Zaterdag 12 oktober

Een ochtendommetje

’s Morgens vroeg geef ik Yuno altijd als eerste een kort ommetje zodat ze snel kan plassen en als nodig poepen. Omdat we lekker vroeg waren en het zaterdag was, besloot ik Yuno los te laten lopen in onze rustige achterafstraatjes. Niet uit gemakzucht, want het is juist mijn doel om haar met haar aandacht goed bij mij te houden. Dan word je met een riem soms juist lui: je kunt haar toch wel tegenhouden of meetrekken. Los lopen is dus harder werken voor mij.

Eerst komen we de krantendame tegen: een donkere mevrouw op de fiets, met fietstassen. Met een scooter had Yuno nog wat meer te vertellen gehad over haar (scooters moet ze nog steeds tegen oefen, vooral stilstaande). Ik vermoed dat het meisje Yuno ook aankijkt een een beetje eng vindt vanwege haar blaffen. Als mijn hond zich misdraagt kijk ik uitsluitend naar mijn hond om uit diens reacties te bepalen hoe ik het beste kan reageren, dus wat ik zie van het meisje zijn zuiver indrukken vanuit mijn ooghoek.
Wat het ook is, Yuno wil haar eigenlijk weggrommen en blaffen. En dat wil ik niet. Gelukkig kan ik Yuno heel goed terugroepen en met veel beloningen weet ik haar bij me te houden, maar toch ontsnapt er af en toe een blafje. Hmmm.

Dan komen we de Husky uit de flat tegen, een speels teefje dat erg lomp kan doen. Gelukkig weet haar eigenaar dat ook. Tot nu toe kwam ik deze hond alleen ’s avonds tegen en op donkere stukken, dus heb ik Yuno nooit kennis laten maken. In dit geval, met Yuno loslopend, bleef de kennismaking niet uit: Yuno rende er op haar voortvarende wijze grommend en blaffend op af. Gelukkig bleef ze op een of twee meter voor de Husky stilstaan (die dwong dat ook af met haar blik) en hee, ineens deden haar oortjes het ook weer! Iets rustiger konden ze nu even goed kijken wat voor vlees ze wederzijds in de kuip hadden. Yuno besloot zich wat rustiger te houden zonder geïntimideerd te doen en de Husky mocht haar besnuffelen, wat ze heel netjes en zonder lompe acties deed. Mooi zo.

Mijn korte rondje afmakend, kwam ik de krantendame weer tegen. Deze keer hield ik iets meer afstand en besloot ik Yuno iedere keer te klikken als ze rustig naar de dame keek. Dus in het begin feitelijk zodra ze naar de dame keek. De beloning kreeg Yuno bij mij, dus kon ze zich niet al kijkend opwerken in spanning. Als snel kon ik haar iets langer laten kijken, en Yuno bleef nog steeds rustig. En toen was de dame weg. Mooi, succes! Volgende keer kijken of we dit op een iets kortere afstand ook kunnen doen.

En zo kun je binnen een ommetje van nog geen 10 minuten een heleboel meemaken op een zaterdagochtend in alle vroegte.

Clubbezoekje

Aan het einde van de ochtend waren we nog net op tijd om met Yuno  nog even naar de club te gaan. Ik ging met Yuno op schoot aan de middentafel zitten, waaraan ook een aantal instructeurs en een enkele fanatiekere cursist. Yuno lag eerst nog wat te oefen en grommen tegen mijn buurvrouw Yvette, maar qua intensiteit viel het allemaal erg mee. Puppyjuf Mieke was er ook, dus ik besloot van de gelegenheid gebruik te maken en naast haar te gaan zitten. Mijn zak voertjes legde ik op tafel en al gauw mocht Mieke Yuno zowaar een beetje over haar kop aaien.

Alleen hield Mieke de voertjes strak vast zodat Yuno erop kon knabbelen terwijl Mieke haar aaide. Yuno leerde hier ondertussen echter van dat ze vooral hard moest knabbelen, dan kreeg ze het koekje wel.

Dus goed ochtendje voor de socialisatie, wat minder voor Yuno’s voeraanneemmanieren en Miekes vingers. Thuis moest ze zelfs haar nagel bijvijlen omdat Yuno er een stuk had afgeknabbeld.

Medewerkersuitje

Deze zaterdag staat in het teken van de club, want ’s avonds hebben we het jaarlijkse medewerkeruitje. Deze keer naar de Watertuin in Naaldwijk.

Vlak voor vertrek geef ik Yuno een kort ommetje, waarna we voor de continuïteit de ochtendindeling houden: Ronja gaat in de gang, Kari en Yuno gaan samen in de woonkamer. Na een aantal uur heerlijk eten en een hoop gezelligheid komen we achterom weer thuis. Yuno komt heel stoer grommend naar de achterdeur gerend! De dame is echt van het intimideren – of in ieder geval, dat probeert ze. Gelukkig na binnenkomst geen onaangename verrassingen, dus heeft Yuno het weer uitstekend doorstaan.

Zondag 13 oktober

Krabbelkrabbel

’s Morgens zijn we nog vroeg genoeg op dat we met droog weer de honden een uitgebreide wandeling kunnen geven. Heel fijn, want daarna gaat de douche buiten aan en aan het einde van de middag stroomt die nog steeds.

Vroeg in de middag wil ik Yuno even in de tuin laten plassen. Nou… het is wel erg nat hoor baas! OK, maar ik ben er natuurlijk niet gerust op. Sinds de wandeling ’s morgens heeft Yuno niets meer gedaan. Een kwartier later hoor ik ineens nageltjes heftig op het glas krabbelen. Huh? Ik draai me om, staat Yuno tegen de ramen aan te krabbelen! Ze wil blijkbaar dringend naar buiten, maar dit heeft ze nog nooit eerder als seintje gebruikt dat ze moet. Ik laat haar de tuin in. Nu zou je denken dat ze dan buiten direct zou gaan zitten plassen, maar nee, daar trekt ze in de stromende regen toch nog ruim een minuut voor uit.

Een half uur later gaan we de honden toch maar uitlaten. Na het eerste stukje vindt Yuno het eigenlijk prima. Ze heeft niet zo’n bezwaar tegen de regen als Kari en Ronja, loopt ook veel makkelijker door diepe plassen, zeker dan Kari. Maar onderweg heeft ze niets gedaan, dus nu maar hopen dat ze haar krabbelakkefietje herhaalt als de nood erg hoog wordt.

Training

Eindelijk heb ik weer eens tijd en fut om te trainen! Ik heb een Training Level appje erbij gepakt om inspiratie op te doen wat ik met Yuno zou oefenen.

Oogcontact

Met Yuno begin ik met oogcontact. Tijdens de puppycursus merkte ik al dat ze vrij vlot mijn ogen opzocht tijdens de doggyzen-oefening. Maar daarbij ging ze ook steeds liggen. En ik heb graag dat een hond begrijpt dat oogcontact in alle houdingen kan. Na 1 of 2 keer klikken terwijl Yuno ging liggen, gooide ik het lekkers een metertje weg. Al snel kon ik Yuno’s oogcontact vangen net als ze aanstalten ging maken om te liggen. Ik was al bang dat ze dat erin zou houden, maar ze ging steeds eerder mijn ogen opzoeken. En op een gegeven moment ook terwijl ze aan kwam lopen. Mooi succesje! En klaar.

Handtouch

Nadat Kari en Ronja hun beurten hadden gehad, ging ik aan de slag met de handtouch. Deze gaat steeds beter, steeds steviger, en het is tijd om af en toe een klikje bij aanraking te gaan overslaan. Yuno blijft net zo vrolijk door touchen, dus dat is mooi. Nog een keertje hoog laten aanraken – Yuno gaat zelfs op haar achterpoten staan daarvoor – en nog een keertje mijn hand op de grond, en dan is de sessie alweer voorbij.

Zit / wacht

Als laatste is de zit / wacht aan de beurt, hoewel ik nog niet eens ‘wacht’ zeg. Ik laat Yuno voor mij zitten en ik doe een stapje naar links van haar, klik/beloon, rechts van haar, klik/beloon, een wat groteren stap links van haar, klik/beloon enz. Dan loop ik een rondje om haar heen terwijl ik mijn hand recht boven haar hoofd houd, beide kanten op: geen enkel probleem. Zonder die hand is het natuurlijk een stuk moeilijker, dus weer terug naar losse stapjes. Dan ga ik juist van Yuno weg, 1 stapje klik/beloon, 2 stapjes klik/beloon, 3 stapjes klik/beloon, 4 stapjes komt Yuno overeind. Oeps even weer terug naar 1 stapje, klik/beloon, 3,5 stapje, klik/beloon. Ten slotte hou ik het speeltje voor haar en probeer haar nèt nìet overeind te lokken. Als ze overeind dreigt te komen hap ik naar adem. Yuno kijkt me aan en zakt weer op haar kont. Ik hou het speeltje iets rustiger voor haar en… klik/spelen!

Ik schat dat er in 2-3 minuten tijd zo’n 15 tot 20 lekkertjes doorheen zijn gegaan. Zo is zitten en wachten een spannend spelletje waar Yuno en ik allebei voordeel van hebben: plezier, lekkers en oefenen voor iets nuttigs.