3e puppybezoek – verslag en foto’s

Gisteren zijn we (eindelijk!) weer bij de puppy’s geweest. Wat een ontwikkelingen in 2 weken tijd! Ze staan nu recht op de pootjes en kunnen normaal lopen in plaats van een soort krokodillengang en ze reageren opnieuw duidelijker op wat er allemaal in de omgeving gebeurt.

1 2 ►

Binnenkomst

Deze keer kwamen we met Ronja en Kari binnen, nog even aan de riem om alle reacties te peilen. Dat gaf natuurlijk wat geblaf over en weer. Vooral Kari bleef wat zenuwachtig doorblaffen in reactie Bamske, zijn moeder. Zij heeft zelfs met haar 15 jaar zo’n overwicht op hem en dat gebruikt ze ook graag. Volgens mij vormen ze voor elkaar ook nog eens een irritante aanwezigheid over en weer, wat de situatie niet makkelijker maakt. Kortom, dit gaf best wat onrust.

Reacties pups

De reactie van de pups daarop was heel verschillend. Het donkere reutje kwam direct naar het hek om te kijken wat er was en of er aandacht te krijgen was. Het lichte reutje bekeek zich het van een iets groter afstandje. En Yuno observeerde vanuit een hoekje: ze was er niet helemaal gerust op. Volgens Bonnie is dat vaak haar eerste reactie op iets, en de volgende keer is dat wat eerst eng was heel normaal en geen enkel probleem. Later kwam ze ook naar voren, maar ze moest even de kat uit de boom kijken.

Grappig is dat tijdens het vorige bezoek het donkere reutje zich de zaken meer aankeek en het lichte reutje steeds voraan stond. Dus blijkbaar wisselt dat gedrag met de tijd. Wie weet is Yuno volgende week aan de beurt.

Wat al eerder was opgevallen en nu misschien nog duidelijker is, is dat deze pups allemaal meer de neiging hebben om te likken en minder om gelijk overal de tanden in te zetten. Ze zijn wat rustiger dan andere Spetsennesten die ik heb meegemaakt. Maar tussen de lieve likjes door kun je wel degelijk een gemeen neepje verwachten! Het zijn immers nog steeds gewone pups.

En het neemt niet weg dat ze soms heerlijk kunnen stoeien onderling, hun bekkies uittestend en lerend wat voor reactie er komt als je hard bijt.

Knuffelen

Ze genieten allemaal ook meer van knuffelen. Yuno en het donkere reutje hebben allebei een doodkalm tijdje op hun rug gelegen en keken rustig om zich heen terwijl ze geknuffeld werden – Yuno lag op dat moment bovenop Bonnie, heerlijk even te genieten.

In de nesten tot nu toe was het knuffelen meestal een wat eenzijdiger genoegen, aan de kant van de mens – tot zich een paar vlijmscherpe tandjes in de vingers, neus of oorlel zette!

Naar buiten

Op een gegeven moment mochten de pups naar buiten. Voor dit bezoek liet ik Kari en Ronja nog even buiten het gedeelte dat voor de pups was afgezet. Weer kwam het donkere reutje direct naar het hek en stak zelfs zijn kop erdoorheen om kennis te maken met deze eerste vreemde honden die hij ooit had gezien. Ronja ging even kort snuffelen. Kari ook maar hij hield daarbij meer afstand.

Verrassing! Ik had verwacht dat Ronja moeite zou hebben met de pups en Kari er meer naartoe zou trekken. Maar eerder was het andersom! En ik had verwacht dat Ronja enorm jaloers zou reageren als ik bij de pups zou zitten kirren en kroelen, maar ze vond het prima om met Kari de rest van de tuin te verkennen en even later elkaar achterna te zitten op het gras. Behalve genieten van de ruimte op het gras, moesten ze waarschijnlijk even de stress kwijt van de episode binnen.

Eten!

Na binnen en daarna buiten best een tijd te hebben rondgehobbeld, was het tijd voor de pups om wat te eten. Inmiddels zijn ze over op een zacht type kant-en-klaar-versvlees (KVV). Dat ging er bij alle pups gretig in! Alleen het lichte reutje eet echt soms al wat uit zichzelf. Voor de rest likken de pups het voer nog voornamelijk. Omdat dat niet echt opschiet, raken ze al snel de motivatie kwijt om zelf te eten, dus Bonnie voert ze nu nog een beetje. Maar je ziet de initiatieven tot zelfstandig eten echt al goed komen, dus daar gaat snel verandering in komen. Ook al moesten ze nog worden gevoerd, het eten was al heel snel op!

1e autorit

Met het buikje vol en een beetje moe van alle avontuurtjes vond Bonnie het tijd om ze voor hun eerste autoritje mee te nemen. Een boodschappenkistje dik bekleed met een fleece-dekje deed dienst als puppycontainer. Met boodschappenkistje en al gingen de pups tussen Bonnie en mij in op de achterbank, terwijl Paul een rondje door de straten in de buurt reed. Het hard aanzetten van de ventilator gaf even een verbaasde reactie, maar was eigenlijk direct alweer oud nieuws. In het begin zag je heel even dat de pups keken naar wat er buiten de raampjes allemaal voorblij flitste, maar binnen een minuut richten de oogjes zich weer meer op ons of de directe omgeving. Ze bleven mooi rustig in het kistje. Ze rolden soms een beetje om door de rijbeweging, maar zacht opgevangen door het fleece-dekje hadden ze daar geen enkele moeite mee.

Op verzoek van van Bonnie zocht Paul zoveel mogelijk de straten met verkeersdrempels op. Ook daar bleven de pups heel rustig bij. Na zo’n 10 minuten stonden we weer stil voor het huis en gingen de pups met kist en al weer naar binnen. Terug in hun puppyren zochten ze al gauw ieder hun eigen plekje op om te slapen. Yuno en het lichte reutje uitgestrekt op een zachte rol tegen de muur aan, het donkere reutje een halve meter voor de buitendeur opgekruld.

Na een boswandeling met de volwassen honden om even de laatste stress te lozen, gingen we weer op huis aan.

Bekijk de beelden op de fotosite

Bewaren

Bewaren