Yuno’s eerste show

Vanochtend stond ik om 6:15 op. Tevoren weer geen Yuno-geluiden gehoord! Hoera! Hopelijk is dit een trend!!!

Op pad

Vandaag gingen we naar de clubmatch van de Västgötaspets Vereniging Nederland in Hoenderloo. Tegen mijn gewoonte in had ik de spullen maar gedeeltelijk klaargezet en moest ik ook de worst nog snijden. Dus moesten we echt extra haast maken. Wat niet altijd meevalt als er 3 Spetsen voor je voeten lopen.

Maar goed, we gingen toch nog op tijd op pad, wel met de boterhammen mee om in de auto op te eten en helaas geen koffie vanochtend. Ter plaatse aangekomen de tent opgezet en onze spullen erin. Stoeltjes opgezet. Wat verdwaasd rondgelopen met een geitenpin (waar zal ik hem plaatsen), om uiteindelijk te besluiten dat die houten paal net buiten de tent prima diensten zou doen als honden-vastbind-eenheid.

Tussendoor ook nog Bonnie, Bamske (Kari’s moeder) en Nissa (Ronja’s dochter) begroeten. En opnieuw kennis maken met Pelle, Yuno’s broertje dat bij Bonnie is teruggekomen en bij haar nu waarschijnlijk zijn permanente plekje heeft gevonden.

Voorbereidingen

Vervolgens mezelf aanmelden, nummertjes ophalen voor Yuno en Ronja. Ik zou ook nog met Nissa lopen, Ronja’s dochter en Yuno’s moeder. Zij heeft ooit bij ons gelogeerd en begroette mij inderdaad heel vrolijk. Van Bonnie kreeg Yuno een wit showriempje cadeau, mooi bij haar witte aftekening.

Yuno in de Babyklasse

Yuno was voor de babyklasse als eerste aan de beurt. Tevoren had ik wat met haar gelopen en het staan nog een beetje geoefend. Het ging niet geweldig, maar voor een babyklasse ga ik ervan uit dat het allemaal ook niet perfect hoeft. Toen waren we aan de beurt. Yuno liep stukken netjes in draf mee, dan weer wat voor, dan weer wat achter of ze wilde achter me langs ergens heen schieten. Of ze ging wat huppelen, heel leuk en gezellig maar om haar gangwerk te tonen moet ze in draf. Over het algemeen ging het lopen echter best goed.

Tafel

Vervolgens op tafel. Hier had ik me de meeste zorgen om gemaakt: zoals eerder beschreven heeft Yuno momenteel een beetje problemen met andere mensen. Maar ook dat viel erg mee. De keurmeester was al naar haar tandjes aan het kijken voor ik kon zeggen dat ik haar gebit wel zou laten zien, maar Yuno had er geen enorme problemen mee. En ook het betasten ging erg goed, al duurde het Yuno nèt te lang. Maar eigenlijk ging het een paar honder procent beter dan ik tevoren had verwacht.

Lopen en staan

Na de tafel moesten we recht op en neer en daarna moest Yuno mooi staan, zodat de keurmeester haar beschrijving in alle rust aan de schrijver kon dicteren. Ik hoorde al allerlei complimenteuze termen voorbij komen. En de keurmeester eindigde door mij de eerste plaats toe te wijzen (Yuno was de enige in haar klasse) en mee te delen dat hij haar veelbelovend vond. Dat is de hoogste kwalificatie die zo’n jonge pup kan krijgen. Kortom, Yuno heeft haar eerste beker verdiend, en het volgende mooie keurrapport:

“Teefje van een heel mooi type. Vrouwelijk. Mooie bone en substantie voor leeftijd. Prima lichaamsverhoudingen. Aantrekkelijk belijnd hoofd met mooi oog, prima pigment en uitdrukking. Voor leeftijd goed opgebouwd front, prima lichaam en achterhandshoeking. Moet nog wat zelfbewuster worden. Gangwerk voor leeftijd voldoende. Prima vachtconditie en kleur.”

Chaos

Daarna ging ik Ronja inlopen, tot ik in de catalogus keek: ze had weliswaar nummer 10, maar ik had haar inschrijving later omgezet naar de kampioensklasse omdat ik ook nog met Nissa zou lopen. Dus ik moest eerst met Nissa lopen in de open klasse.

Ik verzamelde mijn spullen, maar ik had me niet echt zo hoeven haasten: eerst waren de reuen aan de beurt. Ondertussen was ik al een paar keer op en neer naar de tent geweest: betere beloningen voor Nissa halen; oh ja, haar showlijn; en nog zo wat dingetjes. (En later met Ronja weer steeds apart voor haar showlijntje, haar beloningen, haar speeltje – heel georganiseerd, NOT).
Ik bleef met Nissa in de buurt van Bonnie, want bij het oefenen eerder had ik al gezien dat hoe langer ze bij Bonnie vandaan is, hoe moeilijker ze het vindt.

Nissa

In het begin ging het ook nog heel aardig met Nissa, maar vervolgens kwam het lange wachten met 7 concurrenten in de ring. En Nissa wilde steeds meer gewoon terug naar Bonnie. Een grote meevaller was het betasten op tafel: dit vindt Nissa echt heel akelig, maar ze sloeg zich hier goed doorheen. Voor de rest wilde ze alleen maar weg en kon ik niets met haar bereiken. Ze is me, terwijl we stonden te wachten, zelfs een keer ontglipt toen ze ineens een ruk aan de riem gaf. Uiteindelijk was de uitslag bekend en mochten we tot mijn opluchting de ring verlaten.

In ieder geval was dit een experiment om niet te herhalen: bij Spetsen kun je niet andermans hond overnemen tenzij het hondje echt idolaat is van je, en dan nog… willen ze op een gegeven moment gewoon terug naar mammie! Ik was in ieder geval blij haar weer over te mogen dragen, en Nissa dolgelukkig dat ze weer bij Bonnie was.

Ronja

Als laatste was de beurt aan Ronja in de kampioensklasse. Hier keek ik wel naar uit, al is Ronja momenteel niet voor shows getraind. Dat bleek ook wel: tijdens het meelopen keek ze veel opzij naar mij – niet zo vreemd als ze de laatste 4 jaar alleen maar volgwerk heeft gedaan. Met haar staan stond ze naar mijn smaak wat ver met haar achterpoten naar achteren. En blijven staan… dat was ze een beetje verleerd. Geregeld ging Ronja zitten, naar links kijken en haar rechterpoot optillen. Allemaal oefeningen waar we de laatste tijd veel mee bezig zijn geweest.

Maar dit was allemaal geen enkel probleem: weer even het staan-commando en ze stond gelijk weer vol attentie naar mij te kijken. Heerlijk om met een hondje te lopen dat nog steeds enigszins weet wat de bedoeling is en direct op je aanwijzingen reageert. In haar klasse werd Ronja tweede.

Heel veel Spetsen los op een kluitje

Intussen hadden de hondjes, en vooral Kari, toch wel heel lang aan dat paaltje naast de tent gestaan. Hoog tijd om ze lekker door het erachter liggende weiland te laten struinen en wat stoom af te laten blazen. Al snel liet ik eerst Ronja los. Er kwamen wat hondjes bij. De eigenaar vroeg of ze los konden. Wat ons betreft wel. En inderdaad geen probleem. Als snel liet ik eerst Yuno en als laatste Kari ook los. Intussen kwamen er nog veel meer hondjes bij, allemaal lekker door elkaar rennend. Yuno bleef even achter Paul hangen, maar rende al heel snel vrolijk mee tussen alle honden door. Toch wel heerlijk dat dit zo’n sociaal ras is. Sommigen reageren wat pinnig, anderen blijven wat achter de baas hangen, maar met zijn allen kunnen ze toch goed door een deur.

Spetsenfamilie

In de loop van de dag kwamen ook Bosse, Yuno’s andere broertje, met zijn familie langs, samen met Kalle, Kari’s broertje. En de familie van Sepp, Ronja’s zoon en Nissa’s broertje. Een erg leuk weerzien! En boeiend, al deze verwante Spetsen te zien. Enerzijds zie je grote gelijkenissen, en aan de andere kant toch ook weer enorme verschillen.

Niet lekker

Toen we op het punt stonden te vertrekken, moest Yuno ineens overgeven. De spanningen? De wisselende beloningen? Een combinatie? Hoe dan ook, ze vond het voor de verandering niet eens erg om de auto in te mogen. Waarschijnlijk wilde ze gewoon graag naar huis. Terug in Pijnacker moest ze in de auto nog een keer overgeven – gelukkig kon ik haar net op tijd naar een makkelijk schoon te maken plekje duwen.

Direct na thuiskomst zijn we met het hele stel nog even in het Balijbos gaan lopen. Dat vonden de honden wel fijn. We kwamen nog twee bekende honden tegen, waarvan er een niet helemaal stabiel is. Zowaar lukte het om Yuno in de buurt te houden met lekkers – waar ze intussen wel weer trek in had. En het contact verliep prima, zonder gegrom van Yuno’s kant. Alleen bij het weglopen moest ze toch nog één kefje geven :-).

Later in huis kwamen de zojuist gegeven brokjes er toch weer uit. Een uurtje of wat later heb ik haar haar avondeten in 4 porties gegeven, hopelijk voorzorg genoeg dat ze niet weer hoeft over te geven. Arme kleine meid, toch wel heel spannend, zo’n dag.

[Toon slideshow]