Start trainingsseizoen

Te vroeg

Het is zo eentonig: weer veel te vroeg, vanochtend was het half zes. Toch maar eens wat anders gaan uitproberen. Paul denkt dat Ronja rond die tijd wakker wordt en gaat rondspoken. Dus als we Ronja voor Yuno uit beeld halen, zou dat misschien schelen. Dat houdt in dat Ronja weer naar boven mag.

Nu had Kari laatst, na een bezoekje aan zolder overdag, bedacht dat hij eigenlijk ook wel weer op zolder wilde slapen (onze slaapkamer). Dus kwam hij ’s avonds naar boven met een boze Paul achter hem aan om hem weer naar beneden te krijgen. Dat vroeg enige overredingskracht (lees: zware irritatie bij Paul). Dan vind ik het weer sneu voor Kari dat hij beneden moet blijven en Ronja wel naar boven mag. Zucht. Ik ben vast te teerhartig dat ik hierover in zit, maar ik vind het niet helemaal eerlijk. Anderzijds, IK WIL WEER OP MIJN GEWONE TIJD KUNNEN OPSTAAN! Hoeveel stress kan dit toch opleveren bij een mens.

Omdat ik vandaag vrij heb, geeft het vroege tijdstip me wel weer de kans om te genieten van de Spetsen-sandwich: met zijn vieren op de bank, Kari achter mijn knieën, Ronja voor mijn buik, Yuno op mij heup of later aan mijn voeten.

Benchtijd

Voor Yuno was de benchtijd iets later dan anders. Ik dacht er gewoon even niet aan. Eerst even laten plassen in de tuin, vervolgens zelf in de bench laten lopen. Daarna lekker uitgebreid gaan douchen. En toen moest ik eigenlijk een paar boodschapjes doen. Ik besloot Yuno nu eens in de bench te laten terwijl ik echt weg ging. Toen ik weer thuis kwam, hoorde ik Kari’s blafje als eerste: ze is weer thuis! Ronja en Yuno gingen daarna pas meedoen. Ik heb gedaan alsof het allemaal doodnormaal was en geen enkele reden om de kleine uit de bench te laten, en dat accepteerde ze ook prima: ze was snel weer stil toen de andere twee tot rust kwamen. Dat is het enorme voordeel dat we vaker de kamer in en uit lopen als ze in de bench zit. Daardoor is binnenkomen niet automatisch een teken dat ze nu los gaat. Al met al was ik dus best tevreden.

Tot ik Paul sprak, die boven was in mijn afwezigheid. Yuno was wel stil toen ik weg ging, en toen ik thuis kwam, maar nadat ik vertrokken was begon ze wel aan een heftig blafconcert. Paul is naar beneden gegaan en heeft haar boos toegesproken, waarna ze gelukkig stil was en bleef. Goed, niet zo vlekkeloos als ik had gedacht. Maar ook met deze informatie ben ik eigenlijk nog steeds blij met deze ervaring voor Yuno.

Training: wijd en staan

Vanmiddag en vanavond heb ik het druk: nog meer boodschapjes doen in het dorp, boeken klaarmaken voor de cursus vanavond. Want vanavond begint het cursusseizoen weer. Dus besloot ik de hondjes nu maar even een training te geven.

Wijd: met de klok mee om pionnetje heen lopen

In Ronja’s dagboek had ik gelezen dat ik haar rond deze tijd voor het eerst om een pionnetje leerde lopen. Ik hou wel van afwisseling in mijn training, dus ging ik daar met Yuno mee aan de slag. De kunst hierbij is om de beloning voor de oefening zo te geven, dat de kans dat ze de oefening herhaalt maximaal is. In het begin lokte ik het gedrag nog een beetje uit met mijn lege hand, maar na zo’n 5 herhalingen liet ik ook die hand weg en ging ik eventueel zo staan dat ik het voor Yuno wat makkelijker maakte.
Eerste criterium, loop langs de (voor mij) rechterkant van de pion naar mij toe, al is het maar 1 stapje. Iedere keer dat Yuno dat deed, verdiende ze een klik en kreeg ze de beloning (waarmee ik haar gelijk om de pion heen lokte) achter de pion, iets rechts van het midden – zodat ze alleen maar weer min of meer rechtdoor naar mij hoefde te komen. Af en toe stokte het proces: dan ging ze zitten, of ergens anders snuffelen of daar nog lekkers lag (niet dus). In dat geval ging ik weer zo staan dat ze alleen maar rechtdoor hoefde te lopen om langs de rechterkant van de pion uit te komen. Als ze was gaan zitten, wachtte ik af tot ze overeind kwam, eventueel geholpen door een stapje opzij of naar achteren van mij, iets om haar te activeren. Maar ook weer niet teveel hulp: ik geef haar ook graag de tijd om dingen zelf te ontdekken. In dit geval: het gaat hier NIET om zitten!

Deze oefening heeft diverse nuttige aspecten: het leert (verderop in het proces) de hond om ook van je af te gaan en het om een paaltje heen gaan. Het is een leuke basisvaardigheid voor behendigheid (paaltjes, om de staander van een sprong heen gaan over de sprong heen) en bepaalde dogdance-oefeningen (op afstand ergens omheen gaan, of om een stok of ander voorwerp heen draaien). Mocht ik ooit willen gaan schapendrijven, dan is dit ook een mooie eerste aanzet voor het om de kudde heen lopen.

Staan

Weer voortbordurend op wat we zaterdag getraind hebben, heb ik veel geklikt voor staan, blijven staan, en… ook heel veel voor weer overeind komen uit de zit. Want Yuno ging vandaag weer heel veel zitten tussendoor. Nou ja, daardoor zal bij haar uiteindelijk ook doordringen dat staan NIET zitten is, maar iets dat je op 4 pootjes doet.

Helemaal alleen thuis

’s Middags heeft Paul Yuno al uitgelaten voor hij weg moet. Dus laat ik daarna Kari en Ronja uit. Yuno laat ik los in de woonkamer. Voor ik de deur naar de gang dicht doe, strooi ik een kwart handjevol iniminibrokjes voor haar uit. Die heeft ze snel genoeg op en kijkt naar mij door de glazen deur. Ik verzamel Kari en Ronja, doe de voordeur open, stap naar buiten, check nog een laatste keer of ik mijn sleutels bij me heb. Nee dus. OK, Kari en Ronja weer naar binnen, naar de woonkamer waar de jas ligt die ik eerder aan had. Ja hoor, daar zitten de sleutels. Ik strooi weer brokjes voor Yuno, herhaal de rest en trek de deur achter me dicht. Lawaai? Nee. Mooi. Doorlopen. Yuno is nu dus echt helemaal alleen thuis.

Als ik thuiskom zit Yuno op het tapijt door de glazen deur te kijken. Ze komt niet overeind, al is ze wel blij. Bij binnenkomst begroet ze mij, Kari en Ronja wel heel blij. Ik snuif eens diep. Geen urine- of poepgeur. En ook geen stressgeur: zweetvoetjes of hijggeur. Volgens mij heeft ze het heel erg goed doorstaan.

Eerste keer aangeven

Door het prachtige weer van de afgelopen tijd hadden we eigenlijk bijna continu de deur open staan. Als we Yuno alleen lieten, dan lieten we haar eerst even grondig alles doen (of gaven haar in ieder geval alle kans daartoe). Er zijn tot nu toe eigenlijk heel weinig ongelukjes gebeurd, ik denk hooguit eens in de 2 weken.

Vandaag is de eerste dag dat we de deur echt dicht hebben. ’s Middags ligt Yuno een hele tijd bij mij op de bank. Dan springt ze er na wat mogelijke afsprong- en landingsplekken te hebben bekeken zelf vanaf. OK, prima. Dan zie ik ineens dat ze voor de achterdeur staat te hijgen. HOERA, knappe pup! Ze geeft voor de eerste keer heel duidelijk aan dat ze naar buiten moet! Ik ga met haar naar buiten en ja hoor, een grooooote plas. Knap meisje!

De bank op en af

Sinds vandaag springt Yuno ineens weer soepeler op de bank, en ook eraf heeft ze ineens minder moeite mee. Ze misrekent soms de sprong omhoog, waarna ze er weer even over na moet denken. Maar dan probeert ze het toch weer, waar ze het eerst dan voor gezien hield. Omlaag springen is ze gelukkig ook heel voorzichtig mee. Lees, tot nu toe sprong ze er liever niet vanaf en wachtte ze op hulp. Ik heb haar een paar keer laten zien dat ze daar moest springen waar ze uitloop had – als je bij de landing door kunt lopen, geeft dat minder klappen op gewrichten dan als je bij de landing abrupt stil moet staan. Nu lukt het haar echter om er soepel af te springen, ook als ze iets minder ruimte heeft. Ze wordt er dus handiger in.