Bezoek aan dorp en dierenarts. En… toenadering?

Rustige ochtend

Vanochtend een weinig enerverende ochtend voor iedereen: Yuno wordt om vijf uur wakker (en ik dus ook) en gaat naar buiten voor een grote plas. Knappe pup! Brokkie. Daarna komt ze lekker bij mij op het matras liggen en is content met het sabbelen op een kauwbot en het af en toe aflebberen van mijn hoofd.  Rond zes uur komen de twee grote spetsen de trap afgedenderd. Yuno is eventjes onder de indruk, maar probeert al gauw bij Ronja en Kari contact te leggen. Even later lig ik heerlijk op mijn bedje met een pup in mijn nek, een dikke spets aan mijn voeten en Ronja achter mijn knieën. Je kunt het slechter treffen!

Nadat San de twee volwassen honden heeft uitgelaten, krijgen ze hun voer. Yuno heeft haar ontbijt dan al achter de kiezen. Vervolgens wordt ze ingegord in haar tuig en gaat ze mee naar het station. De autorit verloopt steeds rustiger. Het gepiep begint eventjes als San uitstapt en we wegrijden, maar daarna ligt ze met haar bolleke op de middenconsole. Thuis aangekomen maak ik voor mezelf ontbijt en kruip ik relaxed voor de PC. Op een gegeven ogenblik ligt Yuno gestrekt op de stretcher, dus pak ik haar voorzichtig op en schuif haar na een flinke knuffel in de bench. Mijn matras ligt er nog , dus na enkele minuten is het heerlijk stil in huize Hurkmans.

Middagprogramma

Als ik aankom met de metro, komt Paul net aanrijden met Yuno. Op naar het dorp voor wat boodschapjes. Paul gaat op het plein op de trap van het oude stadhuis zitten, terwijl ik mijn lijstje afwerk. Aan belangstelling geen gebrek! Kinderen en zelfs een zwangere vrouw kunnen geen weerstand bieden – aan Yuno dan . Ze wordt flink geaaid en neemt het allemaal zoals het komt.

Daarna naar de dierenwinkel. Yuno vindt het allemaal heerlijk ruiken, maar het koekje dat ze aangeboden krijgt, eet ze niet op. De cavia’s en konijnen zijn echter zeer interessant!

Toenadering?

Na thuiskomst wil ik (Sandra) even bijkomen van mijn werk en het dorpbezoek. Yuno wil zich graag bemoeien met wat ik op de grond zit te doen, maar al snel verveelt dat toch. Ze schuifelt richting Ronja. Vervolgens gaat ze op haar ’tuut’ kauwen, oftewel een rubberen tepelvoering. Die krijgen ze altijd mee van Bonnie vanuit het nest en het zijn geweldige hondenspeeltjes.

Ronja laat het toe, en meer dan dat: heel zacht brummelend gaat ze rustig op Yuno af. Dit is geen waarschuwing, maar een voorzichtige uitnodiging tot spel! Yuno ziet wel het gebrek aan dreiging, maar op die uitnodiging durft ze toch niet in te gaan. En even later is haar nabijheid Ronja toch weer even te veel, zodat het brummelen weer overgaat in brommen. Maar wat ben ik hier al heel blij mee!

Hoe dan ook lijkt Ronja iets milder met Yuno. Ze lijkt de situatie nu meer te accepteren. En de verwijtende blik die ik de eerste dagen in haar ogen zag, is al een heel eind minder geworden. Dat neemt niet weg dat iedere ochtend en na iedere scheiding Ronja Yuno heel even op haar (gebrek aan) rechten meent te moeten wijzen. Dat is in 5 seconden gebeurd en verder kan Yuno grotendeels haar gangetje gaan. Het is beslist niet zo dat we op eieren lopen, maar ik zie nu eenmaal liever dat mijn honden ook samen plezier hebben of in ieder geval elkaars gezelschap kunnen waarderen. De grootste irritatie lijkt nu wel weg, er lijkt al wat acceptatie en wat ik vanmiddag zie interpreteer ik als een eerste, kleine, voorzichtige stap richting toenadering zoeken van Ronja’s kant.

Dierenarts

In de wachtkamer weet Yuno de dierenartsassistentes te charmeren en scoort ze een koekje. Deze eet ze wel op! Vervolgens naar de praktijkkamer. Deze keer hadden we een van de vrouwelijke dierenartsen. Ondanks de redelijk voorzichtige aanpak vond Yuno het niet zo geweldig dat ze in haar ogen keek. Haar tandjes gaven minder problemen, vooral omdat de dierenarts even echt contact met Yuno maakte. De oren vond Yuno weer minder geslaagd, maar dat lukte ook nog goed. De prik, als laatste, was geen enkel probleem. Voor deze keer heb ik wel de neusspray tegen kennelhoest overgeslagen. Dat is nooit een leuke ervaring en voor zo’n eerste keer vond ik dat veel te heftig. Yuno stond al met een laag staartje op de tafel, even genoeg intimidatie voor één dag. De aangeboden brokjes nam ze echter weer graag aan, al waren ze niet de kleinste.

Maar de kleine meid blijkt in 1 week tijd een volle kilo te zijn aangekomen! Van het overslaan van een aantal avondmaaltijden wegens vergeten heeft Yuno dus niets te lijden gehad. En tijd om bewust wat te minderen met haar voer. Ik blijf het moeilijk vinden om het voer goed te schatten met een Spetsenpuppy.

Eten en slapen

Na thuiskomst gaf Paul de honden te eten, Yuno natuurlijk ook. Ze had misschien wel honger, maar Paul heeft haar grotendeels uit ongeduld uit de hand gevoerd: wij hadden ook honger!

Tijdens het koken weet Yuno nog overeind te blijven naast de andere twee, ondanks dat ze de groenten die van het aanrecht af komen niet lust. Kari en Ronja genieten dus van een extra portie komkommer-, tomaat- en paprikastukjes. Nog voor wij gaan eten, slaapt de kleine meid echter vast in. Niet zo vast dat ze in de bench blijft liggen als ik haar daarin leg, maar ze komt niet eens kijken of er per ongeluk nog iets van onze borden valt…

Avondwandeling

Deze keer ga ik alleen met Yuno op pad terwijl Paul de andere twee meeneemt. We willen proberen minimaal één keer per dag Yuno zonder de andere twee mee te nemen, zodat ze ook op eigen pootjes leert staan. En dat is ook nodig. Als ze met Kari en Ronja kan meelopen, is ze veel vrijer en durft ze meer afstand te nemen van ons. Zonder hen blijft ze dichter bij Paul of mij, wie er ook bij haar is. Maar ik merk dat ze wel degelijk al meer afstand van mij durft te nemen, ook nu ze alleen mee is. En het is nog wel aardig schemerig, wat mij toch enger lijkt voor zo’n puppending.