Vrijdag 24 januari

Fladder

Yuno’s aandacht is altijd wat onberekenbaar, maar zo af en toe heb ik momenteel de indruk dat er allerlei vlinders in haar koppie rondfladderen. Haar aandacht gaat van mij naar autolichtjes in de verte naar mij naar dansende blaadjes naar iemand die op 100 meter loopt naar mij naar… OHO EEN KAT!!! Ja, dan moet ik helemaaaaaal alle zeilen bijzetten. Ondertussen komt ze wel iedere keer terug als ik haar terugroep van het uiteinde van de lijn, zeker bij katten soms piepend en wel. En soms trek ik haar gewoon terug, waarna ze weer een of meerdere meters naast me loopt. Vaak beloon ik die meters, maar soms is haar aandacht zo ver weg, wat beloon ik dan??? De wil lijkt er ergens wel te zijn, al vindt ze mijn regeltjes af en toe gewoon stom. Vaker reageert ze ook gewoon niet op mijn tongklak, mijn alternative klik, waarna altijd beloning volgt.

Kortom, ze is bij vlagen behoorlijk aan het puberen.

Wondertje

En andere keren is ze weer briljant. In mijn vorige blog schreef ik over het aanleren van het posities d.m.v. lokken, waarbij ik het nieuwe commando ‘af’ heb geïntroduceerd. Ik heb er misschien 2 sessies aan gewijd. Vervolgens vraag ik haar buiten doodleuk ‘af’, totaal niet nadenkend dat ze dat nog helemaal niet kan. Hoezo niet kan? Ze gaat keurig recht liggen??? Blijkbaar stonden alle fladderende hersencellen ineens goed in lijn! Een voorbode van wat ik aan de andere kant van die puberteit mag verwachten? Ik reken me nog maar niet rijk en zal er toch echt nog een hoop werk in moeten steken. Maar een leuk vooruitzicht is het wel!

Trap op, en een beetje af

Met het traplopen vorderen we gestaag. Als ik Yuno snel moe wil hebben, is dit altijd en prima training voor haar.

Inmiddels laat ik haar naar de 5e tree gaan en weer omlaag – hier blijf ik expres even hangen. Ik wil eerst dat dit lekker soepel gaat voor we verder gaan, zeker met het trap-af-gedeelte. En graag ook eerst grondig doorwerken aan “trapcoördinatie”, zodat ze zichzelf kan redden mocht ze eens mis stappen. Dan is het juist handig als je zelf op de trap leert draaien.

Waar ik ook beducht op ben is dat het trap af lopen het zwaarst is voor de gewrichten. Yuno maakt er nu weliswaar meer een krachtoefening van: ze gaat zo voorzichtig naar de volgende tree omlaag, wel heel goed voor bil- en rugspieren enzo. Van ‘klappen’ op haar gewrichten is nu nog echt geen sprake. Maar dat kan nog komen als ze het ineens door heeft en ze helemaal trots op haar nieuwe vaardigheid de trap op en af rausjt. Liever niet dus. Rustig aan.

Wel heb ik haar inmiddels zo’n 6 keer de hele trap omhoog laten lopen. In het begin moest ik haar op bepaalde punten even een kontje geven om verder te gaan. Niet zozeer gebrek aan kracht, als wel drempelvrees, of wie weet, hoogtevrees? Ik sta er weliswaar bij en voor om haar aan alle kanten te behoeden voor echte en vermeende gevaren, maar af en toe is het toch ineens eng. Maar met dat beetje hulp gaat ze dan toch heel dapper weer een stuk verder. Met iedere herhaling zie je dat het soepeler gaat. De aarzelingen zijn korter, ze heeft steeds minder vaak een kontje nodig, doet steeds meer treden vloeiender achter elkaar door enz. De laatste keer had ze geen enkele keer hulp nodig, weer minder stops onderweg, en bij een stop weer sneller verder.

Na een paar sessies ziet ze de trap echt als een melkkoe. Haar oogjes beginnen te glinsteren, zal ik hem oplopen? Ik moedig zelfstandig initiatief nog maar even niet aan.

Never ending story?

Begin deze week was het toch weer even raak, of mis, met de darmen. Deze keer deed ook Kari mee. Gelukkig herstelt het wel steeds heel snel nu. Meestal 1 of 2 keer dun of spuit, waarna het alweer over is. Minder blij ben ik als ik er daardoor ’s nachts uit, zoals vanochtend het geval was. Waarna het vanmiddag alweer over bleek.

Zaterdag 25 januari

Tweede les Basiscursus

Deze keer ga ik alleen met Yuno op pad. Paul moet ondertussen Bibi-worsten voor de honden ophalen. Yuno heeft weer wat moeite met andere honden, maar inmiddels lijkt ze toch vooral op twee specifieke honden te reageren. Ik snap wel waarom: de een is behoorlijk druk en de ander behoorlijk blafferig. Ik hou wat afstand tot deze honden. Ook de behendigheid, helemaal aan de andere kant van het terrein, is zeker gezien die afstand best fascinerend. Het is dus weer hard werken, maar ik kan deze keer echt hele tijden achter elkaar heerlijk met Yuno werken. Oogcontact, zit-en-wacht, af-en-wacht, staan, wat meewandelen aan een slappe lijn, wat volgen, voet (van voor me naar naast mij indraaien met een pivot), tussen mijn benen zitten, hierkomen, allemaal beloond met wel heel veel lekkers en spelen. Op een gegeven moment zie ik dat Yuno een beetje vol zit, ook al blijft ze voer aannemen. Ik vermoed dat Paul haar vanochtend haar volle portie voer heeft gegeven – ik heb er zelf ook niet bij nagedacht. Nou ja. Pas in de laatste 10 minuten van de les is het voor Yuno echt een beetje op. Aangezien we net op dat moment weer tussen de voor haar moeilijkste honden staan, doe ik een paar stapjes achteruit voor wat meer afstand. Dat houdt het nog een beetje beheersbaar.

Al met al is het een flinke verbetering ten opzichte van vorige week. En misschien omdat ik besloot een langer fleecetouw als speeltje te gebruiken, deze keer ook geen rugpijn!