Zaterdag 2 november

Iets na half zeven ’s morgens beginnen Ronja en Kari (ik vermoed onder aanvoering van Ronja) te zeuren. Yuno blijft op een klein piepje na volledig stil. De rollen zijn omgedraaid! Paul laat het stel even snel plassen in de regen.

Trainen

Ronja

Met dat heerlijke grasveld in de tuin wilde ik ’s morgens graag met Ronja trainen voor we gingen wandelen. Het weer zat mee – droog. Ronja werkte ook gretig. Het nadeel van gras is dat de voertjes er makkelijk in kwijt raken, zeker op zo’n grasveld als dit: met mos en dennennaalden en blaadjes en onkruidjes. Toch weer anders dan op de KC. Dan het lekkers maar rechtstreeks aangeven in plaats van gooien. Bij Ronja werkte dat prima.

Kari

Kari besloot ik om een boom heen te sturen. Eerst alleen één keer de ene kant op, dan de andere. Vervolgens op commando en lichaamstaal afwisselend links- of rechtsom, en bij mij ook weer links- of rechtsom mij heen om weer de ene of de andere kant op om de boom heen te gaan. Alleen mòet Kari om een of andere reden dan altijd één keer blaffen voor hij de oefening inzet. Verder vindt hij het een prachtig spelletje en zijn oogjes stralen als hij ermee bezig is.

Yuno

Voor Yuno dacht ik aan simpel korte stukjes volgen. Nou, niets simpels aan. Dit doe ik met haar eigenlijk nooit op gras, altijd op verharding. Het duurde even voor het tot me doordrong dat Yuno dit echt niet aankon. Uiteindelijk ben ik stil gaan staan en iedere keer als ze me aankeek, klik/beloon. Dan opzij gaan, haar weer bij me laten komen en aankijken, klik/beloon. Simpel beginnen, weer even de basis consolideren. Het ging pas echt vlotter toen ik het gedroogd hart erbij pakte, maar nog altijd niet op Yuno’s normale standaard.

Wachten op de beurt

Normaal zet ik de honden op een kussen of een grens tussen gras en stenen of een stoepje als ze niet aan de beurt zijn. Het laatste heeft Yuno wat moeite mee, maar een kussen begrijpt ze erg goed – wat niet wil zeggen dat ze zich er feilloos aan houdt, maar ze is makkelijk weer terug te sturen en wordt er steeds stabieler in.

Opspringen

Deze keer zette ik ze vast als ze niet aan de beurt waren. Mijn voertjes en speeltjes stonden alleen achter ze, zodat ik steeds langs ze heen moest om bij te vullen. Yuno sprong steeds tegen me op als ik langsliep, met als gevolg allemaal natte, smerige pootjes op mijn broek, allemaal precies op Yuno hoogte, net boven mijn knieën.

Dus even nog “laag-training” ertussenin gegooid. 4 voetjes op de vloer is klik/beloon. Als ik langsloop en voetjes tegen me aan, “laag” en klik/beloon zodra de voetjes op de vloer zijn. Om te voorkomen dat ik hier een gedragsketentje train (opspringen+laag=voertje), moet ik er vooral op letten dat ik het gedrag voorkom door niet achteloos langs te lopen, maar even te vertragen en haar aan te kijken. Dan zie je haar vaak hele mooie beslissingen nemen, die je weer enorm kunt belonen.

Grote wandeling

Later op de ochtend gaan we samen met Bonnie en haar drietal wandelen op Sleenerzand.

Dit blijkt op het Pieterpad te liggen en bij een monument van de twee oprichtsters is een grote vlakte waar de honden na het uitstappen even heerlijk kunnen rennen en nader kennismaken in deze nieuwe setting.

Vriendjes maken: food!

Je ziet dat de bekende honden wel naar elkaar toe trekken, maar ook genoeg interacties tussen Bonnies honden en de onze. Bamske trekt haar eigen plan en is zoals gewoonlijk tijdens de wandeling vooral uit op koekjes scoren – met groot succes. Pelle en Nissa roepen Paul en ik geregeld bij ons om ze even wat lekkers te geven, wat resulteert in 6 Spetsen om je heen die je in aanbidding aankijken. Of je voerzakje, als je hun blikken goed volgt. Het neemt niet weg dat ik graag een keer een foto zou willen van die zee van Spetsengezichten en –lijven om je heen, erg mooi.

Pelle

Nissa houdt zich nog steeds een beetje afzijdig. Pelle in eerste instantie ook. Het liefst bekijkt hij het allemaal van het plekje tussen Bonnies benen. Maar langzaam gaat hij vaker bij de anderen snuffelen. Als Yuno op hem afrent om te klieren, komt Ronja steeds weer tussenbeide. Ook zoekt Pelle geregeld Kari op, gewoon even snuffelen, bij hem zijn, hem observeren terwijl hij een poot optilt. De kunst afkijken van een rolmodel?

Agent Ronja

Later terug op de grote open plek heeft Ronja even haar politiepet op, en hoe! Iedereen krijgt het even over zich heen terwijl ze iedereen die ook maar even snelheid maakt achter de broek zit. Wat er precies gebeurt weet ik niet, maar op een gegeven moment gromt en blaft Pelle haar uit zijn buurt – op een allesbehalve zelfverzekerde of doortastende manier, maar met een heel lelijk gezicht. Hij heeft duidelijk even teveel gehad en protesteert en wil even ruimte. Ronja kijkt hem even goed aan en laat hem vervolgens met rust.

Dat zie je vaker. Net als Yuno gromt en blaft Pelle eigenlijk puur uit onzekerheid en uit zelfbehoud. Sociale honden onderling begrijpen dat. Jammer genoeg gaan mensen vaak de confrontatie aan, zeker als ze doordrenkt zijn met dominantie-ideeën. Gelukkig reageert Bonnie hier heel goed op door Pelle juist op een goeie manier steun te geven – al neemt ze vooral zoveel mogelijk de leiding om ervoor te zorgen dat hij niet teveel in situaties verzeild raakt die hij nog niet aankan.

Yuno lekker vrij

En Yuno? Die rent vrolijk mee, gaat dan weer hier buurten, dan weer daar. Geregeld is ze “slachtoffer” van Ronja’s regelzucht. Maar ze laat zich daardoor niet van de wijs brengen en rent daarna net zo vrolijk weer mee, lekker op onderzoek. Ik ben erg blij met haar, ze voelt zich duidelijk goed op haar gemak.

Lunch

Na de wandeling komt Bonnie bij ons erwtensoep eten, met het hele stel natuurlijk weer. Het weekend is tenslotte deels bedoeld voor nadere kennismaking van vooral Pelle en Yuno met ons en met het hele roedeltje.

Met Bonnies toevoeging van heerlijke rookworst van de slager wordt de bliksoep iets “echter” en smaakt prima. Als we zo’n beetje klaar zijn ontstaat er even heibel onder tafel. Wat er precies gebeurt is niet duidelijk. Het blijft bij geluid en is op zich snel genoeg opgelost. Wel een teken dat alle honden even tot rust moeten komen – en wij zullen vast allemaal hun voorbeeld volgen. Van zoveel zuurstof word je best slaperig.

Voetsporen door het huis

Later in de middag laat ik de honden even in de grote tuin plassen. Ronja schiet naar voren – zij was ook degene die aan het piepen was en ze legt een GROTE drol neer op het grasveldje voor het huis. Zo opgeruimd, geen probleem. Bij het weer naar binnen gaan staat Yuno op het grote grasveld achter te tutten. Uiteindelijk ga ik met de andere twee naar binnen en doe de deur dicht. Door het matglas zie ik een wittige schim steeds groter worden. Ik doe de deur open. Yuno komt naar binnen door de kamer, naar de kamer waar Paul even bijkomt van de vele buitenlucht… een mooi spoor moddervoeten achter zich latend. Ik roep haar terug en droog haar natte voeten af – ze is blijkbaar door het drassige deel van het gras gerend. En met de handdoek volg ik het spoor van haar modderschuiten, door de woonkamer, naar het kamertje en… ben blij dat onze overtrek om het matras zit: in navolging van de rest van het spoor staan er twee mooie afdrukken van voorpootjes op de rand van het matras.

Avondeten

Bonnie kwam ook met het hele stel bij ons voor het avondeten. Het verliep allemaal best goed, maar we gingen wel steeds meer “kibbelspeeltjes” verwijderen. Een beetje geharrewar tussen 2 of 3 Spetsen die elkaar door en door kennen en kunnen waarderen is even iets anders dan irritaties in een groepjes met 6 Spetsen die elkaar minder goed kennen en nog aan het aftasten zijn. Aan het eind van het toetje werd de rust die er op zeker moment was weer opgevolgd door wat meer reacties over en weer. Een goed gekozen moment voor Bonnie om naar haar eigen huisje te gaan.