Een druk avondje

Yuno mee naar de club

Op dinsdagavond train ik zelfstandig met Ronja op de club. Een goed moment om Yuno een keertje mee te nemen voor wat extra mensensocialisatie. Bovendien zou Evelien er weer zijn.

Geen worst

Bij het uit de auto stappen liet Yuno haar voorkeuren duidelijk merken. Wandelen voor we het clubterrein op gingen? Nou, weinig zin in hoor. Yuno bleef achter hangen, vooral toen we in het begin honden tegenkwamen. Daarna ging het beter. Misschien ook omdat Ronja daarna vrijer werd. En worst aannemen? Nou nee, toch nog iets te spannend voor…

Ook het pad naar het clubgebouw op nam Yuno nog geen worst aan. Maar ze wilde wel graag naar het gebouw. En daardoor was de worst niet nodig als beloning: door mogen lopen naar het gebouw was voor Yuno beloning genoeg voor netjes meelopen. Best knap van de kleine meid.

Deze keer liep ik met Yuno door de hele kantine, terwijl ik meestal een kortere weg naar de hal neem. Dat vond Yuno best wel spannend. Ook Ronja vindt dit ook nooit zo geslaagd. Veel mensen, veel honden. Toch zijn ze er allebei netjes doorheen gelopen, zonder al teveel commentaar.

Instructeurskamer

Om nog wat spullen te pakken om met Ronja te trainen nam ik Yuno mee naar de instructeurskamer (inmiddels met gedroogd hart gewapend). Daar had Yuno vrijdagavond nog staan staren en grommen naar Rottweiler Rush in zijn bench. Hij was daar natuurlijk niet van gediend en ontplofte. Neem het hem eens kwalijk. Bond Yuno in? Nou, nee hoor, ze wilde steeds weer naar die bench, grommend en wel. Ik heb haar zo snel mogelijk het hok uitgewerkt.
Vandaag vond ze de instructeurskamer ineens eng, en zeker die bench waarin Rush had gezeten. Nu waren de benches leeg. Maar toch eng hoor. RARE GRIET!

Daarna ging ik met Yuno weer een stukje de kantine in. Ronja had ik in de trainingshal gelaten, dus alle mogelijkheid om me volledig op Yuno te concentreren. Dat ging best goed. Hoewel ze Bumper te druk vond. Zo druk, dat ze zichzelf in een hoek onder de tafels manoeurvreerde waar ik haar niet kon helpen en ze zichzelf via een omweg uit moest redden. Gekke duts.

Weer met Evelien aan de slag

Imiddels was ook Evelien aangekomen en gingen we terug naar de trainingshal. Evelien ging weer met Yuno aan de gang. En Yuno moest natuurlijk weer blaffen en grommen. Toen dat me op zeker moment te lang duurde, wilde ik ingrijpen. Nee hoor, ik kreeg van Evelien te horen dat ik Yuno’s blaffen bekrachtig doordat ik het wil doorbreken. Laat maar gaan, zij zou Yuno wel bekrachtigen op het moment dat Yuno weer tot rust kwam. Ik moest haar maar even laten uitrazen.

Met een andere, ervaren en gelijkgerichte (clicker)trainer werkt deze aanpak goed. Maar met de gemiddelde man op de straat krijgt Yuno altijd iets terug: van domme opmerkingen tot gemopper tot terugblaffen (jazeker, ook door volwassen mensen ). Dan grijp ik liever vroeg in. Maar in dit geval is het wel mooi om Evelien haar gang te laten gaan en Yuno gewoon te kunnen observeren. En er valt heel wat te observeren. Yuno’s blaffen kan gaan van “ik vind het eng” tot “hee hallo waar blijft mijn koek!”, alles ertussenin EN combinaties hiervan. Jaja, wie zei ooit dat hondjes trainen makkelijk was. In ieder geval heeft Evelien heel veel geklikt en beloond voor stilte (en een enkel blafje, je ontkomt er niet aan).

Met andere honden erbij

Vervolgens kwamen Eveliens cursisten binnen. Ronja heb ik in de hoek bij de stoelen vast gezet en tussendoor geregeld van een worstregen voorzien. Dat vond Ronja maar zozo: ze is liever aan het werk, maar ze hield zich rustig. De worst compenseerde wel iets van haar ongenoegen.

Met Yuno liep ik samen door de hal langs de andere honden af. Eigenlijk deed ze precies hetzelfde als met de laatste puppycursus: veel aandacht voor mij en makkelijk terug te halen als ze te gefixeerd raakt op andere hond. Heel knap, met vreemde honden!

Vreemde man

Paul kwam aan om Yuno op te halen. Toen ik de kantine in liep, stond hij met Joop te praten. Yuno ging bij Joop snuffelen, zonder blafje. Heel netjes! Joop ging door zijn knieën, meer niet. Hij gaf Yuno geen aandacht. En Yuno legde helemaal zelfstandig haar kin op de bovenkant van Joops hand. Klik en beloon!!! Een paar herhalingen van de ‘kin’ op Yuno’s eigen initiatief en Joop kon al heel snel haar hals, en vandaaruit haar schouders en nog wat verder naar achteren aanhalen. Natuurlijk heb ik haar rijkelijk beloond tussendoor, knappe meid!

Op een gegeven moment pakte Joop haar riem vrij kort op de halsband. Waaaaaaah, staart tussen de poten, in de achteruit, eng! Joop keek haar niet aan en trok verder niet aan de riem, maar hield hem wel op dat punt vast. En ineens een voor ons verbijsterende actie: ze ging tussen Joops benen helemaal tegen hem aanleunen, steun zoekend. En uiteindelijk ontspannend. Wat hebben we toch een raar hondje!

In ieder geval heeft Yuno vanavond weer geweldige mensenervaringen opgedaan en een hoop prima gedrag rondom honden laten zien. Een erg vruchtbaar avondje.

Toen Paul wegging en ik de hal weer was ingelopen, sprong Yuno tegen de deur op en keek voor het raam naar binnen. Evelien schoot snel 2 foto’s :-).

[Toon slideshow]

Moe?

Nu zou je denken dat Yuno na zo’n avondje wel moe zou zijn en een lekkere lange nacht zou maken. Maar opnieuw meldde ze zich veel te vroeg, om 4:15 zelfs, bij Paul. Deze heeft haar weer in slaap gemompeld. Haar volgende poging kwam tegen half zeven. Een stuk beter. Paul is met haar gaan lopen. En ik? Ik was door de wekker heen gedommeld. Toen Paul met Yuno op pad ging, ben ik toch maar eens opgestaan, wat laat voor mijn doen. Wat ben ik blij dat Paul het even van me overneemt, er valt een hoop puppystress van me af.