Vrijdag 1 november

Met Bonnie hebben we dit weekend in Drenthe afgesproken. We hebben ieder op een vakantiepark een huisje gehuurd waar je met 3 honden terecht kunt.

Relaxte autorit

De autorit was voor Yuno zowaar goed relaxt: ze ging bijna gelijk liggen en slapen. Normaal lijkt ze wat last te hebben van wagenziekte zeker sinds we onze nieuwe auto hebben: hijgen en zeuren en onrustig. De nieuwe auto reageert sneller op gas- en rempedaal en rijdt daardoor wat abrupter. Intussen heeft Paul geleerd om alles wat beter te doseren als hij zijn best doet, en dat blijkt effect te hebben.

Ter hoogte van Zwolle werd Yuno echter ineens onrustig. Hijgen, aandacht vragen, bij Ronja klieren, bij Kari klieren, tegen de leuning van de achterbank op proberen te klauteren… Tijd voor een stop bij de eerstvolgende parkeerplaats. En daar bleek ook dat het nodig was. Twee keer plassen en nog even poepen erachteraan. Terug in de auto was de rust weergekeerd.

Huisje

Het huisje was lekker praktisch van binnen: tegels, leren bank, allemaal makkelijk schoon te maken. En buiten een flink grasveld als achtertuin. Ik was blij dat ik Ronja’s trainingsspullen had meegenomen.

Snel de auto uitruimen. De honden zetten we even in de woonkamer, de spullen brachten we eerst naar de achterdeur om ze pas daarna samen binnen te zetten.

Iedere keer als we aankwamen, zag Yuno ons aankomen. Om goed te kijken, ging ze op haar achterpoten tegen de verwarming aan staan. Vervolgens huppelde ze zo op haar achterpoten opzij langs het raam tot ze aan de andere kant van de halmuur zo dicht mogelijk bij de deur was waar we de spullen neerzetten. Als we weer wegliepen, ging ze blijkbaar weer even op onderzoek uit, zodat het geintje opnieuw begon als we met de volgende lading aankwamen.

Later ontdekte ze de bank als uitkijkplek. De doeken die we altijd meenemen om banken en stoelen te beschermen tegen modderpoten en hondenharen hadden op het gladde leer erg weinig nut – die gleden gewoon mee. Nou ja, de dekens hadden ook weinig functie op het leer.

Inrichten

Bij het indelen van alle spullen in het huisje hebben Kari, Ronja en Yuno heel hard hun best gedaan. Met iedere stap stond er minimaal één Spets in de weg. Maar uiteindelijk waren we klaar. De honden waren blij met de meegebrachte knaagbotjes en “kibbelspeeltjes”. Dit zijn speeltjes die we voor ze laten rondslingeren waarover ze gezellig kunnen kibbelen en harrewarren. Dat woordje harrewarren (in het Engels argle bargle) zegt alles over het bijbehorende geluid.

Halfjaardag

Na het eten geven (hèt hoogtepunt van de dag volgens de Spetsen) was het tijd om naar Bonnie te gaan en samen de halfjaardag van Yuno en Pelle te vieren.

Heftige binnenkomer

De huisjes hebben een vrij smal gangetje. Nissa (Ronja’s dochter en Yuno’s moeder) en Pelle (Yuno’s broer) stortten zich vanuit de woonkamer naar de voordeur toen we binnenkwamen, om daar geconfronteerd te worden met onze ondertussen half binnenstaande 3 Spetsen.

Pelle deed heel hard zijn best om Kari weg te blaffen en te grauwen, maar Kari keek gewoon door hem heen. Hij maakte er geen problemen van, maar trok zich er ook niets van aan. Nissa is toch al een zacht hondje, en waarschijnlijk mede door deze plotselinge invasie in het algemeen en Kari in het bijzonder, was ook Pelle heftig onder de indruk. Alleen Bamske bleef haarzelf, blafte flink, liet zich verder niet intimideren en bleef haar eigen gang gaan.

Heeeee, jou ken ik!

Ook na binnenkomst trokken Nissa en Pelle zich bij Bonnie terug – maar Yuno besloot ineens dat ze Bonnie herkende! Bij de VVN-clubmatch zag Yuno geen enkele kennis aan Bonnie. Tijdens de wandeling in Kootwijk accepteerde ze misschien iets meer van Bonnie dan van andere mensen, maar meer ook niet. Maar nu ineens begroette ze Bonnie als haar lang verloren gewaande vriendin! Yuno liet zich aaien en knuffelen en kronkelde en kwispelde van blijdschap!

Wat een RAAR hondje! Maar goed, wij zijn er natuurlijk allang blij mee.

Pelle ontdooit, Nissa zoekt voorzichtig toenadering

Heel langzaam ontdooide ook Pelle – koekjes doen nooit kwaad en waren ook in dit geval een mooie ijsbreker. Op het einde van de avond vond Pelle het heerlijk om door Paul geknuffeld te worden.

Nissa kwam wel geregeld even kijken en met een glad hoofd kwispelen, en naarmate de avond vorderde ging ze ook aan onze voeten harken. Maar zodra we haar wilden aanhalen, was ze heel snel weer weg. Nee, geen behoefte aan! Bonnie vermoede dat ze loops wordt, ook omdat Kari aan haar had staan snuffelen. Als ik Kari’s verdere gedrag zo interpreteerde, dacht ik dat dat nog wel enkele weken weg was. Maar het kan al wel het gedrag wat beïnvloeden.