Dag nummer twee met vreemde kerel

Slapen

Yuno heeft zich vannacht uitstekend gedragen. We hadden gisteravond nog een lekkere wandel gepland, en daarvan was ze zo moe dat ze in  de bench direct ging liggen en in slaap viel. De baas volgde snel. Pas om half zes werd ze wakker en moest ze naar buiten. Flinke plas en een aanzienlijke keutel. Brave spetspup!

Trein

‘We’ hebben na alle ochtendrituelen Sandra weer naar de trein gebracht. Die korte autoritten zijn een uitstekend middel om een pup aan de auto te laten wennen. Vandaag ging het weer wat beter dan gisteren. Een beetje gepiep, maar al gauw ligt ze met haar koppie op de middenconsole. De terugweg gaat ook zonder al te veel kabaal.

Slaapkop

Thuisgekomen blijkt al gauw dat Yuno behoorlijk moe is. Ze ligt op de stretcher en de oogjes vallen langzaam toe. Ik leg snel mijn matras voor de bench en vraag Yuno overeind te komen. Ze waggelt naar me toe en ik kan haar heel eenvoudig oppakken voor een flinke knuffel. En dan schuif ik haar de bench in en ga er zelf snel bij liggen. Ze kijkt eventjes verbijsterd door de tralies, maar gaat daarna liggen en valt in slaap. Mooi zo! Het komende uur is het erg rustig in huis.

Voordat Yuno wakker wordt, maak ik de bench open en vraag haar mee te komen naar de tuin. Daar doet ze al gauw een flinke plas. Na wat rekpartijen drentelt ze weer de kamer in en gaat helemaal content op een kauwbot liggen sabbelen.

Smakelijk!

Om half twaalf is het weer tijd voor haar volgende maaltijd. De twee grote spetsen hebben dit eerder door dan Yuno en zitten met grote ogen voor het aanrecht. Ik zet het bakje binnen de open ren van konijnenrekjes en Yuno begint haar maaltijddans: er moet eerst een paar keer om het bakje heen worden gelopen, gesnuffeld en weer gelopen. Dan gaat de neus in het voer, maar er wordt nog geen hap genomen, want ze moet eerst nog een keertje andersom lopen. Na dit vreemde ritueel neemt ze dan haar eerste hap, daarbij nauwlettend in de gaten gehouden door twee volwassen spetsen, die elke beweging met grote ogen volgen. Omdat de ren open is, probeert Kari maar eens wat dichterbij te komen, gevolgd door Ronja. Een kalm “Nee” is voldoende, maar Yuno begint nu sneller te eten. Vreemde ogen dwingen, blijkbaar. Als beloning voor hun geduld mogen de oudere honden het bakje uitlikken als Yuno klaar is.

Bungee-jumper

Ik heb besloten de middagwandeling anders in te richten dan gisteren, toen ik haar de hele tijd op de arm heb gehouden. Ze weegt weliswaar nog niet veel, maar omdat ik haar goed moet ondersteunen, beginnen na een tijdje mijn polsen pijn te doen. Dus pakken we vandaag de fiets! Toen Ronja een pup was, hebben we een mandje gekocht dat je achter op de fiets kunt vastklemmen. San heeft er toen volgens de McGyver-methode vier elastische bandjes in gemaakt met clips op het uiteinde waarmee je de pup kunt vastzetten aan een tuig. Dus komt San’s fiets ook weer eens buiten en monteer ik het mandje op de bagagedrager.

De poort uit…

Nu komt het belangrijke deel: de voorbereiding. Schoenen aan. Grote honden in tuig. Voerzakje aan riem. Pup inwikkelen in tuigje. Daarna het hele spul naar buiten en de deur op slot. En weer open, want ik ben de riemen vergeten. Grrrrr. Morgen gaat het beter. Echt waar.

De brandgang in…

Yuno is nog helemaal niet gewend aan het mandje of de fiets, dus ik neem haar rustig mee naar de tuindeur en zet haar neer. Ze moet eventjes heel goed kijken en snuffelen aan de fiets, maar loopt er vervolgens zonder angst onderdoor. Mooi zo. Brok erin. Daarna pak ik haar voorzichtig op en zet haar in het mandje. Ook dit wordt zonder protest of angst geaccepteerd. Brok erin. Vervolgens klik ik de elastische lijnen aan het tuigje vast, zodat ze feitelijk geen kant meer uit kan, maar wel bewegingsvrijheid heeft. Brok erin. Ik zet de andere honden vast aan hun lijnen en begin tot 10 te tellen. De achterpoort is namelijk nog op slot…
We lopen vervolgens in rustig tempo naar de polder. Ook Kari en Ronja moeten even aan dit nieuwe tempo wennen, maar ze doen hun uiterste best. Brokken erin. Yuno zit achterop heel content de wereld te bekijken alsof ze elke dag niks anders doet. Dus geregeld brok erin.

Balij

Het wordt eventjes wat moeilijker als ik Ka en Ron losknip. Ze rennen luid blaffend richting polder, en eigenlijk had Yuno wel meegewild. Maar het blijft beperkt tot wat piepjes. Ik kan nu heel relaxed een rondje lopen. Yuno zit in haar mandje en kijkt heel kalm en rustig om zich heen. Ze houdt Ronja en Kari goed in de gaten.

Schrik!

Na een half ronde zet ik de fiets aan de kant in het hoge gras. Yuno mag een stukje meelopen. Ik klik de ene kant los en wil net de andere losmaken als Yuno vindt dat ze lang genoeg heeft gewacht: met een flinke sprong springt ze uit de mand en blijft aan een van de touwtjes bengelen. Aangezien dit eleastisch is, gaat ze daarbij een beetje op en neer. Ik kan nu om onze bungeepup lachen, maar op dat moment is mijn hartslag enigszins verhoogd, zeker omdat ze tijdens een neerwaartse beweging uit het tuigje glipt en met een solide bonk in het gras valt. Ze moet wel eventjes kermen, maar gelukkig alleen van de schrik: het hoge gras heeft haar val grotendeels gebroken. Ze huppelt al gauw achter de andere twee aan, terwijl ik probeer mijn hartslag onder controle te krijgen.
De rest van de wandeling is gelukkig minder rijk aan incidenten. Na een paar honderd meter zet ik Yuno weer vast in de mand (met alle lijnen!) en loop rustig naar huis. Daar aangekomen ligt ze al gauw op de stretcher, dus na een paar minuten zet ik haar weer in de bench. Zonder protest valt ze in slaap.