Dinsdag 22 oktober

Dinsdagavond is Yuno weer meegeweest naar de club. Opnieuw kwam Paul Ronja later brengen, zodat ik me meer op Yuno kon concentreren.

Opnieuw heb ik Yuno’s tijd verdeeld tussen de kantine en de trainingshal. Qua blaffen was Yuno nauwelijks verschillend. In de trainingshal heb ik me vanaf de binnenkomst van Evelien iets minder puur op het blaffen, maar vooral op een ontspannen gezichtje bij Yuno geconcentreerd. Het weekend had ik gemerkt dat Yuno bij mijn moeder de balletjes uit de pan probeerde de blaffen (als ik blaf, krijg ik misschien een balletje om stil te zijn). Het was weer een eye-openertje voor mij. Dus inderdaad tijd om mijn aandacht te verleggen naar een ander aspect.

Yuno stond nu behoorlijk naar Evelien te blaffen. Ik liet haar gaan en heb haar beloond voor (wel stil) het benaderen van Evelien. Allengs zag je de spanning in haar gezichtje minder worden, en haar blafjes ook. De correlatie is niet 100%. Ook als Yuno redelijk ontspannen is, kan ze nog steeds blaffen. Dan is het meer een vragen “hee, is daar misschien iets waar ik me toch nog druk om zou kunnen gaan maken?” blafje.

Andere honden en baasjes kwamen binnen toen Eveliens les begon. Yuno’s gezichtje zag je gespannener worden. Haar blafjes namen toe, maar weer was de correlatie niet 100%. Op een gegeven moment vond ze het best heel spannend, maar was ze op het moment zelf even stil!

Ik ging wat verder van de groep af staan tot ik haar weer zag ontspannen. Dan maakte ik het weer iets moeilijker door iemand die stond te oefenen wat te benaderen, of tussen twee cursisten door te lopen. Als de spanning voor haar toenam, nam ik weer wat meer afstand van de andere koppels. Ik heb maar 2 blafjes per ongeluk geklikt, maar zeker een daarvan was een ‘ontspannen’ blafje. Ik weet niet of Yuno verschil merkte, het was vooral voor mezelf een wat andere insteek.

Zitspelletjes tijdens de wandelingen

Vorige week dinsdag ontdekte ik hoeveel ik met Yuno kon bereiken als ze losliep, toen in de trainingshal. Het spelletje dat ik toen speelde was volgen. Het was zuiver aan haar om aandacht te geven. Als ze met volle aandacht meeliep, klikte en beloonde ik haar heel geregeld enthousiast. Als ze ergens door afgeleid raakte, liep ik de andere kant op. Zodra ze weer naast me liep, klikte en beloonde ik haar weer. Ik had de indruk dat dit een doorbraakje bij haar gaf qua aandacht geven.

Afgelopen week had ik tijdens de training al het zitspelletje gedaan: “zit” zeggen terwijl ik doorloop of minimaal mijn bovenlijf blijf bewegen en klik/beloon zodra ze zit. Terwijl ze haar beloning eet, loop ik door en zeg “zit” zodra ze mij weer met haar ogen opzoekt na het eten van haar lekkers. Zodra ze zit, krijgt ze weer klik/beloon en loop ik weer weg.

Ik merkte dat Yuno eigenlijk een flinke hap van het idee ‘commando’ of eigelijk mijn ideeën daaromheen miste. Waaronder: ‘direct uitvoeren’, ‘wat ik ook doe’ en ‘voer de oefening snel uit’.

De afgelopen dagen heb ik tijdens onze wandelingen Yuno geregeld losgelaten – dat kan bij ons behoorlijk veilig bij de flats, ieder aan een cul-de-sac met alleen een parkeerterrein ervoor. Het geeft goed overzicht, er is uitsluitend bestemmingsverkeer en het is te klein voor hard rijden. En op die momenten en plekken kon ik, beter dan in de woonkamer, oefenen. Geen storende Kari of Ronja en veel meer ruimte om afstand te nemen als ik dat wil. In het begin ging het nog erg moeizaam: helemaal naar mijn toekomen met een blanco blik in de ogen “je wilt iets, maar wat?”. Mee blijven lopen “meelopen wordt veel beloond, nu vast ook weer”. Maar na een paar dagen een of twee keer per dag oefenen heeft Yuno her zitspelletje goed onder de knie. Als ik “zit” zeg, staat ze binnen een meter stil en na een halve seconde bedenktijd gaat ze zitten terwijl ik doorloop. Haar reactietijd is veel sneller, haar uitvoeringstijd is veel sneller en ze doet het, ook als ik doorloop. Feitelijk kent ze nu dus de zit-tijdens-meelopen. Ik loop door, en als ik zit zeg, gaat zij zitten.

Natuurlijk maakte ik het in het begin makkelijker voor Yuno. Hierbij wat tips om dit met je hond te doen zonder het direct te moeilijk te maken:

• In het begin is iedere zit goed en kun je ook een beetje helpen, zoals stilstaan als ze blijft meelopen, of een arm hoog uitstrekken als ze wel stilstaat, maar nog niet gaat zitten.
• Als je een barriere hebt zoals eenn hekje kan het helpen om de hond de oefening op afstand te leren doen. Hier in de buurt heb ik zoiets niet, al ga ik Yuno op een gegeven moment wel de stoeprand als barrière aanleren. Dan kan ik die ook voor dit doel gebruiken (opnieuw bij de flats).
• Zorg voor heel veel successen, maar als het ERG lang duurt, kun je gerust die klik overslaan. Voor sommige honden is een kleine hapering in je beweging al genoeg, anderen kun je er met een rustig en vriendelijk (!!!) “jammer” of “oh” kalm attent op maken dat ze deze keer geen beloning hebben verdiend. Bij meer dan 2 missers achter elkaar maak je het spelletje snel weer makkelijker: het moet een spelletje blijven!
• Beloon goeie successen ter plekke, dus klik en geef de hond de beloning in de bek, liefst terwijl hij nog zit – klik EN beloning in zithouding helpt de boodschap nog wat sneller overbrengen.

Vergeet niet ook tussendoor te oefenen op langer zitten of liggen, zodat “zit” niet gaat betekenen raak met je kont de grond aan en veer weer overeind. Dat probleem heb ik momenteel met het liggen, maar daar gaan we ook weer een spelletje euh traininkje van maken.

Denk bij de eerste oefening waarmee je dit doet niet dat je hond het commando daarna echt begrijpt. Als ik nu een liggen vraag, krijg ik een zit. Als ik ditzelfde met liggen ga doen, krijg ik op zeker moment hel braaf een liggen als ik om een zit vraag. Dan ga ik weer meer zits vragen, dan weer liggen, dan ga ik het afwisselen. En zo wordt de hond steeds beter in het onderscheiden van de woordjes en hun betekenis.

Angstfasetje

De laatste dagen kan Yuno van de gekste dingen schrikken. Paul die zijn fleece even uitschudt voor het aantrekken. Schrik voor blaadjes, en dan ook zo dat ze maar blijft reageren, niet te bereiken. Een kwartier later KIJKT ze nog niet naar datzelfde blaadje: totaal niet interessant. De voetbal die al tijden in de kamer ligt is ineens even eng. Molshopen moeten ineens opnieuw omzichtig verkend worden. Blaffen om helemaal niets dat ik in ieder geval kan zien in de woonkamer. En nog tijden blijven blaffen en oefen.

Steeds meer goeie keuzes

Het eerste beginnetje was er al een tijdje, maar zet nu heel mooi door. Yuno is steeds makkelijker terug te roepen, waarbij “roepen” een groot woord is: een klein geluidje is meestal al ruim voldoende voor een enthousiast terugkomen. En steeds vaker als we iets tegenkomen, gaat ze uit zichzelf stilstaan, omkijken en soms komt ze nu ook al uit zichzelf op dat moment terug, zonder dat wij iets hoeven te zeggen. Dat belonen we natuurlijk groots!

Vrijdag 25 oktober

Puppyles 10 – proefexamen

De puppycursus was weer de gewone mengeling van geweldige aandacht en hard werken voor ook maar één tel opkijken. Mieke de instructeur hield proefexamen. Dit begon met meelopen met aandacht. Op nauwelijks 2 meter van de groep, waarvan de baasjes even niet bezig waren van hun eigen honden aandacht te vragen, viel het eerste stuk niet mee. Toen ik op de hoek was zei Mieke “je bent de zit vergeten”. Nu was ik die inderdaad vergeten, maar al had ik eraan gedacht, zo dicht op de groep ga ik de natuurlijk afgeleide Yuno ook geen zit vragen. De rest van het parcourtje (verder van de groep) ging erg goed. De zit vroeg ik even opnieuw omdat Yuno me de eerste keer niet snel genoeg reageerde. Het liggen ging wel goed. Ook het rechts lopen ging zonder problemen.

Vervolgens kwamen allerlei onderdelen als:

• Aandacht: mij 5 seconden aankijken. Alleen heb ik hier nauwelijks op getraind omdat ik niet wist dat dit bij het examen zat. Het zal niet zo’n probleem zijn, Yuno gaf me 4 seconden. Daarna wel extra op geoefend langs de kant.
• Borstelen: hierbij moet de hond ook op zijn zij waarbij je de buik borstelt. Het op haar zij gaan liggen deed Yuno vrij goed gelokt, maar het borstelen heb ik nog maar even niet gedaan. Toen ik het na mijn beurt langs de kant probeerde vond Yuno het geen enkel probleem, zelfs wel lekker! Eens kijken of ik het op commando kan krijgen.
• Afdrogen: hier maakte ik zelf even teveel een spelletje van, maar zodra ik iets serieuzer deed, deed Yuno dat ook. Geen enkel probleem.
• Wachten bij de voerbak, met de hand door de voerbak kunnen. Ook geen enkel probleem. Thuis moet ik meestal Yuno aanmoedigen om na mijn “toe maar” naar de voerbak te gaan. Ze WIL wel, maar “toe maar” is haar echt niet duidelijk genoeg. Nog iets op verzinnen.
• Zitten, ik de instructeur een hand geven, daarna betast worden op tafel: Yuno heeft geen enkele neiging tot zelf willen begroeten, dus dit kan Yuno heel beleefd. Mieke moet alleen een eindje over de tafel heen leunen, want Yuno staat netjes op 4 poten, maar helemaal tegen mij aangedrukt. Verder laat ze alles toe.
• Tandjes kijken: geen enkel probleem. Heb ik weken geoefend op het bekkie open kunnen doen (en ja hoor, dat laat Yuno nu heel rustig toe!), blijkt dat er niet bij te horen! Nou ja, het is op zich wel nuttig, dus ook geen probleem.
• Voedsel weigeren: ik kan het lekkers voor Yuno op de grond leggen en ze heeft eerder de neiging om achteruit te gaan dan ernaartoe. Gewoon een heel bescheiden hondje :-).

Aan het eind van de les volgde nog het hierkomen tussen de honden door. Dat was het moment waarop voor Yuno het aandachtskaarsje uitging. Ze lette op zich wel goed op waar ik was en bleef rond mijn voeten, maar ze keek maar om zich heen, wilde soms kort even naar een andere hond maar kwam netjes terug… Alleen omhoog kijken naar mij, daar kwam heel weinig van. Nou ja, geen ramp – ze doet niet echt moeilijk met andere honden. Het hierkomen doet Yuno wel heel erg netjes, al druipt het “hier wil ik niet zijn” er nog steeds vanaf als Mieke haar vasthoudt. Deze keer schoot ze me in haar gretigheid om snel bij me te zijn zelfs voorbij! En kwam vervolgens heel snel voor me zitten.