en belonen voor het hierkomen en vervolgens ook voor netjes meelopen werkt maar heel kort, ze heeft nog niet zo’n lange aandachtsspanne om dit langer dan 5 seconden vol te houden. Soms neemt ze het voertje niet eens aan. Ook wil ik niet continu ‘nee’ zeggen, ook al is een heel rustig uitgesproken ‘nee’ al voldoende – maar net als met het terugroepen, voor eventjes. Waarschijnlijk gewoon volhouden van deze taktieken, waarbij ik de ‘nee’ zoveel mogelijk probeer te vermijden.

Clubbezoek

Afgelopen dinsdag op de club en vandaag weer merkte ik dat Yuno toch een beetje terughoudend kan zijn met mensen. Dus vanavond is Paul weer met Yuno meegeweest tijdens mijn behendigheidsles met Ronja. Toen hij bij de cursisten van ons groepje kwam, vond Yuno dat in het begin een beetje moeilijk. Maar tussen deze rustige hondenmensen en sociale Shelties (Ronja is de enige niet-Sheltie in de groep) voelde ze zich al snel goed op haar gemak en kwam ze tot rust. Voor vreemden is ze geen knuffel, maar ze vindt het prima om erbij te zitten en ze leek het wel prima te vinden zo. Echt weer het kat-uit-de-boom-kijkertje, zoals ze zich in het nest ook al toonde, en als ze het zich eens goed had bekeken, dan was het meestal ook helemaal goed.

Dat ik met Ronja rondjes rende en haar tussendoor flink met mijn stem beloonde en met haar speelde was natuurlijk wel weer heel opruiend voor Yuno. Ik had Paul gevraagd om haar maar op te pakken zodat ze niet aan het uiteinde van de riem in haar halsband zou hangen. Hij had erg veel moeite om haar te houden. Maar het laatste rondje zag het er al heel wat minder ‘hanging on for dear life’ uit en meer als gewoon een hondje vasthouden toen ik terug kwam.

Tussendoor was Yuno ook nog even op een rolkarretje geklommen dat flink ging wiebelen. Ze liep eroverheen alsof er niets bijzonders gebeurde. Fysiek is ze dus niet gauw ergens bang voor. Kortom, een leerzaam avondje voor Yuno en voor onszelf over Yuno.

Neus tussen de deur

Voordat Paul naar de club wilde vertrekken, was er even een mooie slapstick bij de achterdeur. Iedere keer als Paul Yuno buiten had, kwam Kari tegelijk mee. Had hij Kari binnen, dan ging Yuno met hem mee naar binnen. Uiteindelijk had Paul Kari naar binnen gewerkt en hij wilde snel de deur dichtdoen. Helaas voor Yuno besloot ze er toch haar neus tussen te steken. Dat deed toch wel even behoorlijk zeer! Gelukkig verder geen schade en hopelijk heeft ze voortaan een beetje meer respect voor die deur.

Goeie nacht (voor Yuno)

Na het bezoek aan de club gisteravond was Yuno echt heel moe. ’s Nachts (mijn beurt) krijg ik een allergieaanval. Niezen, loopneus, snuffen, snuiten (ook jeukgehemelte en -ogen, maar dat maakt niet zoveel lawaai). Tijd op mijn tablet: 3:30 uur. Ik kijk met het licht van de tablet in de bench. Yuno ligt rustig, maar wel oogjes open. Meer kan ik niet zien en er valt ook niets te horen. Zelfs een tocht naar boven voor een pilletje ontlokt de moeie kleine meid geen reactie. Uiteindelijk haal ik haar op mijn initiatief na zes uur uit de bench. Knappe puppy!

Vandaag (zaterdag) gaan we een dagje op bezoek bij mijn moeder met het hele stel. Heel gezellig, en een mooie grote tuin om in te rennen en te trainen, dus zowel mentaal als fysiek meestal heel vermoeiend voor de honden. Voor vanavond hebben we dan gepland staan dat Yuno, Kari en Ronja voor het eerst zonder ons beneden slapen. Ik ben benieuwd… Straks nog wel even kijken of de babyfoon het nog doet of dat er iets opgeladen moet worden.