2e speurles

Vrijdag 1 mei 2015

Natuurlijk moesten we wel verder gaan na wat Yuno vorige keer had laten zien! Dus heb ik een afspraak gemaakt voor 1 mei om dezelfde tijd.

De vorige les had Lilian verteld dat je behalve een tuig ook een halsband om moet doen. Tijdens het speuren schakel je over op het tuig. En als je klaar bent, schakel je over op de halsband. Op het tuig mag ze sleuren. Op de halsband gelden weer de normale riemmanieren.

De vorige keer had ik Yuno haar normale Noorse tuig omgedaan. Dit gebruiken we normaal voor de auto (niet 100% geschikt, maar beter dan een halsband) en voor de rollijn. Alleen trekt ze bij speuren zo hard, dat ik besloot dat ik dat gedrag liever niet zag op haar normale tuig. Dus moesten we een tweede tuig kopen met een band tussen de poten, zodat het totaal anders aan zou voelen dan haar Noorse tuig. Hoe ik haar daaraan ben aan het wennen en hoe geslaagd mijn pogingen daartoe zijn, vertel ik op de hoofdsite in Yuno wennen aan een nieuw tuig.

Het weer op 1 mei was heerlijk weer, vergelijkbaar met de vorige keer. Zonnig, iets frisser, iets meer wind. Nog was het wel beter om niet te lang in het zonnetje te wachten – uit de wind was het dan weer wat warm.

Ook deze keer is Paul meegekomen, wat weer leuke foto’s opleverde.

1e spoor

Het eerste spoor ging Paul mee met Lilian. Dit laat hij deels afhangen van op welke manier hij denkt betere foto’s te kunnen nemen.

Yuno was het er niet helemaal mee eens en begon heftig te blaffen terwijl wij wachtten op het sein om te kunnen starten. Ik probeer of ik met haar kon spelen. Spelen? Ze ging nog harder blaffen. Ze wilde ze helemaal niet spelen, maar ACTIE! Toen kregen we het sein dat we naar de startplek konden.

Op die plek aangekomen, waarbij ik Yuno steeds weer naar me terug moest halen omdat ze meende al te zijn gestart, knipte ik de riem om en vertelde Yuno “Zoek!”

Niet verbazingwekkend gezien haar voorafgaande gedrag spoot Yuno naar voren en ging in sleurstand (misschien moet ik maar het speurstand noemen). Het spoor liep over een groot veld met halfhoog gras, en daarin een paar licht ingelopen paadjes. Yuno wisselde een keer van spoor. Aan het einde van het veld gekomen zag Yuno Paul. Grappig genoeg ging ze daardoor niet harder trekken. Misschien kon ze dat ook niet. Op grindpad gekomen was ze meer visueel bezig dan met haar neus. Op de foto’s is dat heel mooi te zien, ze kijkt recht in de camera.
Toch geeft ze Paul geen uitgebreide begroeting bij het vinden, maar verlegt ze haar aandacht vrijwel direct naar Lilian. Yuno kennende zal dat deels ook zijn geweest om een soort van verhaal te halen. In plaats daarvan krijgt ze 2 kleine stukjes frolic van Lilian.

2e spoor

Bij het wachten voor het 2e spoor blaft Yuno nauwelijks. Is ze al moe van het eerste spoor? Of is de kop eraf, en daarmee de spanning? Ik bedenk dat ik haar deze keer wel Lilians geur-in-het-zakje moet laten opnemen. De eerste keer was ik dat vergeten, deels omdat ze me aan de halsband al voortsleurde naar de startplek.

Na het startsein gingen we – op een wat nettere manier – naar het startpunt. Op een zijpad naderde een wandelaarster met 2 honden. Yuno vond dit wel moeilijk en moest er even wat van zeggen, maar kon zich er toch doorheen zetten. Ik liet haar het geurzakje ruiken, knipte de riem om naar haar tuig en vertelde haar “Zoek!”. Misschien lag het aan de twee honden, maar het duurde deze keer een paar tellen voor ze aan het werk ging. Eenmaal gestart sleurde ze mij vastberaden voort, deze keer over een grindpad dat we de vorige week ook hadden genomen. Bij de hoek wilde Yuno heel vastberaden naar rechts: daar zaten ze vorige week ook! Maar via de portofoon kreeg ik na een paar meter van Lilian een seintje dat we daar naar links hadden gemoeten. En dat ik haar dat aan moest geven. Nog helemaal in de mindset dat bij speuren de hond het werk moest doen drong die instructie maar moeizaam tot me door. Yuno’s concentratie kreeg nog meer te verduren omdat de 2 honden die eerder al achter ons liepen, ons nu dreigden in te halen. Maar eindelijk liep ik het linkerpad in, een aarden doorsteekpaadje naar een geasfalteerd fietspad. Yuno pakte de geur weer op. Bij het fietspad had Yuno maar een heel korte aarzeling, of eerder, ze nam even de tijd om de richting te bepalen. En vervolgens ging ze heel resoluut naar rechts. Dat bleek geheel correct. Bij aankomst ging ze Paul weer voorbij, nam een enorme sprong over een brandnetel heen naar Lilian. Lilian gaf haar weer de afgemeten 2 stukjes Frolic.

Ze lijkt deze keer echt al veel minder opdringerig vervelend naar Lilian. Ik hou haar riem ook korter, scheelt vast ook wel.

 

Lilian vertelt iets over het gedrag van geur. Het spoor met onze geur komt grotendeels af van onze huidcellen, waarvan we er miljoenen verliezen op een dag. De geur is op de grond het meest geconcentreerd. Maar door wind en bijvoorbeeld fietsers kan de geur verspreid worden, gaan dwarrelen, opzij waaien enz. Geur kan aan de zijkant van een pad poelen, of zoals bij het eerste spoortje, in de geul van het gras blijven hangen. Op een vlak open veld kan geur alle kanten tegelijk op verwaaid worden, op een bospad gaat de wind, en daarmee de geur, meestal maar 1 kant tegelijk op. Dat is dan meestal ietsje makkelijker. Op zo’n pad kan de geur bijvoorbeeld aan de linker of rechterpad van het pad terechtkomen, terwijl de wandelaar er middenop liep. Om het niet te moeilijk te maken voor onze beginnende hond, zou Lilian over een zijkant lopen, waar de geur makkelijker blijft “plakken”, maar mogelijk ook het pad oversteken als dat makkelijker liep voor haarzelf.

Lilian vertelt ook hoe ik kan zien dat Yuno geur opneemt tijdens het lopen. Zij dipt iedere paar meter even omlaag met haar neus. Hoe diep zij haar neus houdt is voor mij heel belangrijke informatie, dus moet ik daar goed op letten. Hoe moeilijker het spoor, hoe dieper de hond het hoofd houden. Maar dit is een vermoeiende houding, dus meestal dippen honden steeds even kort naar de grond om te checken of ze nog op het goede spoor zitten.

 

Spoortje 3

Deze keer bleef Paul bij mij, liep een eind achter mij. Om mij (of vooral Yuno ) veilig te houden voor mogelijke fietsers.

Het spoor liep dus over het fietspad. Deze keer kwam Yuno maar aarzelend op gang. Geen wonder, Paul was eerdere keren waarschijnlijk een veel grotere motivator dan Lilian, zeker voor ons eenkennige meisje. Maar op een gegeven moment ging ze op pad. Soms trok ze stevig door, dan weer links van het fietspad, soms stak ze ineens over naar de rechterkant. Bij een kruising verslapte de lijn ineens. Ze was het spoor bijster.

Met de aanwijzing van Lilian via de portofoon om vooral een paar meter het rechterpad in te lopen, kwam Yuno weer op gang. En even later vond ze Lilian en kreeg weer haar 2 frolicjes.

Weer gaf Lilian aan dat ik Yuno meer moest helpen als ze even het spoor kwijt was, bijvoorbeeld door even een paar meter het juiste pad in te lopen. Als ik Lilian niet zag, moest ik haar oproepen op de portofoon. Ze wil dat Yuno leert er een redelijk regelmatig tempo in te houden, maar dat ze zeker in dit beginstadium vooral ook niet teveel frustratie moet ervaren.

 

Lilian legde uit wat er gebeurde op kruisingen. Yuno gooide haar kop daar omhoog en liep tegelijk op tempo door, waardoor ze totaal miste dat het spoor inmiddels een andere kant op was gegaan. Haar ontbreekt nog de ervaring om het dan weer terug te zoeken. Daarnaast had Yuno deze keer wat minder motivatie omdat ze nu alleen Lilian zocht en Paul achter mij dan weer links, dan weer rechts, dan weer verder naar achteren en dan weer dichter achter mij liep, wat haar iets afleidde. En Yuno heeft bij kruisingen natuurlijk haar kijkneigingen die haar nog extra de parten spelen: ineens nieuwe horizons, die moeten met de ogen afgespeurd worden!

Terwijl Lilian stond te vertellen, stond Yuno haar aan te blaffen. Ik probeerde haar stil te krijgen, wat enigszins lukte, maar als Lilian begon te praten begon Yuno ook weer te blaffen. Lilian kan nogal enthousiast en geanimeerd vertellen. Zij temperde haar stem en haar gebaren. Stilte. Zoals ze zegt: Yuno is mij aan het opvoeden om rustiger te praten. Heel goed geobserveerd, daar zijn Spetsen goed toe in staat. Zelfs Ronja heeft hier een handje van, maar dan vooral bij mij. Bij haar heb ik de indruk dat ze vooral wil dat ZIJ het centrum van mijn universum is.

 

Spoortje 4

De instructie voor het volgende spoortje: het eerste stuk zou over gras gaan. Daar zou Yuno hard overheen gaan – al helemaal omdat Paul weer met Lilian meeging. Dan zouden ze vanaf het gras op een geasfalteerd fietspad komen. Om te zorgen dat Yuno tijd had om op het fietspad de richting van het spoor te vinden (ondanks haar rondkijkneigingen) zonder dat we daar extra vertraagden, moest ik op het gras het tempo een beetje beperken.

En… missie geslaagd. Ik hield Yuno’s tempo op het gras een beetje in, en Yuno maakte de overgang naar het fietspad zonder problemen, ze bleef goed doorwerken, tot ze na de volgende bocht Paul tussen de bomen zag staan. Toen vertraagde ze grappig genoeg even. Voor mijn gevoel herkende ze hem wel. Of toch niet? Maar even later liep ze Paul weer voorbij en ging op Lilian af.

En die vond dat ze mooi gewerkt had en de overgang van gras naar fietspad erg goed was gegaan.

 

We besloten dat Yuno nu genoeg had gedaan. Ze oogde niet heel moe, maar ik nam liever het zekere voor het onzekere. Het was allemaal zo goed gegaan, ik wilde niet het risico lopen nu net op het laatst teveel van haar te vragen. Dus wandelden we door het gebied richting auto. Yuno kon lekker los. De eerste paar minuten liep ze flink te blaffen, terwijl er geen echte aanleidingen te zien waren. Waarschijnlijk moest ze de spanning van het geheel toch even van zich afblaffen. Toen dat die uit haar systeem had, kon ze gewoon lekker meestruinen, zoals normaal voor haar zo’n 10 tot 15 meter voor ons uit. Maar op mijn verzoek toch ook wel even wachtend bij de dwarspaden tot ik haar toestemming gaf om over te steken. Toen we bij de auto wat napraatten, zakte haar staart en keek ze toch wel heel moe. Het was dus een goeie beslissing geweest om niet nog een kort laatste spoortje te lopen.

 

Deze keer hebben we allemaal langere sporen gelopen van minimaal 100 meter, een enkele misschien wel 200. Yuno heeft zich er geweldig doorheen gewerkt, ondanks afleidingen en frustratie door mijn gebrek aan tijdige aanwijzingen. Het lijkt er toch op dat we haar sport hebben gevonden!

Meer foto’s van de 2e speurles