Zondag 3 november

Trainen

Het is prachtig zonnig weer! Ik ga als eerste na het ontbijt weer lekker trainen met Kari, Ronja en Yuno.

Aandacht en volgen

Met Yuno werk ik toch weer aan het volgen. Ik begin met ‘aandacht terwijl je naast me bent op het gras’, meest stilstaand. Als dat goed gaat – en zonder de superbeloninkjes van stal te hoeven halen – ga ik een stapje verder. Letterlijk. Ik wacht tot Yuno haar bekkie leeg heeft en zeg dan “Yuno” en loop weg. Als ze netjes meeloopt, klik/beloon. Op een gegeven moment komt ze aan mijn andere kant terecht. Met mijn voeten op dezelfde plek draai ik haar mijn rug toe terwijl ik naar de plek kijk waar ik haar verwacht. Hier moet Yuno even over nadenken, maar dan loopt ze het kleine resterende stukje om! Heel mooi, klik/beloon. Ik herhaal nog een paar keer die ene kant, en dan draai ik me zo om dat Yuno maar een beetje bij hoeft te schuifelen om aan mijn andere kant te komen, waarbij ik weer kijk naar de plek waar ik haar verwacht. Weer moet Yuno even nadenken, maar dan komt ze naar die andere kant. Dit spelletje herhalen we nog een paar keer, en Yuno reageert steeds sneller. Hier werk ik twee sessies aan, waarbij ik in de tussentijd Kari en Ronja train.

Op afstandje beurt afwachten

Yuno staat weer samen met de andere volwassen hond die niet aan de beurt is aan een paaltje. En door de grotte van de tuin leer ik weer iets: Yuno vindt het prima als ik in de buurt blijf met de andere hond, maar vanaf zo’n 8 tot 10 meter vindt ze het te ver gaan en gaat ze piepen en blaffen. Gelukkig niet heel intens, maar ze vindt het duidelijk niet leuk. Ik train gewoon door en op een moment dat ze stil is, ga ik even terug om de wachtenden te belonen.

Dit is gewoon iets dat Yuno nog moet leren. Ze is er nog vrij bescheiden in. Ronja zette in het begin een enorme keel op als ik met Kari ging trainen, zeker als dat wat verder weg was! En als prinses Ronja het kon leren, kan Yuno het zeker.

Plat

Tijdens Yuno’s laatste beurt werken we aan de “plat”. Of Yuno het commando (woordje) kent, betwijfel ik. Ik denk eerder dat ze reageert op mijn houding: op de grond gaan zitten. In ieder geval biedt ze na één keer lokken de plat aan zodra ik het woordje zeg. En ook af en toe als ik dat niet doe. Of alleen nog maar “liggen” zeg. Allemaal heel normaal, ze is het nog aan het leren. Maar ik geniet ervan, en Yuno vindt mijn aaiende hand op haar buik alleen maar een bonus naast het lekkers dat ze ermee verdient.

Wandeling

Een uurtje later gaan we wandelen. In verband met de voorspelde wind mijden we de bossen en gaan tussen Orvelte en Westerbork lopen in open gebied. De interacties van de vorige dag herhalen zich, maar je ziet ook ontwikkelingen. Nissa lijkt een fractie vrijer en rent op een gegeven moment heerlijk door het hoge gras met Yuno. Bij directe confrontaties weet ze toch nog niet wat ze met haar dochter aan moet – het is en blijft op veel manieren een zacht hondje dat niet helemaal weet wat ze met confrontaties moet doen. Ook Pelle lijkt ietsje vaker de stoute schoenen aan te trekken, maar ook hij heeft veel respect voor zijn zusje – al helemaal als agent Ronja achter haar aan komt om de zaak direct op te breken.

Schapen!

Op een gegeven moment komen we bij een kudde schapen. Ze staan in een omheining met op 5 hoogten schrikdraad rondom. We lopen aan de andere kant van een bomenrij en een sloot. Ik zie Kari geïnteresseerd zijn neus in de lucht steken en naar de schapen kijken en lijn hem aan. Yuno’s reactie ken ik nog niet, dus ik doe haar in ieder geval een halsband om. Als de bomenrij ophoudt en er een strook over de sloot is, lijn ik de kleine meid alsnog snel aan. Een heel goed plan, want ze heeft volop interesse! Als op een gegeven moment door een klungelige actie van mij de riem uit mijn handen schiet, vliegt ze op de schapen af. De schapen rennen even kort weg, maar draaien zich dan om en op zo’n 5 meter van het hek blijven zij staan. Yuno gaat gelukkig de wei niet in en Paul pakt haar riem.

Op zich een prachtig gezicht, zo’n hele kudde schapen die je aankijken, allemaal met de oren horizontaal – doet me denken aan de animatiefilmpjes van Shaun the Sheep op de BBC.

Yuno ondertussen vindt de kudde wel heel erg boeiend en ik moet heel veel moeite doen voor een heel klein beetje aandacht – waar Kari allang bezig is met scoren voor zijn aandacht voor mij. Op een gegeven moment kalmeert ze wel een beetje en is ze iets bereikbaarder. Maar ik weet nu wel, als we schapen tegenkomen, gaat ze direct aan de riem! (En de kans dat we met haar een keer het schapendrijven gaan uitproberen is weer groter geworden).

De rest van de wandeling verloopt zoals altijd met veel achternazitspelletjes, scoorpartijtjes bij ons mensen en het nodige agentenwerk van vooral Ronja, al bezondigt ook Nissa zich er heel af en toe aan, vooral ten opzichte van Pelle.

Voor nog veel meer foto’s van dit weekend op groot formaat:
images.doghouserock.nl

Lunch

Omdat onze woon/eetkamer/keuken groter is, komt Bonnie weer bij ons lunchen, haar traktatie. Nissa en vooral Pelle vinden het nog steeds heel spannend om binnen te komen bij ons door dat smalle gangetje, ook al hou ik onze honden zoveel mogelijk in de woonkamer als ze binnenkomen. Bamske heeft nergens last van en loopt gewoon door naar binnen.

Tegen het eind van de lunch is er iedere keer wel eentje die reageert – lang niet altijd vast te stellen wie, aangezien ze direct allemaal meereageren. Lekker blèren en wat onderlinge blikuitwisselingen. Vermoeidheid? Nou ja, wij zijn in ieder geval best weer moe naar alle belevenissen.

Bonnie gaat weer naar haar huisje. Ik waag het erop en laat Kari, Ronja en zelfs Yuno op bed (geheel bedekt met een slaapzak). En zowaar, ik kan eens heerlijk tukken zonder likpartijen en geklier van Yuno. Blijkbaar is ze echt heel erg moe en heeft ze zelf ook ernstig behoefte aan slaap.

Avondeten

Deze keer nemen Paul en ik geen enkel risico. Alle kibbelspeeltjes ruimen we goed op voor Bonnie met de hondjes aankomt. En het gaat een hele tijd goed, maar nog sneller dan tijdens de lunch begint de onrust weer. Langzaam stellen we vast dat Ronja er een flinke rol in speelt, wellicht samen met haar dochter Nissa. De rest reageert ieder om zijn eigen redenen gretig mee: gewoonte, rust willen, angst, controleverlies… Verzin maar wat. Als ik Ronja bij mij in de hoek hou, is er een stuk meer rust. Als Kari op een gegeven moment flink uitfoeter omdat hij heftig reageert, komt er althans tijdelijk nog meer rust. In dit geval vooral omdat een aantal wat onder de indruk zijn. Yuno wil perse gerustgesteld worden en komt aan mijn handen likken. Ik kalmeer onmiddellijk. Ik weet dat Kari meestal goeie redenen heeft als hij zo reageert. Als ik zie wat er gebeurt, geef ik Kari in 99% van de gevallen gelijk dat hij reageert – al zou ik meestal liever zien dat hij dat wat minder overdreven doet.

Drama!

Tijdens het dessert zien Bonnie en Paul ineens dat er in de eettafel een laatje zit. Ze schuiven het open. Een van de honden schrikt, reageert, een heleboel kabaal, Bonnie’s stoel valt om vanwege het gewicht van haar rugzak die eraan hangt, Bonnie zet de rugzak in een hoek van de keuken en ineens zie ik Yuno’s reactie: totaal gestresst. Even ben ik bang dat het om Bonnie gaat, maar als zij op de grond gaat zitten komt Yuno gelijk naar haar toe. Gelukkig! De rugzak blijkt echter wel een rol te spelen. Paul heeft precies dezelfde, dus we besluiten hier nu niet moeilijk over te doen. Yuno is nu even niet te bereiken, eerst maar eens rust in de tent. Bonnie besluit dat het hoe dan ook wel slim is om het vanavond niet te laat te maken. De honden werken elkaar duidelijk steeds meer op de zenuwen, waarschijnlijk langzaam heel moe waardoor ze prikkelbaarder zijn en mogelijk spelen er nog wat andere dingen onder de oppervlakte.

Na Bonnies vertrek merken we dat behalve de rugzak, de lade, de stoel en “iets dat over de stoel hangt” een rol spelen in Yuno’s reacties. Ze reageert echter niet meer zo totaal overstresst, wil wel even bekijken en voertjes scoren. Maar is er nog niet helemaal gerust op. Nou ja, even laten gaan, laat haar er eerst maar wat bijkomen.

Slaap brengt rust

Na Bonnies vertrek ga ik lekker televisie kijken. Yuno komt rustig bij me op de bank zitten. En liggen. En slapen.

Als ze wakker wordt, schuif ik wat met de stoel. Yuno kijkt even, maar meer ook niet. Op een gegeven moment, terwijl ze een brokje aan het opeten is, laat ik voorzichtig de stoel op de grond zakken. Weer een heel lauwe reactie. Mooi zo! Het laatje is nog wel licht spannend, maar Yuno wil het wel onderzoeken. Goed zo, tijd voor de avondwandeling en naar bed.

Tijdens de avondwandeling komt er een buurman in het donker naar buiten om iets uit zijn auto te pakken. Yuno kijkt er even gespannen naar, maar als ik haar rustig roep komt ze gelijk bij mij om te scoren. Daarna kijkt ze weer zijn kant op… en daarna weer naar mij. Yes, knappe meid! Ze is er in ieder geval niet in het geheel reactiever van geworden.

Volgende ochtend

’s Morgens probeer ik het nog met Pauls tas, precies dezelfde als die Bonnie heeft. Yuno wordt er niet koud of warm van. Mijn hoed die aan de deur hangt uit te druipen kijkt ze wel even achterdochtig naar. Ik laat hem haar ruiken en leg hem op de grond, waarop ze het water eraf likt. Geen probleem meer. Ik hang hem weer aan de deurknop. Yuno’s ogen staan weer helemaal kalm.

Het laatste restje angst lijkt opgelost.

Angstperiode

Hoe stoer Yuno met de andere honden ook was, dit maakt wel weer duidelijk dat Yuno een angstperiodetje doormaakt, maar ook dat ze zich er prima doorheen kan slaan. En dat is het belangrijkste. Het is overigens normaal voor honden om in de loop van hun eerste jaar diverse angstperioden door te maken. Vaak is het het beste om er vrij luchtig op te reageren – wat niet wil zeggen dat je je hond in zijn sop laat gaarkoken door hem straal te negeren.

Een goeie manier hoe hier WEL mee om te gaan vertelt Suzanne Clothier in de volgende video:

(Klik op deze link als je hier geen video ziet.
Voor MS Explorer moet je misschien de ‘geblokkeerde inhoud toestaan’.)