Zaterdag

Zoals aan het eind van het vorige bericht gemeld, was Yuno vanochtend op een wat normalere tijd. Maar het is zaterdagochtend en geen plannen (heerlijk!). Dus wil ik nog even op de bank liggen. Ik leg wat kussens goed, fleecedekentjes over de rugleuning zodat ik die dadelijk over me heen kan trekken en… springt Kari op de bank. Ik knuffel hem even uitgebreid.

Toen Kari en Ronja boven sliepen, hadden we ’s ochtends altijd even knuffelritueeltje: meestal begon het met Ronja die tegen mijn buik aan kwam liggen als ik tekenen gaf dat ik wakker was. Dan moest ik liefst ook haar buikje aaien. Op het moment dat ik overeind kwam om op te staan, sprong Kari pas op bed. Dan was hij aan de beurt om ‘doodgeknuffeld’ te worden. Natuurlijk vond Ronja dat zij nog niet genoeg aandacht had gehad, dus kwam zij er weer tussen. Soms om Kari spelend bij mij vandaan te krijgen, soms Kari’s ogen aflikkend. Vaak gingen ze dan nog even uitgebreid samen spelen, af en toe bij mij een knuffel halend. Kwalitijd 🙂 Ik denk dat Kari die momenten nu best af toe mist. In ieder geval kwam hij vanochtend even zijn knuffelmomentje halen.

Als ik ga liggen, verhuist Kari naar achter mijn knieën. Ronja en Yuno gaan eerst een tijd spelen, maar dan komt Ronja er ook bij liggen, tegen mijn buik. Yuno springt nog steeds niet zelf op de bank, dus die help ik erop. Nadat ik haar gelebber zo goed mogelijk heb afgeweerd, gaat Yuno weer op mijn heup liggen. Nog wat slapen lukt zo niet, maar het is wel heel erg rustgevend. Yup, kwalitijd.

Ronja’s dagboek

Tot mijn verbazing lees ik heel weinig terug in Ronja’s dagboek. Als ik het wel doe, krijg ik altijd weer een grote smile van herkenning. Ronja is op 4 mei geboren, Yuno op 1 mei. Zowel de data als de ontwikkeling komen vaak aardig overeen in beide dagboeken. Ik zie dat ik Kari en Ronja veel samen heb uitgelaten – 2 Spetsen is een stuk makkelijker dan 3, maar in beide gevallen werkt belonen van degene die het goed veel beter dan foeteren en corrigeren.

Ronja ging op deze leeftijd nog veel in de rugzak. Zij had ‘knotspolsjes’, en als we ons bij haar niet hielden aan de 5 minuten wandelen per maand leeftijd, begonnen haar polsen ook te trillen – een feilloze indicator dat het tijd was voor rust. Yuno zit heel anders in elkaar en loopt al een tijd de volledige ronde met ons mee (ongeveer een half uur). Wel zo prettig, hoewel de rugzak een fijne oplossing is, kan ik me ook goed herinneren dat Ronja me op zeker moment toch wel behoorlijk zwaar werd in de rugzak.

Met Ronja heb ik rond deze tijd ook het “Spetsen” bedacht, wat er bij haar al aardig stevig in begint te komen. Ook nu nog zit deze oproep gebeiteld bij Ronja, Yuno reageert er ook goed op. Bij Kari hangt het er wat vanaf. Dan zie je dat het loont om zo’n oproep vroeg aan te leren.

Dan lees ik: “Als ik terugkijk op onze vorderingen op trainingsgebied, valt me op dat training bij puppy’s een soort sneeuwbal is. Je begint met heel kleine dingetjes, heel kleine stapjes. In het begin lijkt het of je nauwelijks opschiet. Maar stapje voor stapje zie je vorderingen. Als ik kijk waar we nu staan, hebben we een heel mooi basisje bij Ronja. En ik merk dat de vorderingen sneller gaan.” Ik zie dit nu ook weer met Yuno. Soms train ik een bepaalde vaardigheid een tot drie sessies, waarna het er goed in zit en in de dagelijkse praktijk verder kan uitgroeien. Ik denk aan het ‘andere kant’, achterlangs naar mijn andere kant lopen, of naar de andere kant van een lantaarnpaal als ze langs de verkeerde kant is gelopen. Dit laatste heb ik na wat teruglokken en een handtouch gebruiken om haar terug te leiden, een of twee keer het geduld voor opgebracht om het Yuno zelf te laten uitzoeken. En nu kan ze het gewoon. Soms maakt ze nog een foutje, maar ze komt er bijna altijd zelf uit.

En tja, andere oefeningen moet je echt lang aan werken om het op en uit te bouwen. Zo’n oefening is staan, die voor veel honden (en ook best veel bazen) heel moeilijk te begrijpen is.

Grappig. Voor zondag 9 september 2007 staat een grote behendigheidswedstrijd genoteerd bij KC Scheldezoom, met Kari. 2 weken geleden was ik daar met Ronja, waar ik er voor het allereerst een behendigheidswedstrijd liep. Hoe dat kan? Lees het maar na ;-).

Training: staan

De afgelopen dagen geen enkele fut voor gehad, maar vandaag wilde ik echt heel graag een traininkje doen. Ik besluit tot staan, eens kijken of ik dat iets steviger kan krijgen. Ik besluit aan duur te werken. Maar… het is natuurlijk weer iets ingewikkelder dan ik had gedacht.

Ik begin met het klikken van stilstaan op 1 tel, en dat 5x direct na elkaar. Yuno is het lekkers nog aan het kauwen als ze de volgende klik en beloning al krijgt. Dan ga ik naar 2 tellen (snel geteld). Daar zie ik al direct een probleem: zodra Yuno haar hoofd opricht naar mij terwijl ik sta, gaat ze meestal zitten. OK… dan begin ik zittend op de grond, zoals in onze afgelopen sessies. Nu kan ik wel van 1 naar 2 tellen met een hoog genoeg succespercentage. Dan naar 3 tellen… Dat wordt moeilijker, maar niet onaardig.

Volgende sessie (Kari en Ronja tussendoor) ga ik rechtop op mijn knieën ‘staan’, een stapje moeilijker. Dus ik begin weer op 1 tel, gaat goed, 2 tellen, gaat goed, 3 tellen, gaat moeizamer. Dan verander ik mijn eis: ik wil dat Yuno’s hoofd omhoog komt na het eten van het koekje voor ik klik. Dan zit ik op 2 tot 3 tellen, dus niet echt moeilijker. En hier zie ik bij Yuno het kwartje vallen. Een paar keer stapt ze met haar achterpoten half naar voren alsof ze wil gaan zitten, om daarna toch weer achteruit te stappen. Prachtige beslissing die ik onmiddellijk beloon. Dan ga ik zelf staan. Best een grote overgang. Ik begin weer 5x bij 1 tel, dan 2 tellen, dan weer koppie omhoog en blijven staan.

Volgens mij heb ik aan het einde van de sessie toch echt een steviger staan dan aan het begin. Eens kijken hoe zich dit verder ontwikkelt.

Zondag

De vroege start was vanochtend mijn initiatief. Vandaag had ik weer behendigheidswedstrijd met Ronja, bij de KC Delft, dus een thuiswedstrijd. Omdat ik vrij vroeg was, besloot ik met alle honden een blokje om te gaan. Groot succes. Kari ging zitten poepen. Ik ruimde het op met Yuno aan de riem, en ze trok. Daar zat ik een beetje over te mopperen. Ik draai me om en… ligt daar nog een hoop. Maar van wie, want zowel Yuno als Ronja staan voor mijn neus. Ik vraag Ronja “schoppen!” en krijg… niets(*). OK, dus was het Yuno. Ik ruim op en loop verder richting een prullenbak – daarvoor moet ik mijn rondje ietsje verruimen, aangezien ze bij ons door de bouwwerkzaamheden in de wijk, veel prullenbakken hebben verwijderd (hopelijk tijdelijk). Ik dump Kari en Yuno’s producten in de afvalbak, gaat Ronja ook nog zitten. Mooi, dan is dat maar gebeurd, alleen kan ik nu weer terug naar de afvalbak.

Yuno op de wedstrijd

Natuurlijk is zo’n wedstrijd om de hoek een geweldige gelegenheid voor socialisatie. Als Paul met Yuno aankomt, zie ik ze toevallig aankomen. En wat een houding heeft Yuno: geen benauwd gedoe en eigenlijk ook niet eens zoveel grommen. Dat doet ze meer bij kleinere ontmoeting. Bij deze massa is ze blijkbaar iets verstandiger. Ook hebben we weer wat slachtoffers gevonden om haar voertjes te geven, waaronder haar leeftijdgenootje Lisanne (één dag jonger dan Yuno). Die vond het voeren van Yuno en later ook Ronja prachtig, dus ging er heel wat worst doorheen. Weer zien we dat de afstand die Yuno van mensen houdt, kleiner wordt. Aaien vindt ze nog steeds geen goed idee, daar moeten we denk ik echt een aantal mensen wat intensiever de kans voor geven om dit met haar te oefenen zonder dat de spanning teveel met haar opbouwt.

Resultaten

Ronja en mijn resultaten waren vandaag niet zo mooi als een paar weken geleden. Bij het eerste parcours, de jumping, tikte ze er twee latten af. Dit leverde nog een twaalfde plaats op van de 30.
Bij het tweede parcours, het vast parcours, had ik bij het verkennen een mogelijke verwarring niet gezien. Daardoor was ik niet duidelijk genoeg dat ze een sprong moest nemen in plaats van de tunnel. Ik heb Ronja het parcours verder netjes kunnen laten afmaken, zoals iemand zei heeft ze waarschijnlijk niet eens gemerkt dat we de fout in waren gegaan. En zo hoort het ook!
Bij het spel had ik bij het verkennen al het gevoel dat ik dit parcours niet ging onthouden. Er waren twee punten waar ik vermoedde dat ik de weg kwijt kon raken. En inderdaad raakte ik de weg kwijt, alleen niet waar ik dat eerder had gedacht: weer een diskwalificatie. Ook hier heb ik haar weer het parcours vloeiend af laten maken, wat ze weer keurig deed.
Al met al heb ik een paar heerlijke parcourtjes met Ronja gelopen, het is gewoon zo’n geweldig hondje om mee te werken dat ik volgens mij steeds met een grote smile over de finish kwam. Dat resultaat is hooguit voor mij belangrijk, voor Ronja maakt het niet uit, als we maar plezier hebben samen. En dat hadden we! Voor mij het allerbelangrijkste resultaat. Wat niet wegneemt dat ik in de toekomst in parcoursen waarschijnlijk wat nadrukkelijker de addertjes onder het gras zal proberen te vinden.

(*) Ik probeer Ronja te leren om op commando te schoppen. Dit doet ze alleen als ze geplast of gepoept heeft. Het commando lijkt ze op zich wel te begrijpen, maar niet langer dan zo’n 5 minuten na het plassen of poepen. Dus was dit een uitstekende manier om Ronja te vragen of zìj verantwoordelijk was voor de hoop. Kari kent dit commando overigens ook en hij doet het op verzoek ook op veel plaatsen en tijdstippen. Voor Ronja gebruik ik het om haar nagels bij te houden, en vraag ik het dus ook voornamelijk op stoepen en andere ondergronden die als vijl kunnen dienen.