Rustig-aan-dagje

Yuno roerde zich heel kort rond vijf uur, maar bleef direct stil na een woordje van Paul. Toen hij uiteindelijk op een (voor ons) normaal tijdstip naar buiten liet, plaste en poepte ze tegelijk, zo dringend moest ze. Knappe meiske!

Reactief

Tijdens de ochtendwandeling met de 3 Spetsen was Yuno erg reactief. Een vogel vloog weg. Yuno blafte luid, DIE plek was eng! Wij gingen nog even kijken of er meer aan de hand was, maar nee, het zal echt aan die vogel gelegen hebben. Yuno bleef blaffen, en bleef ook achter op die plek toen we doorliepen: “hallo baas, daar is toch echt iets niet in de haak!”. Uiteindelijk liep ze natuurlijk wel mee. Hoe lang kun je stoer naar iets engs blaffen als pup als de rest het allemaal negeert en doorloopt.

Een eind verderop moest ze blaffen naar een soort schuursponsje op de grond. De schapen in de wei daarentegen, daar hield ze haar mond bij – om weer even te schrikken van iets anders toen ze de andere kant op keek – en ernaar te blaffen natuurlijk!

Ik vermoed dat ze nog wat hoog in de stresshormoontjes zit van gisteren en dat ze daardoor zo reactief is. Dit soort dingen heeft Kari ook als hij iets heel spannends heeft meegemaakt. Na oud en nieuw is hij nog een aantal dagen feller op allerlei dingen, waar hij normaal gesproken niet (meer) naar zou omkijken. Ieder knalletje brengt hem ook weer in volle staat van paraatheid, terwijl hij normaal gesproken best goed kan omgaan met wat losse knallen.

Dus beslist een rustdagje vandaag, misschien nog wel een spelletje met haar nieuwe snuffelkleed om haar hersentjes moe te maken, maar daar laten we het verder ook maar bij.

Middag- en avondwandeling

Tijdens de middagwandeling is het effect gelukkig al over.

En tijdens de avondwandeling lopen er op een gegeven moment ons 2 mannen in het donker tegemoet. Yuno geeft een grommetje, maar op mijn “Yuno” draait ze zich onmiddellijk naar mij toe en houdt dat vol tot ik haar een beetje terzijde van het pad dat de mannen namen kon belonen. Terwijl zij haar beloning nog in de mond had, vroeg ik haar aandacht alweer en kreeg ik hem ook. En zo konden de mannen zonder verder grommetje of blafje passeren. Heel wat anders dan vanmorgen! En heel wat beter dan hoe ze normaal gesproken reageert in zo’n situatie. Even later lopen we langs een berg grofvuil, waar de mannen net waarschijnlijk spullen op hadden gelegd. Ik  zeg “ja, daar zul je ook wel weer wat van vinden” op een rustige toon, en Yuno kijkt eens goed, snuffelt vanaf een halve meter en loopt gewoon door! Heel onverwacht, en heel knap!

Dit laatste gebrek aan reactie heeft er misschien mee te maken dat ze Kari en Ronja aan de overkant van de T-splitsing ziet. Daar wil ze wel heen! Bij de stoeprand vraag ik haar om te zitten, ze kijkt naar de overkant, kijk naar mij, en besluit om gewoon maar te gaan zitten! Blijkbaar is inmiddels goed tot haar doorgedrongen dat wat zij wil pas kans heeft om te gebeuren als zij eerst even doet wat ik wil. Geweldige meid! Als beloning rennen we over en naar Kari en Ronja toe, waar Yuno met lelijk gegrom Ronja bij het nekvel grijpt. Ik vraag me voor de zoveelste keer af wanneer haar puppyvrijbrief eindelijk eens verloopt.