Les 5 puppycursus

Waar blijven ze nou?

Voor de puppycursus met Yuno en de behendigheidstraining daarna met Ronja hielden Paul en ik dezelfde formule aan als vorige week. Ik reed naar de club met Ronja en liet haar daar uit, Paul liet Yuno bij ons in de buurt uit en kwam daarna naar de club. Of was tenminste de bedoeling.

Maar toen ik op de club aankwam, mijn kopje thee op had, 10 keer uit het raam had gekeken en onze medecursisten om 19.15 uur de trainingshal in gingen, was er nog geen Paul te zien. Oh jawel, daar helemaal achteraan. Nou ja, ik ben in de hal bij de deur gaan zitten, zodat we niet de boel nog eens zouden opjutten als Yuno binnen kwam.

Blafferige start

Natuurlijk moest ze blaffen toen ze binnen kwam. En ze kalmeerde ook wel. Iets. Maar bij de aandachtsoefening was Yuno snel afgeleid en had ze snel de neiging om te blaffen. Even naar Paul teruglopen hielp. Even. Ik had het gevoel dat ik het blaffen ook aan het bekrachtigen was, omdat ik haar er graag weer uithaalde: je hond laten blaffen in die galmende hal met andere cursisten erbij doe je echt liever niet. Toen ze op een gegeven moment weer blafte en er moeilijk uit te halen was, besloot ik een de hal uit te gaan, even uit de groep. Yuno was natuurlijk koud aangekomen en direct naar de hal doorgegaan en daardoor nog wat hyperdepiep, maar ik kon inmiddels zelf een kleine afkoelbeurt met wat meer rust en stilte om me heen ook wel gebruiken.

Tot rust komen

We deden niets bijzonder, even het gangetje in naar de instructeurskamer. Daar wilde Yuno helemaal niet zijn. Ik wachte even tot ze de druk van de lijn haalde voor we daar weer uit gingen. Toen we meer richting de kantine gingen, blafte Yuno weer even. Ik stond stil, deed verder niets. En al heel gauw keek Yuno naar mij, echt naar mij. Klik/beloon. Ik zag haar aandacht weer terugvloeien. We gingen de hal weer in en Yuno was weer op ongeveer hetzelfde niveau als vorige week. Ze moest gewoon even dat momentje rust hebben om er weer in te komen.

Aan de slag

We zijn natuurlijk weer alle oefeningen langs gelopen: aandacht, zitten en liggen met uitbouw in tijd, meelopen aan een slappe lijn, afdrogen (met mijn trui, ik had geen doek meegenomen), borstelen (met een geleende borstel, ook niet bij me) en voerbaktraining (met een grote geleende voerbak, nee, niets bij me vandaag).

Voerbaktraining

Deze voerbak was een stuk groter dan die wij normaal gebruiken. En Yuno bleef natuurlijk weer netjes wachten. En ging direct eten toen ik het aangaf. Deze keer had ik er minder lekkers in gedaan, en iedere keer als mijn hand erbij kwam, verscheen er voor Yuno nieuw lekkers in de voerbak. Waar ze vorige week een beetje onzeker werd van mijn hand en weer terugviel in haar puppy ik-wil-wel-maar-er-is-iets-met-die-bak, was er deze week helemaal niets aan de hand. En ik had het vermoeden dat het aan de grootte van de voerbak lag. Thuis eens proberen. Want inmiddels eet ze prima uit iedere bak, maar van de week verschoof ze de bak door een eigen onhandige beweging en toen ging ze ook weer aarzelen en tutten.

Slalom en cavaletti’s

En verder moesten we met de pups slalommen om een rijtje pionnen. Daarbij was het de kunst dat de pionnen overeind moesten blijven terwijl de pups met aandacht meeliepen. Aansluiten mochten de pupsels nog over de cavaletti’s. Met de pionnen had Yuno nauwelijks moeite, hoewel ze wel even afgeleid was door de andere pups toen ze dit los van de riem deed. Maar precies op tijd besloot ze dat ik toch interessanter was, knappe meid! En de cavaletti’s gingen ook goed toen we allebei weer bedachten dat ze daar heel rustig overheen moest, vooral deze eerste keer.

Al met al heeft Yuno het na een iets moeilijkere start heel goed gedaan.

Betasten

Aan het einde vroeg ik de instructeur Mieke om haar nog wat te betasten. Mieke hield het lekkers stevig vast, zodat Yuno eraan kon knagen, terwijl ze haar dan betastte langs keel en schouders. Dat bleek voor Yuno niet de goeie taktiek: hoewel Mieke haar wel wat kon aanhalen, was het allemaal net wat buiten bereik. En erger, Yuno was en bleef heel achterdochtig – ze is ook gewend iets te doen en dan te verdienen en niet een moeilijke situatie in gelokt te worden om daarna iets nog moeilijkers (het aaien/betasten) te moeten ondergaan.

De kin-oefening wilde ik na wat een of twee pogingen ook niet inzetten. Yuno deed hem wel, maar haar hele gewicht gooide ze achteruit om zoveel mogelijk afstand te bewaren – wel nog steeds die kin in mijn hand houdend. Maar nee, eerst weer vertrouwen in die oefening, het daarin steeds moeilijker maken zodat ze daar volop vertrouwen in heeft. En dan eventueel weer inzetten als taak om voor haar het betasten makkelijker te maken, omdat ze de oefening goed kent en hij haar een veilig gevoel geeft. Dit doorzetten zou Yuno’s associatie met de kin-oefening kunnen verpesten. WIL IK NIET!!!

Uitslapen!

De ochtend was een aangename verrassing. Om 7 uur stond ik op. Nergens nog geluid – ja, van Kari en Ronja die bij mij sliepen. Naar beneden. Nog steeds diepe rust. Ik ga Pauls kamer binnen, en ja, inmiddels staat Yuno daar op en neer te stuiteren. Maar ze heeft zich ook vannacht koest gehouden. Heerlijk! Het zal wel eenmalig zijn, Yuno was natuurlijk nog moe van de cursus, maar dit was beslist genieten voor ons!

Training

Plat

’s Morgens nog even aan de ‘plat’ gewerkt. Zelf de fout gemaakt om Yuno met een lege hand te lokken, maar haar niet genoeg te belonen voor het volgen van mijn hand, maar me te concentreren op de oefening. Aangezien ik weinig lok, zelfs met lege hand, is lokken voor Yuno eigenlijk best een nieuwe oefening.

Uiteindelijk heb ik Yuno plat gekregen, door haar over haar buikje te kroelen. Bij het geven van de beloning veerde ze alleen natuurlijk prompt weer overeind. Geeft niet, maar maakt de herhaling wat moeilijker.

Geen briljante sessie. Volgende keer eens kijken hoe ik het anders aan kan pakken. Minder lokken, meer shapen, kleinere stapjes, het Yuno veel meer zelf laten uitdenken.

Wijd

’s Middags klaagt Paul dat Yuno wel erg veel energie heeft en of ik daar alsjeblieft wat mee kan doen. Dus doe ik nog een training, om het pionnetje lopen. Het gaat zo traag als Yuno het uitvoert, en iedere keer gaat ze zitten als ze het lekkers op heeft. Ik wacht af, en ja, ze komt wel weer op gang, maar dit is niet iets dat ik te vaak wil belonen. Uiteindelijk breek ik de sessie af en ga ik me Ronja en Kari aan de gang. Bij hen stuur ik ze niet om 1 pionnetje, maar om twee. Daarbij varieer ik of ik ze met de klok meestuur of tegen de klok in. Dit gaat in een lekker vlot tempo. Als Yuno weer aan de beurt is, blijkt ze bij de anderen te hebben afgekeken: ineens veel meer tempo, veel meer zin, en ik kan de afstand al snel ietsje vergroten. Knappe meis!

Niet loslaten

Bij het spelen laat Yuno ineens niet meer los als ik het vraag. Wat is dit nu? Ik peuter het speeltje uit haar bekkie, geen beloning. Maar de volgende keer laat ze weer niet los. Tot ze het enigszins uit zichzelf los laat, zodat ik haar kan belonen. Ik heb de indruk dat ze door de beloning weer meer ‘in the mood’ is om het speeltje los te laten. Sta ik teveel op mijn strepen?

Niet loslaten

Niet lang na de training heeft Yuno een elastiekje te pakken. Nu heb ik er volgens mij nooit iets over gelezen, maar elastiekjes lijken potentieel mij heel eng als een hond die inslikt. Toen Yuno het niet losliet, heb ik het gewoon afgepakt. Maar ik zag bij haar een blik dat me deed besluiten om hier meer werk van te maken. Op tafel zag ik een propje papier liggen dat me geschikt leek. Erg geschikt: Yuno wilde er gelijk mee vandoor. Maar willig als ze is, kwam ze we bij me. Maar afgeven, ho maar! Ik heb haar een tijdje geknuffeld en bij me gehouden, maar nog steeds wilde ze het niet afgeven. Wat uiteindelijk wel werkte, was het uit haar bek peuteren. Dat liet ze dus wel weer toe. Dat heb ik natuurlijk rijkelijk beloond. Propje weer gegeven. Precies weer hetzelfde: prima accepteren dat ik haar bij me hield, ik mocht aan haar bekkie aaien, haar overal aaien, maar geen enkele neiging om het los te laten. Uiteindelijk het propje opnieuw uit haar bek gepeuterd en rijkelijk beloond. En weer gegeven – inmiddels was het propje een beetje doordrenkt van haar zever. Nou ja, alles voor het goeie doel. Niet dat het scenario verbeterde: opnieuw moest ik het propje uit Yuno’s bek peuteren voor een beloning. Toch heb ik het maar beëindigd. Of Yuno is momenteel in een bezitterige fase, of ik doe iets verkeerd. In beide gevallen is het geen goed plan om zo door te gaan.

Maar wel weer een aandachtspunt voor de opvoeding, want makkelijk dingen loslaten is niet alleen fijn, maar ook veilig als de hond iets potentieel gevaarlijks te pakken heeft.

De taktiek van Yuno moe trainen blijkt wel te hebben gewerkt. Na deze puzzeltjes gaat ze lekker liggen slapen.