Wat in te halen…

De afgelopen dagen heb ik niets geschreven, dus is er heel wat in te halen. Want Yuno’s leventje heeft niet echt stilgestaan.

Dinsdag 15 oktober: naar de club

Zoals al eerder heb ik dinsdagavond Yuno weer meegenomen naar de club. Alleen deze keer kwam Paul later met Ronja om ze uit te wisselen. Yuno moest het nu dus even alleen rooien. Niet dat ze daarmee zit.

Ik heb rondjes kantine afgewisseld met stukjes training in de hal voor Yuno om een beetje bij te komen.

In de kantine heb ik Yuno gewoon veel beloond voor rust rondom andere honden en rust rondom naast mij staande mensen. Ellen van de bardienst is ook nog wat met Yuno bezig geweest, maar om een of andere reden moest Yuno bij haar toch nog redelijk veel blaffen, zonder extreme stress overigens. Terwijl Ellen nog zo haar best deed om Yuno niet recht aan te kijken, maar over haar heen. Ondanks het geblèr vond Ellen haar nog steeds erg leuk. Hoe is het mogelijk???

In de hal liet ik Yuno gewoon los. Zodra ze afgeleid raakte en ergens op af liep, liep ik haaks de andere kant op. Waarop Yuno haast maakte om bij mij te komen, klik/beloon. Tussendoor de nodige klik/beloons voor netjes meelopen. Tot de volgende afleiding, waarop ik weer de andere kant op liep, en Yuno weer kon klikken en belonen voor weer bij mij aansluiten. Grappig genoeg had ik de indruk dat Yuno mede door deze training dezelfde avond en de volgende dag minder afgeleid was en zich weer makkelijker liet terugroepen. Het kan verbeelding zijn, want haar mate van aandacht flunctueert om voor mij nog steeds onverklaarbare redenen – of tenminste, ik heb nog geen redenen kunnen ontdekken.

Naast het meelopen met aandacht heb ik met Yuno ook nog het om een pionnetje heen lopen geoefend. Yuno ging eigenlijk al direct in de goeie richting, en al vrij snel kon ik de afstand tot de pion ook in deze vreemde omgeving wat opbouwen.

Vrijdag 18 oktober: puppyles 9

In het begin en aan het einde van de les was Yuno wat blafferig. En Paul had als commentaar “minder aandacht dan anders”. Nu moet ik de vorige verslagen er dan nog even op nalezen, maar volgens mij heb ik precies dat commentaar de afgelopen weken ook opgeschreven. Dus wordt de aandacht steeds minder? Nee, ik denk dat onze verwachtingen steeds hoger komen, mede door wat we thuis ook van Yuno zien. Daarnaast worden de uitdagingen tijdens de les ook steeds ietsje groter.

Hoe dan ook moest ik soms de nodige zeilen bij zetten om Yuno’s aandacht te krijgen, en op andere momenten ging het gewoon heel erg leuk. Zo heeft Yuno voor het eerst het speeltje consequent naar me teruggebracht in de traininghal en op haar felst gespeeld tot nu toe, misschien op de eerste lessen na. Zitten ging geweldig, bij liggen was Yuno het commando even van kwijt. En omdat ik dit gedrag heb gevangen bij het aanleren (in een keer beloond zonder uitlokken of lokken met voer), had ik even geen vangnetje om haar op gebaar duidelijk te maken wat ik bedoelde. En het liggen lokken met lekkers, dat begrijpt Yuno gewoon niet – uiteindelijk zou ze het wel doen, maar ze zou het even moeten leren. Dat ze het commando kwijt was, merkte ik overigens thuis al. Het geeft ook niet, het komt allemaal weer goed. En dat deed het ook wel, ook tijdens de les al.
Wel heeft ze duidelijk nog moeite met het onderscheid tussen “zit” en “liggen”. Als je het ene zegt, kun je het andere krijgen. Wat ze doet is meer afhankelijk van Yuno’s gokwerk dan van haar kennis van het commando.

Borstelen en tandjes

Het borstelen vond Yuno prima. Op haar zij liggen gaat ook steeds beter. Grappig genoeg biedt Yuno dat in de trainingshal veel meer en veel verder aan dan thuis – omdat we het nog het vaakst in de hal hebben getraind! Deze keer ging Yuno bijna helemaal op haar zij, maar nog erg verkrampt met haar koppie omhoog: waar blijft het koekje? Maar haar buikje aaien, dat mocht echt wel en daar ontspande ze ook bij.

Tandjes kijken gaat absurd goed. Paul was foto’s aan het nemen en ik kon gewoon Yuno’s lippen opgetrokken houden tot hij meerdere foto’s had genomen. Van haar tandjes. En van haar kiesjes. In alle rust, zonder enig protest van Yuno. Mieke de instructrice zag Yuno’s tandjes vanaf de overkant van de hal blikkeren, zo groot zijn ze inmiddels. Grappig, nooit zo gerealiseerd dat die tandjes nog zo “doorgroeien” als ze eenmaal door zijn, maar het is natuurlijk gewoon heel logisch dat ze niet in een keer in de volle lengte doorschieten!

Ook met het bekkie open doen gaat het steeds iets beter. Ik kan nu mijn vingers er een aantal tellen in haar bekkie houden, wel met minieme terugtrekneigingen, maar ook die zijn nu een heel stuk minder.

Tunneltje

Mieke heeft bijna iedere les wel weer iets leuks om in te zetten tijdens de les. Deze week een tunneltje voor de honden om doorheen te gaan. Ik bedacht dat Yuno thuis de grote kartonnen doos nog steeds een beetje eng vindt, al durft ze er inmiddels wel de speeltjes uit te vissen. Maar goed, Yuno koppelde ik los. Bij de tunnel werd Yuno al wat achterdochtig, dus… gooide ik maar een stukje worst. Dit kwam minder ver dan ik had gewild, hooguit zo’n 20 cm in de tunnel, maar dat was voor Yuno bij nader inzien prima: haar voorpootjes moest ze nu wel in de tunnel zetten, maar ze rekte haar nekje zoveel mogelijk uit en haar achterpootjes wilde ze perse nog op de tegels houden… Maar het viel Yuno toch nog wel mee. Het tweede stukje worst gooide ik juist iets te ver: in plaats van in het midden van de tunnel kwam het zo’n 10 cm van de uitgang te liggen. Yuno bekeek het zich en ondernam slim actie: ze rende om de tunnel heen!  En vervolgens zag ze mij vandaaruit aan mijn kant van de tunnel, en liep er alsnog doorheen! Gekke meid, maar wel heel goed.

Vervolgens liet ik haar er nog een keer doorheen gaan, waar ik ontdekte dat ze het stukje worst op de heenweg zelfs had laten liggen. Dus een extra bonus voor de kleine meid. De derde keer erdoorheen gebruikte ik het speeltje als beloning – en Yuno hobbelde gewoon door de tunnel, zonder dat ik moeilijk hoefde te doen met lichaamstaal en timing. Leuke ervaring voor de kleine Miep.

Hierkomen

Het hierkomen hebben we weer 2 keer gedaan. De eerste keer wilde Yuno totaal niet dat ik haar overdroeg aan Mieke. De tweede keer ging het vasthouden volgens Mieke heel soepel. Waarschijnlijk omdat ik Mieke’s advies van de eerste keer opvolgde: Yuno met haar kont naar Mieke draaien voordat ik haar overdraag, zodat ze niet met Mieke hoeft te dealen. Hoe dan ook vond ik Yuno deze les wat rustiger bij Mieke. We steken er genoeg moeite in met zijn allen, dan is het fijn om te zien dat het ook effect heeft.

Het hierkomen was de tweede keer trouwens behoorlijk moeilijk: Mieke wilde dat we zo’n beetje op het pad van de langsstormende hond gingen staan met onze eigen honden. De moeilijkeidsgraad zat niet bij de hierkomende hond, maar meer voor ons “pionnen” die onze hondjes rustig moesten zien te houden terwijl de hierkomende honden voorbijzoefden. Bij Yuno ging het best goed, tot de laatste hond. Net voordat die langskwam, raakte Yuno al afgeleid door haar buurvrouwtje en toen nog geen seconde later ook nog de Teckel voorbijvloog, tja, toen wilde Yuno daar eigenlijk heel graag achteraan. Daar zijn riemen nu onder andere voor: om te voorkomen dat een hond fout gedrag kan oefenen.

Zaterdag bezoekje aan “oma”

Het was weer hoog tijd voor een gezellig bezoekje aan ons beider moeders. Paul zet mij dan af in Nijmegen met de honden – mijn moeder heeft een grote tuin – en rijdt zelf door naar Blerick.

Dwingblaffen

Bij aankomst stond mijn moeder alvast de ballen voor ’s avonds te koken (mijn favoriete kost: mijn moeders gehaktballen). En wat doet Yuno? Die ruikt de ballen, ziet die vreemde mevrouw, en gaat blaffen. En niet zozeer naar die vreemde mevrouw, maar voor mijn gevoel ging het in haar koppie iets van: “hee, normaal als ik ga blaffen, dan word ik tot stilte gemaand en als ik even stil ben, volgen daarna koekjes”. En van die gehaktballen, daar wilde Yuno best een aandeel van!
Waar ik Yuno graag beloon voor stil zijn als ze in een voor haar moeilijke situatie is, heb ik haar hier direct even met mijn stem gecorrigeerd, en alleen met mijn stem beloond voor stilte. Ze had een of twee herhalingen nodig, maar besloot daarna dat op een rijtje zittend toekijken samen met Kari en Ronja (en ikzelf) misschien meer opleverde (niets, de ballen lagen al in de pan en dan deelt mijn moeder niet meer uit). Verkeerde timing, Spetsen!
Maar het blijft dus heel lastig gedrag om aan te pakken, dat blaffen. Het hoort bij het ras, maar dat betekent niet dat ik het in alle omstandigheden accepteer. Ze mogen best even kort blaffen als daar aanleiding voor is, maar het moet ook controleerbaar zijn. Het is bij mijn honden tot nu toe wel aardig te sturen (het ras in aanmerking genomen), maar het blijft bij iedere hond weer zoeken naar de juiste mix van reacties van mijn kant om het beste resultaat te krijgen. Waarbij het niet helpt dat ik soms de neiging heb om de hond na een blaf te belonen, vooral als ik afgeleid ben, bijvoorbeeld met iemand sta te praten.

Nog wat geblaf

Er waren nog wat blafincidentjes met mijn moeder: bijvoorbeeld toen ze recht op haar af kwam lopen – Yuno liep gewoon in de weg. Gelukkig liep mijn moeder gewoon door met niet meer commentaar dan “nounou” (intonatie: stel je niet aan). Een andere keer was mijn moeder wat zandpoten van haar nieuwe witte vloerbedekking aan het halen met een rolveegapparaatje op een steel – “LIJKT OP STOFZUIGER, MOET IK AANVALLEN”. Daar heb ik zelf even ingegrepen en Yuno weggeroepen. Bij mij doet ze zoiets nauwelijks meer en anders is een even opzij roepen voldoende. Maar ja, als iemand anders dat doet, is het toch wel weer heel erg spannend en leuk om je daar flink mee te bemoeien. Maar verder viel het erg mee en reageerde ze veel rustiger op mijn moeder dan op andere vreemden. Waarschijnlijk omdat mijn moeder niet of erg rustig reageert.

Schrikken!

Mijn moeder is dol op haar mooie tuin, maar het onderhoud begint haar wat zwaar te vallen. De plantenbakken kan ze zelf nog – mits gedoseerd – maar in de grond doet teveel pijn. Dus de vraag of ik wat winterviolen wilde planten in een strook bij de voordeur. Prima! Ik kreeg een emmer om de oude borderplantjes in te doen en een tree met violen. De 3 Spetsen zaten achter het raam, Ronja op het bankje zodat ze alles goed kon volgen. En Yuno vond dat ze commentaar moest leveren. Dus Yuno maar naar buiten gehaald en aan een parasolpoot vastgezet. Dat hielp voor het volume. Yuno ging natuurlijk op onderzoek uit, met haar riem achter zich aan. En liep om de emmer en de (inmiddels lege) violentree heen. En trok, hoorde het geluid van de emmer en de tree, en rende weg, natuurlijk met die rammelende en ratelende spullen achter haar aan! Het was hooguit een meter, maar toen ze klaar was had ze de emmer van de trap weten te trekken (natuurlijk op zijn kop) en de schrik van haar leven te pakken.
Ik probeerde nog of ze misschien wat lekkers uit de tree wilde pakken, maar nee hoor. Koekjes op zo’n 30 centimeter van dat ding vandaan vond Yuno voorlopig al heel moedig van zichzelf.

Training

Ik had wat trainingsspullen voor Ronja meegenomen – die enorme tuin is met een flink grasveld een waar trainingsparadijs, daar maak ik tijdens mijn bezoek altijd graag gebruik van. Terwijl ik de spullen klaarzette, zag ik een leuk laag opstapkrukje dat ik mooi voor Yuno kon gebruiken. En de tree en vioolpotjes (zonder inhoud) van eerder op de middag. Aha, mijn trainingsplannetjes voor Yuno had ik ook gelijk.

Met Yuno begon ik met het voetstoeltje. Een paar keer beloond ik voor neus erop, kin erboven enz., zodat Yuno door had dat ze met dat ding iets moest doen. En al na een paar kliks stapte Yuno erop met haar voorpootjes. Klik, beloond terwijl ze nog op het krukje stond, en nog eens beloond op de grond onder haar buik, zodat ze van het krukje zou afstappen. En dat deed ze. Precies mooi in positie om weer op het krukje te stappen, wat ze ook direct deed. En zo volgde een leuk sessie’tje waarbij ze steeds krukje op, krukje af ging met haar voorpootjes.

Na een trainingsrondje van Ronja en daarna Kari ertussendoor, wat Yuno weer aan de beurt. Ik pakte de viooltjestree en deed in ieder van de zes bakjes één of meerdere lekkertjes. Nee, nog net iets te spannend. OK, als ik iets op de rand leg dan? Ja, dat wilde Yuno wel. Als snel daarna durfde ze ook al met haar neus in het eerste bakje. Mooi momentje om de sessie af te breken.

Haar volgende trainingsrondje gingen we opnieuw met de viooltjestree aan de gang. Nu nam Yuno heel makkelijk het lekkers vanaf het randje, en met aanzienlijk minder aarzeling het lekkers uit het eerste bakje. Het tweede bakje ging ook nog goed. Het derde van de onderste rij was nog even wat lastig, maar volgde ook snel. Daarna de bovenste rij… dat kostte Yuno wat meer moeite, maar op een gegeven moment ging ze ook die na enige aarzeling één voor één af. Mooi, knap meisje. Uiteindelijk kon ik ook nog eens wat rammelen met de tree op zo’n halve meter afstand en Yuno bleef er mooi kalm onder. Goeie vorderingen.

Drukdrukdruk…

Ondertussen ben ik, naast de normale activiteiten rondom werk, lesgeven, eigen honden en Yuno’s dagboek, bezig met het verhuizen van onze foto’s naar een fotosite. Op mijn eigen site drukken ze teveel op de capaciteit en op de fotosite zullen ze ook mooier tonen. Maar goed, het inrichten en overzetten van de foto’s kost tijd, vooral omdat ik ook de oude foto’s die op onze vorige fotosite stonden beetje bij beetje wil plaatsen. Ook de foto’s van Yuno’s site zullen daar komen te staan, maar dan op groter formaat. Zodra de site is ingericht, volgen ook hier natuurlijk links om alles te bekijken…