Maandag 28 oktober

Weer trainen tijdens de wandeling

Met de storm lijkt het ons niet zo veilig in het Balijbos, dus besluit ik met Yuno apart in de buurt te wandelen. Op naar de flats! Ik laat Yuno weer lekker los lopen. Meewandelen met aandacht, zitten en liggen terwijl ik doorloop, aandacht, plat, twist, het loopt allemaal prima, ook met de lichte afleiding die je buiten altijd wel hebt.

Training thuis

Vooral omdat ik nog per se met Ronja wil trainen, krijgt Yuno nog een staartje mee.

Aandacht met afleiding

De training tijdens de wandeling ging goed, maar ik besluit bewust afleidingen bij de aandachtsoefening in te brengen. Dus ga ik op de grond zitten, neem voer in mijn hand en strek mijn arm opzij uit. Yuno kijkt mij een stevige tel aan, klik/beloon. Dan ga ik met voerhand wiebelen, Yuno kijkt me aan, klik/beloon. Ik maak het steeds wat moeilijker. In plaats van alleen mijn hand wiebel ik met mijn hele arm. Als dat goed gaat, pak ik een fleece-speeltje. En niet zo’n makkelijk speeltje, maar eentje dat al volledig uit elkaar geplozen is en dus een wirwar van fleecestukjes. Eerst stilhouden, dan mee wiebelen. En iedere keer heeft Yuno heel snel door: die verleiding negeren, het vrouwtje in de ogen kijken! Knap grietje.

Plat op commando?

We gaan verder met de oefening plat. Ik hoef nu, zittend op de grond, alleen nog een soort vegende beweging te maken op zo’n 30 cm van Yuno vandaan en ze gaat al plat. Een aantal sessies was ik al bezig met af en toe het woordje zeggen. Iedere keer als ik het zei en even wachtte voor ik haar hielp, keek ze me indringend aan. Je wilt wat van me, maar wat? Een enkele keer gooide ze haar koppie om alsof ze plat wilde gaan. Dat heb ik 1 of 2x geklikt. Vooral niet te vaak met dit slimme hondje, anders denkt ze al gauw dat dit het is. En nu… ging ze heel mooi anticiperen en echt plat liggen! Tenminste, op haar rechterzij. Haar linkerzij beheerst ze nog lang niet zo goed. Niet zo vreemd: ik ben zelf rechtshandig, dus heb haar ook het meest op haar rechterzij gelokt tijdens het aanleren.

Het is echt nog niet zover dat ik van haar verwacht dat ze het ook ineens op andere plekken doet of als ik rechtopsta, maar het eerste belangrijke begin, dat is er!

Spelen gaat zò lekker!

Zo’n beetje iedere training rond ik af met spelen. Yuno sjort nu zeker zo hard als Kari, zo niet harder. Tegen haar oma kan ze nog niet op, maar wie weet komt dat nog. Nog een superontwikkeling, ze brengt het speeltje steeds vaker en sneller naar mijn hand als ik het heb weggegooid. Ze heeft dus door dat samen spelen leuker is dan alleen.
Ze laat zelfs de fleece-kluwe direct los op commando en blijft er een aantal tellen vanaf terwijl ik het op de plek hou – ik haal het niet buiten haar bereik. Zij moet dus loslaten en haar hoofd terugtrekken. Heel knap.

En waar ik ook heel blij mee ben, ik kan Kari en Ronja met lekkers belonen voor netjes blijven liggen terwijl zij doorsjort. Terwijl Yuno wel degelijk die koekies ook erg lekker vindt en haar loslaten zo geweldig gaat vanwege wat ze ermee kan verdienen. Ik kan met haar dus prachtig switchen tussen spelen en lekkers, en weer terug. Hier ben ik al heel vroeg mee begonnen, een van haar eerste lesjes spelen als puppy. Niets geheel nieuws dus, maar de overgangen gaan zo moeiteloos, dat is echt genieten. EN het maakt mijn mogelijkheden om haar te belonen heel flexibel. Dit zo bewust en zo jong al aan een pup leren, heb ik overigens ook weer geleerd van Susan Garrett (zie Bonnie’s commentaar bij het blog Traininsspelletjes een paar dagen geleden).

Dinsdag 29 oktober

’s Middags laat ik Yuno samen met Ronja uit – Kari krijgt straks een solorondje, waarbij hij kan genieten van de individuele aandacht. We gaan naar de polder. Op een gegeven moment komen we de pogo-Golden tegen. Deze keer heeft hij zijn pogostok thuisgelaten. Yuno rent grommend en blaffend op hem af. En wat doe je dan als stoere puberreu? Dan ga je daar natuurlijk recht op af, oren naar voren, staart hoog. Yuno schrok de reactie op haar reactie en rende kermend weg. Op een gegeven moment rent ze langs me heen, maar de Golden zit tussen haar en mij. Dan ziet ze mij en komt toch maar haar heil tussen mijn benen zoeken. Ze komt snel tot rust, ook al staat de Golden aan haar te snuffelen. Mooi zo.

Aan het eind van de wandeling komen we de Golden opnieuw tegen. En Yuno laat zich weer niet terug roepen en rent er weer grommend en blaffend heen. En rent weer kermend weg als hij haar achterna zit. Gaat ze het nog eens leren? Gelukkig geen ramp, de Golden is gewoon een niet eens zo enorm opdringerige puber (voor een Golden dan :-)).