Benchstress

Op woensdagochtend wordt Yuno eerder dan besteld wakker: 5.45 uur – hmmm, mijn voorkeur gaat ernaar uit dat ze zich de andere kant op ontwikkelt.

Alleen in de kamer (met Kari)

Na haar goed uitgelaten te hebben, waagt Paul het erop om mij naar de metro te brengen terwijl Yuno los loopt in de kamer – zònder dat de tuindeur open staat. En daarna nog verder te gaan met wat klusjes in het dorp. Nu is Yuno niet helemaal alleen, want Kari is bij haar en Ronja zit achter de glazen deur in de gang.

En als ik (Paul) thuis kom… ligt de kleine meid rustig op een kussen. Ze komt rustig overeind terwijl ik binnenkom en is helemaal niet in paniek of zo. Ik heb de kamer heel goed nagelopen op eventueel achtergelaten cadeaus van Yuno, maar niets kunnen vinden. Knappe pup!

Benchstress – voor baasjes

Dat alleen blijven is tot nu toe echt niet zo’n probleem. Wij maken ons bij haar veel meer zorgen over het binnenkort 6 uur in de bench moeten blijven.

Dit hebben we steeds gehad met onze pups. Het gehaast om ze te leren om die 6 uur alleen te kunnen zijn in de bench – want hondjes zijn meestal nog niet zo zindelijk rond 16 weken dat je ze met een gerust hart alleen in de kamer laat. En dan die bezorgdheid als je het daadwerkelijk de eerste keren moet doen. Tot nu toe lukte het steeds, net. Het levert ons iedere keer weer een hoop stress op – iets dat we tot nu toe niet op de honden hebben overgebracht gelukkig.

Voor vernielen zijn we bij Yuno niet zo bang. Ze heeft vanaf het begin nauwelijks naar onze spullen omgekeken, omdat ze zelf allerlei soorten speeltjes heeft en het blijkbaar niet zo in haar aard ligt.

Kari

Net als Kari is Yuno op het gebied van vernielen gewoon erg braaf. Hoewel Kari wel heeft geleerd dat hij zich uit benches kon bevrijden (jazeker, meervoud!), wordt hij direct rustig als je een doek over de hele bench doet zodat hij geen uitgang ziet. En dan is hij ook behoorlijk relaxt.

Ronja

Ronja daarentegen konden we niet samen met onze Dalmatiër Joschka alleen laten, want wat de een verzon, wist de ander gelijk de lol van in te zien, om het samen in het kwadraat uit te voeren. En dat met zeker 12 jaar leeftijdsverschil!!! Ronja probeerde bijna vanaf dag 1 begin al de trap op te klimmen en de konijnenhekjes die we ervoor zetten voor haar eigen veiligheid, zette ze gewoon opzij als je even niet oplette. En de bench… ook nu nog heeft Ronja er een hekel aan om alleen in de bench of auto opgesloten te worden. Als ze eruit komt, is ze helemaal opgefokt en heeft ze een kwartier nodig om tot rust te komen.

Yuno

Yuno is echt een heel ander hondje dan Ronja. Op bepaalde vlakken behoorlijk veel pittiger, en met dit soort dingen juist veel relaxter. Misschien kunnen we daardoor een andere oplossing bedenken als we er echt niet gerust op zijn als we tegelijk naar het werk moeten, en die tijd nadert met rasse schreden… Toch konijnenhekjes? Die zouden haar wel meer bewegingsvrijheid geven en keuze om op verschillende plekken te gaan liggen.

Hoe dan ook, we blijven natuurlijk wel volhouden. Dus als ik (Paul) weer thuis ben, schuif ik Yuno alsnog in de bench waar ze weer de nodige uurtjes zonder morren doorbrengt. Vandaag vanaf 08.45 uur tot ca. 12.10 uur. Een aardige tijd, maar dat moet toch wat langer worden. Maar ik heb er eigenlijk wel een goed gevoel over.

😀 Wordt wel een schizofreen stukje zo, als Paul en ik door elkaar schrijven!