Sunshine

Vorig weekend hadden Bonnie en ik een gesprek over onze honden. Ze zei dat ik in Ronja’s blog Ronja een cadeautje noemde. Gold dit voor Yuno ook zo? Mijn directe reactie was “nee”. Op zich niet verwonderlijk. Ronja is zo makkelijk met haar aandacht gefixeerd op mij, haar gretigheid om dingen te leren, een absoluut plezier om mee te werken. Dat was ze ook al vrij snel. Voordat Yuno zelfs maar in de maak was, zei ik al dat Ronja “a tough act to follow” zou zijn en dat ik heel bewust de pup nooit met haar zou mogen vergelijken. Als ik me goed herinner (te lui om even te checken ;-)) heb ik dat in het begin ook in dit blog geschreven.

Maar… Ineens betrapte ik mezelf erop. Ik zing heel vaak tegen Yuno – buiten het gehoor van andere mensen, mijn gezang wil ik anderen niet aandoen ;-). En wat zing ik vaak tegen haar?

“You are my sunshine, my only sunshine
You make me happy when times are grey…”

Heel veel meer woorden van het liedje ken ik niet. Maar zo voel ik het wel met de kleine puk. Ze weet bijna altijd wel een grote glimlach op mijn gezicht te krijgen.

Dinsdagavond even niets

Na een aantal keer Yuno op de dinsdagavond te hebben meegenomen, besloten we deze maar even over te slaan. Een aantal drukke weekends èn drukke weken achter elkaar. OK, Yuno was juist door afgelopen weekend prima heen gekomen, zonder hyper- en reactieve aanvallen op maandag, maar even iets meer rust kan vast geen enkele kwaad.

Aandacht? Welke aandacht?

Woensdag en donderdag is het weer gedaan met Yuno’s prachtige veelvuldig zelf aangeboden aandacht tijdens de wandeling. Snuffelen, snuffelen, snuffelen. Naar eetbare dingen en andere zaken waarvan ik betwijfel of ik het ermee eens ben. Ze is zo met haar omgeving bezig, dan trekt ze ineens een spurt en voordat je er iets aan kunt doen knalt ze aan het uiteinde van de riem in de halsband. Het is weer even wat harder werken voor Paul en mij om haar enigszins aan een slappe lijn te laten lopen. Zo af en toe schiet ik dan toch uit mijn slof, maar dan bedenk ik “het is nog een pup hoor, en als geen pup, dan komt die puberteit er ook al hard aan”. Kortom: geduld, terug blijven roepen, blijven belonen voor het netjes meelopen…

Ongelukje

Woensdagavond zie ik iets in Yuno waardoor ik denk “dadelijk even buiten uitknijpen”. Ik ga heel even wat anders doen, ga weer op de bank zitten en denk “ja, iemand moet er echt naar buiten”. Ik kijk om en zie waarom ik dat dacht: Yuno heeft midden in de kamer, gelukkig op de tegels, een grote drol gedraaid. Ja, oeps, precies waar ik eerder bang voor was: wij letten nu minder scherp op en dan komen de foutjes. Nu maar hopen dat ze uit deze ene fout niet de conclusie trekt dat ze het in de kamer niet zo nauw hoeft te nemen.

Hmmm… haar maar gelijk weer even buiten laten nu ik dit schrijf :-).

Vrijdag 11 oktober

Natte hondentong

Dankzij Yuno heb ik ontdekt dat een natte hondentong je padscherm totaal kan ontregelen. Ze had weer eens over het scherm geswiped, dat is niets nieuws. Maar nu werd de inhoud van het scherm groter. En groter. En nog groter (nooit eerder gemerkt dat het zo groot kon). En schoof ook nog eens naar links op. Het leidde zeker een minuut of langer een eigen leven. Ik dacht dat mijn padje kaduuk was. Maar gelukkig! Even droog vegen en het pad-probleem was verholpen.

Yuno is gek op likken, al vanuit het nest. Maar zo heel af en toe heeft ze een ontzettende likbui, waarbij ze er continu op je handen aast om ze af te lebberen. Vrijdagavond werd Paul er helemaal gek van en raakte behoorlijk geïrriteerd. Het gelik is tot daar aan toe als je haar aan het knuffelen bent, maar inderdaad irritant als het totaal ongevraagd en onaangecondigd geveurt,

Puppycursus les 8

Vrijdagavond is het ook weer tijd voor de puppycursus, nu les 8 alweer. In verhouding tot eerdere lessen had Yuno voor mijn en Pauls gevoel minder aandacht. Tijdens de aandachtsoefening ging het nog, al was dat op bepaalde plekken ook al lastig. Bepaalde honden vindt ze intrigerender dan andere, zoals de poedel in de hoek die truukjes doet (niets nieuws, is er iedere les bij). Kan het eraan liggen dat het een witte hond is?

Ik weet nog dat Kari ook een hele tijd moeite heeft gehad met witte honden. Deels omdat de ogen zo contrasteerden met hun witte vacht. En dat hij ook nog ruzie kreeg met een witte herder en vervolgens ging generaliseren naar andere witte herders en daarna andere witte honden, hielp natuurlijk niet. Na een leuke witte herder te hebben ontmoet waarmee hij heerlijk on spelen, ging het al een stuk beter. En uiteindelijk heeft Kari het weer weten terug te brengen tot “die enkele echt vervelende witte hond(en) vind ik niet leuk”. Daar zijn wel wat jaartjes overheen gegaan.

Oefeningen

Het puppyknuffelen was daarna aan de beurt. Naast knuffelen vooral overal betasten, kin in hand, lipjes doen, bij Yuno gaat het bekkie openen nu al 1 cm zonder terugtrekken. Nou ja, “al”. Voor een hondje dat dit alleen tijdens de cursus oefent, is het “al”. Ik oefen gewoon te weinig voor mijn gevoel. Maar goed, toch maakt Yuno nog vorderingen. Terwijl iedereen met zijn puppy op de grond bezig was, moesten we één voor één om al die op de grond zittende bazen en honden heen lopen en een zit en af oefening doen. Nou, Yuno mocht als eerste en tweede, maar ze vond het erg moeilijk. Maar ze was niet de enige. Alle honden vonden dit moeilijk, hadden weinig aandacht en moeite met de oefeningen. Een verrassing voor Mieke, de instructeur.

De voerbaktraining was geen probleem. Netjes wachte, hand door de voerbak waarbij ik gelijk extra lekkertjes in de bak stop, en Yuno vindt het een geweldige oefening. Bij de doggy zen ging ik de oefening combineren met oogcontact. De oefening ziet er nu voor Yuno als volgt uit: ik leg een voertje op de grond op 10 tot 20 cm van Yuno’s neus, ik hou mijn hand erbij tot ik weet dat ze ervan af blijft, ik haal mijn hand weg en wacht net zolang tot ze me aankijkt, waarna ze het voertje alsnog toegeschoven krijgt. Ik kreeg steeds sneller en intensiever oogcontact met de kleine meid. Deze hou ik erin!

Spelen doet Yuno weer volop, nu ze haar volwassen gebit zo’n beetje bij elkaar heeft gesprokkeld. Maar ze is niet zo fanatiek als haar oma. Moest Ronja dat ook leren? Tijd om haar dagboek weer eens te lezen.

Al met al was het toch een goeie les. Maar ik zou zelf graag toch nog een stuk meer aandacht van Yuno willen… tijd voor de Training Levels? Kwaad zal het zeker niet doen…