Vrijdag 27 september 2013

Ochtenden

De ochtenden gaan vrij goed. Yuno wordt soms nog wel vroeg wakker, maar Paul kan Yuno beter kalmeren dan ik en de afwezigheid van Kari en Ronja is ook rustgevender.

Vanochtend waren Paul en ik allebei rond 5 uur op, maar deze keer was het Kari die aan het spoken was. Oftewel, hij duwde zijn hoofd recht in mijn gezicht. Dan is er meestal wel echt iets aan de hand. Toch probeerde ik nog even of hij het wilde volhouden tot de opstaan-tijd, maar blijkbaar had hij teveel last. Buiten gekomen met hem en Ronja gingen ze allebei planten vreten. Kari concentreerde zich hier zo op dat zijn oortjes op uit stonden. Een paar handjes brokken hielp goed. Het vreten stopte en de oortjes gingen weer beter werken. Beter, want Ka’tje wordt soms toch wel wat doof. Mag ook wel met 11 jaartjes.

Toen ik terugkwam met Kari en Ronja bleken Paul en Yuno ook op stap. Tja, je kunt van Yuno niet verwachten dat ze kalm blijft als ik met de andere twee op stap ga. En op deze manier keert de rust het snelste weer. Yuno hoefde in ieder geen vroeg-ochtend-ommetje toen ik opstond, dat was nu al gebeurd.

Wisselende stemmingen

’s Middag met wandelen is Yuno behoorlijk grommerig. Niets te zien, en zij loopt grommend voorop. Een stapel kranten, en zij loopt er grommend op af. Ze doet me zo denken uit die Parson Russel uit die VW-reclame.

Op andere momenten valt me juist op dat ze veel minder de neiging heeft om te grommen en te blaffen. Van de week liet ik Yuno en Ronja samen uit. Ronja stond zich drukker te maken om iemand die op straat rondhing dan Yuno. Ronja blafte. Yuno gaf een kefje mee, maar reageerde ook direct op mij toen ik haar naam noemde. Grappig, die wisselende stemmingen.

Zo gaat het ook met aandacht. De ene wandeling vol aandacht voor mij, hard haar best doen om koekjes te verdienen. De volgende wandeling is ze enorm aan het snuffelen en moet ik haar iedere keer bewust teruggroepen om ook maar enigszins met een slappe riem over straat te gaan.

Fer – Fe – Lund !

Vanmiddag was Yuno bijzonder druk. Ik probeerde wat slaap in te halen op de bank. De hele tijd heeft ze Kari geklierd, Ronja geklierd, met een speeltje geklierd (wat met veel gegrom gepaard gaat terwijl ze het in de rondte slingert), bij mij geklierd – en dat maar opgegeven toen ik boos werd omdat ook Ronja en Kari bij mij begonnen te klieren. Als een idioot rondgerend, zichzelf in de mand geworpen, rondgerend en zichzelf in de mand geworpen, daardoor Ronja op haar dak gekregen waarop zij weer samen begonnen te klieren. Uiteindelijk besluit ik maar overeind te komen en aan het blog te werken. En nu… ligt ze zoetjes op het kussen te slapen. Daar ga ik nou van grommen!

Winnen is gaaf!

In LosVast, het blad van Instructeursopleiding O&O, las ik een stukje over spelen. En dat het niet uitmaakt hoe vaak je de hond laat winnen, de hond daardoor echt geen dominantieproblemen zal gaan vertonen. Dit weet ik wel, maar ik bedacht dat ik bij Yuno wel heel vaak het speeltje uiteindelijk afpak en opberg, zeker tijdens trainen. Yuno kwam gisteren met een verboden plastic frutteltje aan. Ik pakte het af, pakte met dezelfde beweging een van haar favoriete speeltjes erbij (de tuut) en Yuno hing er onmiddellijk in. We sjorden wat, en op een gegeven moment liet ik het speeltje bij een wat hardere schudbeweging van Yuno expres uit mijn hand schieten. Yuno rende ermee weg, schudde er nog wat mee, kwam onmiddellijk weer terugrennen en hield het speeltje tegen mijn hand aan. We sjorden weer verder. Op een gegeven moment liet Yuno het speeltje los waarop ik het triomfantelijk boven mij hield en even juichte, waarna we direct weer verder speelden. Zo ging het wat heen en weer, waarbij Yuno de ene keer het speeltje “won” en ik de andere.

Op een gegeven moment zag ik iets op de grond liggen. Hee, een kiesje. Yuno zag het ook, maar vond de tuut belangrijker. We speelden nog wat, waarna ik het kiesje in een potje heb opgeruimd. Het is pas het derde tandje dat we van haar vinden, ik vermoed dat ze de meeste inslikt. En wat zijn die tandjes klein in verhouding tot het hondje!

Hoe dan ook, we hebben allebei genoten van het spel en het was een goeie beslissing om Yuno vaker tussendoor te laten winnen. Ze kwam alleen maar gretiger terug om verder te spelen. En logisch toch? Jammer dat ik zo’n artikel nodig had om hier weer bewuster over na te denken.

Sjor- en schudspelletje

Sinds een tijdje bewaar ik veel van de rondslingerende speeltjes in een grote kartonnen doos. Als Sucky aan de slag gaat, gooi ik alles daarin en zet ik hem op de bank. En daarna leg ik hem op zijn kant. Ik had al eens eerder gezien dat Yuno hem eigenlijk een beetje eng vindt. Vandaag zag ik het weer. Ik gooide er wat iniminie-brokjes in. Yuno wilde ze heel graag, maar die doos in, da’s toch eng. Uiteindelijk durfde ze er een voetje, en nog een voetje in te zetten, en zo kon ze bij de dichtstbijliggende brokjes. Uiteindelijk durfde ze ook de iets verder weg liggende brokjes te pakken. Ronja pakte ondertussen een restant van een oude slof van Paul eruit, haar favoriete schudvoorwerp. Yuno wilde erom sjorren, maar daar was Ronja helemaal niet voor in de stemming: “Hij is van mij en ik wil ermee schudden”. Even later zag ik Yuno trekkebekken. Waarschijnlijk weer een tandje los. Ik mocht niet in haar bekkie kijken en vond dat ook wel best. Maar he, even later vond ik toch een hoektandje op de grond. Nog geen half uur geleden had ik het nog in haar bekkie zien zitten, naast de vaste hoektand. Ik had mezelf nog voorgenomen om het in de gaten te houden, dubbele hoektanden kunnen een potentieel probleem zijn. Als de melktandjes te lang blijven zitten kan de vaste hoektand scheef groeien. Nou, Ronja en Yuno hebben samen dit potentiële probleem opgelost :-).

Puppyles 6

Deze les begonnen we met spelen – maar daar was Yuno echt niet voor in de stemming. Nog wel vastpakken van het speeltje en het achternazitten als het in mijn hand lag, maar sjorren, nee. Ik vermoed dat haar bekkie zeer deed. Vanmiddag was ze die hoektand al verloren en gisteren die kies. Waarschijnlijk rammelt haar bekkie aan alle kanten momenteel.

Aandacht = moeilijk

Mede omdat het spelletje haar niet zo kon boeien als anders was Yuno ook wat meer afgeleid door de andere pups dan anders. Al snel besloot ik gewoon maar wat oefeningetjes met haar te doen met voer als beloning. Toch had ook met lekkers Yuno wat meer moeite met haar aandacht bij mij te houden. De andere pups, de mensen, andere dingen in de zaal trokken allemaal haar aandacht – ze hoefde er niet perse iets mee te doen, want ze bleef eigenlijk vrij rustig. Maar . Ik moest echt haar aandacht vragen en mijn verzoek goed timen voor ik haar iets vroeg. En dan deed ze het ook direct. Maar dat timen viel nog niet mee, want het ene moment keek ze me aan, en als ik dan mijn mond open deed om iets te vragen, dwaalden haar oogjes alweer af. Al ik wat had gezegd, keek ze me ineens strak aan: “je zei iets, wat was het ook alweer, want ik wil best graag iets verdienen”. Bij herhaling deed ze het dan zeker wel. Maar oh wat dwaalden haar hersentjes vaak af.

Oefeningen

En alle oefeningen deed Yuno ook gewoon: wandelen zonder trekken (al leek het iets minder op volgen deze keer), zitten en liggen op verzoek, tussendoor hebben we staan geoefend (zonder commando), kin en tandjes kijken, borstelen (daar werd Yuno heel relaxt van), ik heb zelf nog gewerkt aan plat – eerst flink gelokt met lekkers, waarbij Yuno net weer verder kwam dan eerder, daarna zonder lekkers waarbij Yuno net zo ver kwam als gelokt, ook niet eerder vertoond, en tenslotte mijn lokgebaren van iets verder weg. En ook daarbij werkt Yuno door. De paar tellen dat ze steeds op haar zij lag, lag ze vol op spanning waardoor haar 4 pootjes in de lucht hingen, maar ze lag volledig op haar zij. Die ontspanning komt nog wel.

Hierkomen door de groep

Het hierkomen werd deze keer tussen 2 rijen medecursisten door gedaan. Eerst met een brede “gang” ertussen, maar daarna moesten we wat dichter op elkaar staan. Vooral bij de tweede ronde zag je sommige pups meer kijken, maar allemaal kwamen ze netjes aan. Yuno zat nog steeds met een lichaamstaal van “ik wil hier niet zijn en vind dit afschuwelijk” bij de instructeur. Deze merkte wel dat voertjes op dat moment totaal niet werkten. Gewoon vastpakken en op een gegeven moment kwam er wel enige ontspanning in Yuno. Als ik haar riep rende Yuno natuurlijk heel snel naar mij toe. Maar bij mij gekomen draaide ze zich daarna beide keren weer om met een smerige blik naar achteren, hoewel ze meestal niet blaft. Maar die blik zegt genoeg: “JIJ daar! Jou vind ik NIET leuk”.

Leeglopen

Al een paar keer loopt Yuno na de les leeg als we teruglopen naar de auto. Ze moet nog leren dat het terrein geen uitlaatplek is, maar ze lijkt inmiddels behoorlijk zindelijk in het gebouw.

Net als in huis overigens. Nu de deur meestal dicht is, blijkt hoe dan ook dat Yuno het minimaal wel 3 uur kan ophouden. Ze geeft nu duidelijker aan dat ze naar buiten moet: een rush naar de deur of hijgen bij de deur. Je moet er wel op letten, want ze zal zeker niet gaan piepen of blaffen bij de deur. Dat doen Kari en Ronja eigenlijk ook niet. Als ze al hijgen of piepen, is dat meer bij ons dan bij de deur. Ze weten natuurlijk wie die deur open maakt. Op het trainingsveld willen ze nog wel eens gaan blaffen als ze dringend moeten. Eerlijk gezegd begrijp ik dat signaal vaak niet tot het te laat is – sorry hondje, mijn fout – maar ik word er wel beter in.