Woensdagochtend 11 december

Sinds de training maandag was het weer makkelijker wandelen met Yuno, vooral aan de riem. Weer met haar aandacht er lekker bij, zin om te scoren en daar haar best voor doen… Woensdagochtend struint er aan de overkant echter een buurtgenoot met zijn herder luid krakend door het struikgewas. Vindt die man leuk blijkbaar – van de herder verbaast het me niet. Maar omdat Yuno ze niet of hooguit half kan zien, vindt ze dit heel verontrustend. Oefend, soms blaffend, en veel achterkom kijken, lopen we verder naar huis.

Hoe afgeleid Yuno ook is, ze laat zich geweldig terugroepen. Van eenden, van koetjes die ze graag het water in wil jagen, “Yuno kom” zijn ondanks haar puberteit nog steeds wonderwoordjes waarop ze accuut rechtsomkeert maakt en terug komt rennen zo snel haar korte pootjes toestaan. Met katten heb ik het nog niet geprobeerd, maar daar is ze wel een heel stuk feller op. Als ze ze ruikt kijkt ze continu om zich heen, als ze ze ziet is er een tijdje weinig met haar te beginnen.

Woensdagmiddag vindt Paul bij thuiskomst weer een grote keutel in de woonkamer. Net als de vorige keer heeft Yuno hem wel weer handig gepositioneerd: midden op een tegel. Makkelijk opruimen dus. Opvallend is wel dat Yuno de dag ervoor tot na 14 uur alleen was geweest en dat geen enkel probleem was.

Zondag 15 december

Door allerlei bezigheden kwam ik maar niet aan “echt” trainen toe op vrijdag en zaterdag.

Trapsessies

Wel heb ik Yuno tot nu toe 2 ’trapsessies’ gegeven. Ze heeft steeds meer een hekel eraan om naar boven te worden gedragen (naar beneden is niet zo’n probleem, de logica van honden kan ik soms totaal niet doorgronden). Dus heb ik besloten dat ze nu oud genoeg is om in ieder geval naar boven te leren gaan.

In sessie 1 probeerde ik Yuno naar traptrede 3 te lokken om een voertje te pakken. Dit vond ze duidelijk heel moeilijk. Ze wilde heel graag de koekjes, ze stond erom te piepen, maar het piepen was ook frustratie dat ze niet durfde wat ik vroeg. OK, stapjes terug. Yuno heeft ook nooit uit zichzelf ook maar enige neiging getoond om de trap te nemen, in tegenstelling tot Kari en Ronja. Trappen met diepe treden heeft ze geen problemen mee, maar deze trap is haar zo steil dat ze het zelfs nog nooit maar half geprobeerd heeft. Dus wat meer tussenstapjes.

Ik ging op hurken zitten midden voor de eerste tree, zodanig dat mijn knieën op de tree aansloten. Vervolgens vroeg ik Yuno om in de lengte op de eerste tree te gaan staan. Aha, dat vond Yuno al moeilijk genoeg, maar ze deed het redelijk vlot. Ik beloonde haar met meerdere voertjes terwijl ze zo op de eerste tree stond, en leidde haar er weer af. Geen lekkers, dat volgt alleen op de trap. Vervolgens teruggelokt, zodat ze de andere kant op moest. Ook weer aarzeling, maar uitendelijk geen probleem.

De tweede sessie begon ik weer met de eerste traptrede. Van links naar rechts ging heel vloeiend, geen enkel probleem. Maar van rechts naar links… Dat duurde even. Het lukte uiteindelijk nadat ik haar voorzichtig op de trap tilde met haar achterhand. De keer daarop deed ze het direct uit zichzelf.

Training

Zondagochtend haalde ik de trainingsschade in: met Yuno heb ik gewerkt aan staan en om de pion heen. Ook Kari en Ronja kwamen aan de beurt, tot hun volle tevredenheid.

Staan

Bij het trainen van het staan merkte ik dat Yuno als ze rechts voor mij staat, met haar neus naar rechts, veel minder moeite heeft met ‘stil blijven staan’ dan met haar neus naar links. Dus hebben we daar lekker naar gewerkt. Staan is staan, in alle posities ten opzichte van mij, en wat ik ook doe. Zodra ik ergens een gat ontdek, ga ik kijken wat Yuno wèl kan en metselen we van daaruit de gaten weer dicht. En als jong hond heeft Yuno genoeg gaten – en dus hebben we genoeg dingetjes om aan te werken. Met clickertraining is het wel superbelonend, ook voor mij: het gaat behoorlijk snel!

Wijd om pion

Na het staan werkte ik met Yuno aan het ‘wijd om pion’. Deze doet Yuno nu op zo’n 3/4 meter. En ze gaat steeds sneller. Tijd om er een commando aan toe te gaan voegen, en daar heb ik deze sessie een beginnetje mee gemaakt.

Wat het een tijdje geleden zo dat als ik spontaan een speeltje gooide, Yuno ernaar keek en vervolgens naar mij: “ja, èn, moet ik daar soms iets mee?”. Nu ben ik er zelf beter op bedacht en sleep ik het speeltje voor haar neus op en neer, waar ze spontaner op reageert. Soms gooi ik wel ineens het speeltje. Ze heeft in ieder geval meer enthousiasme om er “koud” (onvoorbereid) achteraan te gaan, maar dat mag nog wat meer zijn wat mij betreft. Komt wel, werken we aan verder.

Halfcheck

Zaterdag is het materiaal voor Yuno’s halfcheck binnengekomen, dus zondag kan ik er mooi mee aan de slag. Deze keer wordt het een halfcheck – dat hoef ik niet steeds aan te passen naarmate haar nekje dikker wordt. Ik maak de halfcheck wel behoorlijk breed, zodat de mogelijke correcties minder aankomen.
Ik experimenteer ook wat met het tussenkoord, dat wat bij commerciële halsbanden vaak een kettinkje is. Eerst maak ik er een vierstrengs ronde vlecht van. Maar dat loopt wat stroef bij het aantrekken, en blijft heel breeduit staan omdat het wat stijvig is. Ik besluit uiteindelijk om gewoon 2 koordjes te gebruiken, afgesloten met een paar leuke knopen (diamantknopen) boven elkaar. En in plaats van de uiteinden kort af te schroeien, besluit ik er een soort klosje van te maken.

Ik verwacht dat Yuno last heeft van het klosje, maar dat blijkt nauwelijks het geval. Het geheel is soepeler en op een of andere manier minder te groot dan met de vlecht. Ik ben er in ieder geval heel tevreden, en Yuno lijkt het niet onplezierig te vinden.

[Toon slideshow]

Maandag 16 december

’s Middags ga ik weer met de twee dames op stap om te gaan trainen: met Yuno werk ik aan volgen (VB4), staan-en-wachten en simultaan-volgen samen met Ronja. Bij het laatste volgen ze allebei aan één kant van mij, naast elkaar dus.

We doen alleen nog bochten buiten mij om, aangezien Yuno nog weinig idee heeft van wat een pivot is. We hebben er tussendoor wel vaag aan gewerkt, maar ze kan hem nog niet in het volgen toepassen. En al helemaal niet samen met Ronja. Bovendien, als ze samen naast me lopen, kan het zelfs zijn dat de buitenste hond een beetje achteruit moet om in positie te blijven.

De plaatsing naast me staat nog niet helemaal vast, maar net als met Kari wil Ronja wel heel graag naast mij lopen. En ik merk aan Yuno dat als ze aan de binnenkant loopt, ze het daar een beetje dringen vindt. Geen probleem, dat vond Ronja in het begin ook, haar heb ik met Kari indertijd heel veel beloond voor terugduwen :-). Maar ik vermoed dat het links van mij in ieder geval op Ronja binnenkant, Yuno buitenkant uitkomt.
Iets dat Yuno in ieder geval al wel heel aardig onder de knie heeft, is versnellen bij de bochten. Als buitenste hond moet je op dat moment nu eenmaal flink aanpoten.

Wie weet doe ik met dit tweetal ooit nog eens een duo-dans, zoals ik ooit met Kari en Ronja op een demo-avond bij de KC Delft heb laten zien.