Maandag 16 september

Rond 4:30 vanochtend meldde Yuno zich :-(. Ik heb haar op het pleintje voor laten plassen. Weer boven bleek dat ik deze keer Kari en Ronja er goed van had doordrongen dat ze daar moesten blijven. Ze zaten netjes bovenaan de trap te wachten. Yuno heb ik direct weer in de bench geschoven, en mezelf in bed.

Yuno lang alleen

Vanochtend moest Paul een tijdlang weg. We besloten Yuno los te laten met Kari in de woonkamer, Ronja in de gang. Deze opstelling gebruiken we vaker bij kortere afwezigheid. En ook deze langere zit heeft Yuno prima volgehouden. Toen Paul weer binnen kwam, lag Yuno languit op het tapijt in een diepe slaap. Buiten deed ze wel direct een plasje, maar ook geen enorme, en dat na zo’n 3 uur afwezigheid. Mooi zo!

Socialisatie-afspraakje

’s Middags had ik met Evelien, ook clicker-instructrice bij de KC, afgesproken voor een sessie “Yuno aaien”. Of in ieder geval kijken hoever we konden komen in die richting. Bij binnenkomst van Evelien pakte ik Yuno op om even iets uit te leggen. Yuno was namelijk aan het blaffen naar Evelien en als ik haar oppak, is ze veel stiller. Toen ze rustig in mijn armen hing, zei Evelien “geef haar maar hier”. Zo gezegd, zo gedaan. Yuno zat met grote ogen in Eveliens armen, hard haar best doend om haar vooral niet aan te kijken en zover als mogelijk bij haar vandaan te blijven. Al snel kwam ze wat tot rust: ontspannener lijfje, minder wit om de ogen, spanning op het hoofd veel minder.

Spiegel

Toen gingen we voor de spiegel in de gang staan, zodat Evelien haar lichaamstaal en uitdrukking nog wat beter kon zien, al voelde ze de spanning in Yuno’s lijf natuurlijk heel duidelijk. Ho, Evelien beweegt ook nog! En nu zie ik er 2 van! Weer even gewacht tot Yuno’s lijf iets minder stress uitdrukte. Voertjes aannemen? Nou, brokjes niet. Maar… ja hoor, gedroogd hart wel.

Oefeningetjes op de grond

Na wat in Eveliens armen te hebben gekregen, eerst van mij en daarna van Evelien, leek ze ons genoeg ontspannen dat ze op de grond kon. Wij gingen ook op de grond zitten. Nu ze zelf over haar pootjes kon beschikken, prefereerde Yuno even wat meer afstand. Maar ja, Kari en Ronja werden gevoerd… dus zij wilde natuurlijk ook! Mooie ingang om mee verder te gaan. Eerst lekkers voor dichterbij zijn. Vervolgens voor stil zijn (zucht). Oefeningetjes vragen als zit en liggen. En kin, wat ze ook bij Evelien deed, natuurlijk met wat aarzeling in het begin. Soms was het even wat teveel, waarop Yuno blafte. En soms blafte ze om de koekjes uit de pot te drammen. Onderscheid niet altijd even makkelijk te maken.

Voorpootjes op schoot

Op een gegeven moment ging Evelien haar op schoot lokken. Voorpootjes op haar benen was een tongklak en beloon. Eveliens eerste tongklak was zo hard dat Yuno een halve meter de lucht in sprong – maar wel haar koekje kwam halen. De volgende tongklak (iets zachter) was al geen probleem meer. Ook hier had Yuno al heel gauw door wat haar iets opleverde. Vervolgens nog een aantal keer kin bij Evelien gedaan.

‘Kin’ in hand en aaien

Volgend plannetje: kin bij Evelien, en ik aai Yuno. De eerste paar keer schrok ze van mijn hand, maar had natuurlijk wel bijna direct door dat dat mijn hand maar was. Paar herhalingen, waarna ik van Yuno’s nek, naar haar schouder, naar haar achterhand ging, een achterpoot vastpakken, onder haar buik langs haar andere achterpoot. Ja hoor, Yuno bleef netjes met de kin in Eveliens hand. Toen Yuno’s kin in mijn hand, waarbij Evelien haar aaide. Oei, dat was weer even moeilijk. Maar ja, wel lekkere koekjes te verdienen! Dus al gauw bleef Yuno staan, zij het dat ze bijna lag, zo ver leunde ze achterover om bij Eveliens hand vandaan blijven. Maar wel haar kin in mijn hand houden! Al snel leunde ze minder ver naar achteren, en liet zich uitgebreid over de zijkant van haar nek en schouders aaien.

Sjorspelletje

Op een gegeven moment heb ik Evelien een lang sjorspeeltje, een van Yuno’s favorieten, in handen geduwd. En ja hoor, Yuno wilde wel spelen! Eerst aan het uiteinde van het speeltje, maar al gauw hing ze halverwege. Op zeker moment trok Evelien haar al sjorrend onder haar opgeheven benen – geweldige buikspieroefening! En na een of twee keer loslaten liet Yuno zich inderdaad daarheen trekken. Klik en lekkers natuurlijk! Hier hebben Evelien en Yuno nog wat verder mee gevarieerd.

Oogcontact

Als laatste ging Evelien oogcontact met Yuno zoeken. Dat viel nog niet mee, ineens waren Kari en Ronja achter de glazen deur naar de gang heeeeeeeel erg interessant. Oplossing: wat ouderwets lokwerk. Evelien bracht haar hand met lekkers naar haar neus, en Yuno wilde natuurlijk maar wat graag die hand met haar oogjes volgen. Dus zo verdiende Yuno nog een hele serie kliks voor oogcontact maken. Mooi, einde sessie!

Opstaan geen probleem

En nu moest Evelien opstaan. Ik verwachte dat Yuno daar weer van zou schrikken, maar… nee! Ze ging aan haar voeten snuffelen! Een klik en beloning natuurlijk! Wat een knap meisje!

Uitlaten

Toen ik Evelien uit liet, besloot ik Yuno gelijk ook het pleintje mee op te nemen. Ik verwachtte dat ze zou moeten plassen, en dat moest ze inderdaad. Toen Evelien naar haar bus liep, hobbelde Yuno even mee. Toch wel leuk, die mevrouw die zoveel koekjes uitdeelt! Toen ik riep, kwam Yuno wel gelijk, maar naar binnen wilde ze nog niet. Evelien, bijna bij haar bus zo’n 20 meter verderop, riep vrolijk “Yuno!”. Yuno rende tot halverwege maar… dan ben ik toch wel ver bij mijn vrouwtje vandaan. Toen ik haar riep rende ze opgelucht terug. Maar naar binnen, nee hoor.

Ineens ging me een licht op. Ze moest vast nog poepen. Dus liep ik weer terug het pleintje op en inderdaad ging Yuno overal snuffelen, maar nog steeds niets doen. Ik liep richting onze rustige achterstraat. En Yuno rende gelijk door. Ja maar ho, dat doen we niet.

Sprint!

Met wat overtuigingskracht kreeg ik haar weer terug op de stoep, en als beloning voor haar komen rende ik gelijk naar het groen aan het einde van de straat. Blijkbaar had ik nog nooit met Yuno gerend, ze keek een beetje raar naar me op terwijl ze naast me meerende. Ik versnelde nog en… hee, ik kan nog harder rennen dan Yuno (terwijl ze volgens mij toch al best snel is). Lachend (en ik hijgend ;-)) komen we bij het groen aan. En ja hoor, Yuno begint gelijk te draaien en gaat poepen. Had ik haar toch goed gelezen. Ik rende op een rustiger tempo weer terug, waarbij Yuno in een mooie gestrekte draf naast me liep. Lekker ding! En deze keer ging Yuno wel direct mee naar binnen. Knap grietje.

Vermoeiend

Thuis gekomen moest Yuno nog even flink spelen met Ronja (zouden Ronja’s wangen niet beurs voelen inmiddels?), waarna alle drie de honden in slaap vielen. Blijkbaar vermoeiend, zo’n bezoekje. Voor Yuno kan ik me dat goed voorstellen. Ze heeft enorm veel geleerd in nog geen uur tijd.

Hopelijk duurt die vermoeidheid de nacht door…

Dinsdag 17 september

Voor MIJN nachten heb ik een oplossing…

Yuno heeft vannacht bij Paul geslapen. En dat geeft mij heerlijk rust. Niet meer bij ieder ritseltje of ander minigeluidje wakker, alle systemen paraat. Grote verbetering voor mij, maar natuurlijk niet voor Paul en het brengt ook geen oplossing voor voor Yuno’s net te korte nachten. Vanochtend meldde ze zich weer om half vijf. Eigenlijk zou Yuno gewoon in een geluiddichte kamer moeten…

Aantal keer alleen

Op dinsdag ochtend EN middag is Yuno enkele uurtjes alleen geweest met Kari en Ronja samen. En weer geen ongelukjes, vernielinkjes en al helemaal geen onrust bij thuiskomst. Toen ik vanmiddag via de achterdeur binnen wilde komen, zag ik ze allemaal in de gang voor. Kari en Ronja met de oren strak richting voordeur gericht. Yuno eventjes alert (er was iemand op het pleintje voor), maar 2 tellen later neerploffend. Waarschijnlijk met het idee dat Ka en Ron wel het alert zouden geven als er echt iets was.

De sleutel in het gat zorgde ervoor dat dit kalme tafereeltje abrupt uitbarstte in actie en drukte. Snel naar de achterdeur rennende pootjes, gekwispel en geblaf.