Bijna een jaar oud…

Echt ànders dan Kari en Ronja

Van de week bedenk ik ineens iets. Toen Ronja erbij kwam, genoot ik enorm van het hebben van 2 honden van hetzelfde ras. Een extra dimensie daarbij was dat Kari en Ronja vaak synchroonacties hadden. Dan liepen ze voor ons uit, en precies tegelijkertijd draaiden ze allebei om om te zien waar we bleven. Soms in spiegelbeeld, soms dezelfde kant opdraaiend. Maar het leverde prachtige plaatjes op. Ze liepen ook altijd naast elkaar.

Nu lag dat denk ik grotendeels aan Ronja, die het heerlijk vond om met haar oom op te trekken, waarschijnlijk zijn steun zocht, maar ook graag wilde leren wat er voor hem belangrijk was in het leven – dat was voor haar vast ook van voordeel.

Ook Kari trok eigenlijk altijd met onze Dalmatiër Joschka op, hing hem ook in de poten, sprong op om hem schouder of kontduwen te geven. Tja, je moet wat als kortpoot als je dat soort acties wilt doen bij een langpoot :-). Maar ook Kari liep continu naast Joschka of was bij hem in de buurt.

Kari en Ronja trokken dus graag met hun oudere huisgenoot op.

Yuno… heeft vanaf het begin voorop gelopen. Ze reageerde snel zat als er iets achter haar te doen was, maar van samen oplopen en contact houden was geen sprake. Ze komt af en toe wel klieren met Ronja of Kari, maar zodra het spel over is, loopt zij liefst weer voorop, in ieder geval zeker niet samen op met een van de andere twee.

Voor mij lijkt het erop dat het ‘samenwerken’ bij Yuno niet zo ingebakken zit als bij Kari en Ronja. Het is geen onwil, want ze reageert meestal heel snel als je iets vraagt (mondeling). Maar het is niet het intensieve in de gaten houden voor het geval haar iets gevraagd zou kunnen worden dat zelfs Kari van pup af aan in zich had. Iets dat Ronja bijna als hond definieert.

Maar we werken gewoon samen verder en kijken hoe ver we komen. Tot nu toe vind ik keer op keer weer stukjes van de puzzel hoe weer verder tot een team uit te groeien. Het zijn geen van alle wondermiddelen, maar elementen die ons verder helpen en waar we aan moeten blijven werken.

Uitjes

Ondertussen beleven onze hondjes weer het nodige. Met Ronja loop ik weer een dogdance-wedstrijd (waar ze weer super presteert!), terwijl Paul met Yuno en Kari op pad gaat naar een kennelreünie. Altijd goed voor de kleine pruts om onder de honden te zijn. Volgens Paul doet ze het heel goed tijdens de ontmoetingen met andere honden.

Later in die week ga ik wandelen met mijn dogdance-collega’s van de dinsdagavond. Yuno loopt de hele weg redelijk voorop, continu omkijkend of ze niet overlopen wordt. Ze vindt er weinig aan. Als nodig ga ik tussen haar en een andere hond in lopen of staan, maar Yuno blijft achterdochtig. Na de wandeling gaan we nog wat drinken bij de club. Yuno komt wat tot rust, malle tut.

Trainen

Bijna altijd tijdens de wandelingen, maar op dit moment ook vaker als aparte sessie, gaat het trainen gewoon door. Aandacht staat met stip bovenaan – gelegenheid genoeg om te oefenen. Met schapen, met katten, met ganzen, met zwanen. En op zich is Yuno er goed vanaf te roepen, tenzij ze al zo’n 5 meter op gang is. Maar dan komt ze terug zodra ze een tegenvallertje tegenkomt. Soms laat ik haar juist ook los van de riem – als ik maar afstand kan nemen van Yuno, kan ik haar makkelijker terugroepen. Ze doet graag of ze haantje-de-voorste is, maar zodra ik meer dan 10 meter bij haar vandaan ben, komt ze toch maar al te graag terug naar mammie.

Ondertussen reageert ze steeds beter op ‘watch’, doet ze het steeds meer uit zichzelf, kan ze het steeds ietsje langer volhouden. Kortom, we gaan eindelijk vooruit! Ook Paul merkt het op. Nog genoeg werk aan de winkel, maar we hebben blijkbaar eindelijk voet aan de grond bij de kleine meid. En ik geniet ervan, met volle teugen!

Mamma, ik voel me niet zo goed…

Leuk als je honden je opzoeken als ze niet lekker zijn. Yuno heeft al over Pauls sloffen en mijn broek overgegeven. Op een gegeven moment kwam ze “gezellig” bij me liggen toen ik op de bank lag. En kotste vervolgens over me heen. Ik was heel blij dat ik een goeie, dichte sprei over me heen had, maar wilde Yuno natuurlijk zo snel mogelijk van me af hebben. Dat lukte alleen door haar door haar eigen kots heen te trekken (handig!), waarna ze nog een paar keer overgaf. Ik kon dus de halve woonkamer en Yuno schoonmaken. Achteraf kon ik natuurlijk smakelijk om lachen, maar op dat moment was ik niet zo blij met het mormel.

Laat Ronja een week of twee later precies hetzelfde doen! Mamma, ik voel me niet zo goed, mag ik bij jou komen liggen, burk!

De aandacht groeit

En na al mijn moppers begint Yuno eindelijk meer aandacht te krijgen. Het gaat niet met sprongen, maar wel steeds met ministapjes vooruit. Met af en toe een aangename verrassing, en dan weer een stapje terug, waarschijnlijk omdat ik dan net weer teveel verwacht. Maar al met al gaan we vooruit!