Portretten

Opnieuw besluit ik ’s middags de wandeling met training te combineren. Nu met Ronja erbij, anders schiet haar training erbij in. Paul gaat dus alleen op stap met Kari, die altijd enorm geniet van dit stukje individuele aandacht.

Training

Liggen en wachten

Gisteren was zit-en-wacht aan de beurt, vandaag liggen-en-wachten. Opnieuw wissel ik steeds van criteria. Dan weer dichtbij en lang, dan weer verder weg en direct terugkomen, dan weer door mezelf gecreëerde afleidingen (doen alsof ik weg wil rennen bijvoorbeeld). Yuno heeft er moeite mee… Wat te doen?

Ter plekke dacht ik er niet aan, maar intussen weet ik het wel: één criterium tegelijk!

Volgen

Opnieuw werk ik aan het volgen. Ik concentreer me opnieuw op links volgen. Het gaat best lekker vind ik, en op een gegeven moment pak ik mijn variabele beloningskaartjes erbij. Welk schema zal ik eens pakken? Ik denk dat Yuno gemiddeld 5 stappen wel aankan. Maar mijn cursisten raad ik altijd aan om 2 stappen makkelijker te beginnen dan ze denken. Laat ik dat ook eens doen. Wat zijn mijn criteria? Nou, heel simpel: links naast me, bij mijn linkerbeen, volledige aandacht bij mij vanaf stap 1.

Maar goed ook dat ik bij gemiddeld 3 stappen begin! Als Yuno er eenmaal bij is, houdt ze het aantal stappen meestal ook goed vol. Maar oh, na die beloning, dan kan ik wachten en wachten. Tot ze uitgesnuffeld is (is er misschien nog meer gevallen?), tot ze goed om zich heen heeft gekeken, tot… ik weet het niet. Het is niet voor het eerst dat ik dit merk, maar nu zie ik wel dat het symptomatisch is voor Yuno’s aandacht.

Ik ben van Kari en Ronja gewend dat ze na het lekkers direct weer hun aandacht op mij richten voor de volgende oefening. Als niet, dan wacht ik ze even af. Het gebeurt niet vaak dat ze niet gelijk weer met mij verder willen, dus dat vraagt ook niet heel veel geduld.

Met Yuno echter vraag ik er steeds vaker om omdat het allemaal zo lang duurt. Maar is dat lang duren niet een symptoom van het eigenlijk te moeilijk of te saai of… in ieder geval toont het een gebrek aan motivatie.

Om de paal linksom – en een “spelprobleem”

Hebben Yuno en ik gisteren gewerkt aan om de paal heen rechtsom, vandaag werken we aan linksom. Iets sneller dan gisteren heeft Yuno het door en gaat het vlotter. Als beloning gooi ik op zeker moment het speeltje en… ze kijkt naar het speeltje, en kijkt naar mij. Waar blijft mijn lekkers? Ik ren naar het speeltje en bijna direct zijn we met een heerlijk sjorspelletje bezig. Daarna speeltje weggooien en Yuno brengt het netjes weer terug, voor verder samen sjorren of wat lekkers, beiden vindt ze leuk. Het is dus niet dat ze niet wil of het niet leuk vindt.

Na weer een aantal keer met lekkers te hebben beloond, besluit ik weer met speeltje te belonen. Deze keer daag ik Yuno een beetje uit met het speeltje voor ik het gooi: hier is het speeltje, wil je het hebben? Zal ik het naar links, zal ik het naar rechts, nee ik gooi het toch maar naar links! En Yuno rent erachteraan en pakt het direct op. Blijkbaar heeft ze dit “opwarmertje” nodig voor ze passie voor het spelen herontdekt na een pauze.

Grappig! En ik vermoed dat daarmee ons “spelprobleem” ook gelijk is opgelost.

Oeps! Yuno ? Ronja!

Een volgende keer ben ik met Yuno aan het sjorren en ineens laat ik haar even door de lucht zwieren zoals ik met Ronja doe – wel veel korter. Oeps! Verkeerde hond! Maar Yuno blijft goed aan het speeltje hangen, schrikt zo te zien niet en landt ook weer netjes op haar pootjes. Oef, gelukkig. Dit bouw ik liever goed op en ook liever pas met een oudere hond.

Op je beurt wachten = moeilijk!

Tijdens het wachten merk ik wel weer dat Yuno er soms moeite mee heeft om te wachten op meer dan een paar meter als ik met Ronja bezig ben. Terwijl ze toch geregeld lekkers tussendoor krijgt. Aan de andere kant is ze ook direct stil als ik aangeef het niet met haar reactie (blaffen) eens te zijn.

Systematischer

Al met al merk ik met deze sessies 2 dagen achter elkaar wel dat ik met Yuno echt veel systematischer moet gaan trainen. Minder dingetjes door elkaar gooien, maar als ik aan het liggen-en-wachten werk bijvoorbeeld, echt aan één criterium tegelijk werken. Of duur, of afstand, of afleiding.
En ik ben blij dat ik met volgen mijn variabele beloningsschema’s weer heb opgediept. Het legt een fundamenteler probleem bloot dan de duur van het volgen.

Training Levels en Control Unleashed

Ik ben nu hoe dan ook weer wat meer in de Training Levels gedoken, om mezelf wat leidraad te geven bij het trainen. Het helpt ook dat ik een leuke app heb gevonden om mijn vorderingen hierin bij te houden. Ook ga ik het boek Control Unleashed er weer eens bij pakken, daar vind ik ongetwijfeld weer tips om mijn fladderhoofdje wat minder fladderig te krijgen.

Portretten

Later in de middag wil Paul experimenteren met protretfoto’s maken. Gelukkig van de honden.

Een muur vrijmaken is gelukkig snel gebeurd: even een hondenmand aan de kant. Dan een witte doek op de grond, vooral om wat troepjes te verbergen. Paul installeert intussen zijn fototoestel met flitser op statief. En nog een extra flitser aan de zijkant. Nog even kapjes voor over de flitsers om het licht te verstrooien.

Geduld

Honden op de deken. Foto’tje. En waar ik gewend ben dat Paul de fotodriver aan heeft en dus achter mekaar foto’s neemt, is het dan een tijd stil. Die 2 flitsers moeten eerst weer opladen. Eerst hou ik de honden in pose met lekkers. OK, weer een foto. Weer wachten. Op een gegeven moment word ik wat losser en vraag ik tussendoor niet meer continu de volle aandacht. Dat gaan de doggies echt niet volhouden.

Veel geduld

Na een paar foto’s verplaatst Paul de aparte flitser. Ik besluit wat meer lichten eromheen aan te doen. Honden weer terug. Mooi laten zitten. Kari’s hoofd zakt – en ik kan zijn aandacht weer zo vangen dat hij zijn hoofd omhoog doet. Yuno gaat liggen. Ik zeg haar naam om haar aandacht te krijgen en haar te vragen te gaan zitten. Zover kom ik niet, op haar naam komt ze direct, zoals ze (zucht) tot nu toe keurig geleerd heeft. Dat zou ik beter hebben moeten weten – de naam is om aandacht te vragen, NIET om te laten hierkomen. En hier word ik direct met de lastigheid van het zo aanleren geconfronteerd. Toch gaat het al met al prima. Kari en Ronja zijn het volledig gewend om te poseren, al doen we dat meestal buiten, en ook Yuno vindt het allemaal prima, het regent tenslotte lekkers! Het is vooral mijn eigen geduld dat op de proef gesteld wordt J.

En weer, maar nu anders

Dan besluit Paul dat hij de honden liever op een verhoging heeft – nu neemt hij de foto’s teveel van bovenaf vanwege het statief. De bank kan dienst doen. Goed, dus de bank versjouwen. Witte doek is eigenlijk te klein. Nog een nodig. Oh nee, niet dezelfde kleur wit. Die ene witte doek dan maar over de bank drapperen.

Heel veel geduld

Alleen is het een leren bank en is de doek maar net groot genoeg om de zitten en rugleuning te bedekken. Hond springt op de bank, doek blijft liggen. Hond gaat op verzoek zitten, doek glijdt omlaag. Doek weer omhoog doen. Ondertussen de hond op de bank houden met lekkers. Hond gaat liggen. Ik vraag hem weer te zitten. Doek verschuift van de zitting omhoog. Weer rechttrekken. Vooral Kari weet met iedere beweging de doek alle kanten op te laten gaan.

Je leert ervan

Kortom, echt een geduldwerkje, portretfotografie. Voor een volgende keer hebben we wel weer wat lessen geleerd. Zoals we ook al in het verleden hebben gedaan. Ooit hebben we een erg leuke fotoshoot gedaan voor kerstfoto’s van onze honden, toen nog Joschka en Kari. Met een romig gele doek als achtergrond. Maar geel verkleurt je hele foto mee. Eén fout die we vandaag nìet hebben gemaakt :-).

[Toon slideshow]

Deze en nog een paar portretten op groot formaat vind je op IMAGES.DOGHOUSEROCK.NL