Een rustige zondag

Het doelbewuste socialisatiegebeuren willen we even stilleggen voor vandaag. Eerst even alle indrukken van vrijdag en zaterdag goed verwerken en bijkomen.

Piepende pup

We begonnen de dag met een wandeling. Of ik tenminste, Yuno en Paul waren op dat moment al ongeveer een uur op. Yuno weer achterop de fiets. Deze keer hebben we haar het tuigje af gedaan, zodat ze volledig vrij kon lopen, haar pootjes goed kon strekken. En dat deed ze! Ze liep nu helemaal met Ronja en Kari op, het leek al een echt roedeltje Spetsen zo.

Een aantal keer het hele stel teruggeroepen op “Spetsen!”, een gezamenlijk hierkom-commando dat altijd rijkelijk beloond wordt. En ja, dan komen ze snel! Yuno keek even verbijsterd toen de anderen ineens terugrenden, maar kwam dan ook snel van het kleine feestje genieten. Daarna in de fiets van Yuno vandaag een minder goed idee. Ik kon haar heel makkelijk in het tuig doen en vastzetten. Ze leek de rust wel even te waarderen – en wij zagen in ieder geval duidelijk dat ze die nodig had. Maar na hooguit 5 minuten begon ze te piepen en af en toe te kwerpen. Jammer dan. Een eind verderop hebben we haar wel weer even laten lopen en wat sprintjes trekken. Omdat Paul en ik deze keer uit elkaar stonden, was dat met wat minder overtuiging dan eerst. Moeten we maar eens op gaan oefenen, heen en weer roepen. Een mooi aanleerspelletje voor het hierkomen en handig voor fotograferen…

Na de tweede keer waren de protesten zo mogelijk nog groter, na zich eerst heel braaf te hebben laten vastzetten. Behalve het protest zat ze er verder behoorlijk relaxt bij. Eerst stopte ik de fiets iedere keer als ze echt blafte. Het leek te helpen, maar heel kort. Toen kreeg ik het briljante (not!) idee om hard in de remmen te knijpen. Tegen het blaffen hielp het misschien, dan wel weer kort. Maar de relaxtheid was weg. OK, opnieuw kunnen constateren dat correcties vaak averechts werken. Die gaan we niet meer doen.

Begrijp ik dit?

Met het eten ging Yuno weer nonchalant om. Oh, mijn bak met eten. Even kijken of ik toch nog met Kari mag meeëten. Van Kari (en zelfs Ronja) mag dat – geen voernijd bij onze Spetsen – van ons echter niet. Dus Yuno even teruggeroepen. Ze ging toch maar weer bij haar bak kijken, maar… nee… Kari en Ronja bleven met wat heel lichte aanwijzingen  heel netjes bij haar voerbak weg. En nog at ze niet. Ik liep naar de keuken om een vork te pakken en Kari en Ronja een klein hapje uit de voerbak te geven. Iedereen loopt met mij mee. Ik pak de vork, draai me om en… ineens staat ze te eten. Rare pup!

Na het eten is het weer slaap- en dus benchtijd.

Klussen in de tuin met een pup

Vragen om problemen? Nou, dat viel mee! Yuno heeft wel twee keer het elektrische snoer van de boor te pakken gekregen, aan geïmpregneerd hout zitten knagen en aan een hamer, maar iedere keer was een rustig woord genoeg om haar te laten stoppen. En soms stond ze in de weg, net als de andere twee. Alleen gevaarlijker, omdat ze niet zo snel aan de kant gaat. Veel lastiger was dat ze steeds iets uit de tuin pikte om dat vervolgens binnen te gaan versnipperen en opeten . Na het klussen kwam het planten. Nu was dit in wat hogere bakken, maar ik had toch meer “hulp” van Yuno verwacht. Ik heb haar nauwelijks gezien. Lag dat misschien aan de temperatuur, ik was op dat moment in de zon in de reflectie van een spiegel bezig en het was er aardig warm!

Wandeling alleen

’s Middags ging Paul met Ronja en Kari op pad, en ik apart met Yuno. Gewoon een rondje dat we al eerder hadden gelopen, weer de extreme uitlaatplekjes vermijdend. Het is mooi om te zien hoe Yuno met iedere wandeling weer vrijer gaat lopen. Het is nog steeds uitkijken dat je niet over haar valt, maar ze loopt heel netjes mee en gaat zelfs al op commando zitten bij de stoeprand. Op de terugweg kwamen we een buurhondje tegen, een lieve Jack Russel, Joy. Ik vroeg voor de zekerheid toch hoe ze met pups was voor ik Yuno op de grond zette. En inderdaad, een heel voorzichtige, vriendelijke begroeting. Toen gingen beide dames ieder onder hun eigen auto liggen voor de koelte. Even later ging Yuno Joy toch nog uitdagen onder hààr auto. Tijd om door te lopen . En dat deed Yuno eigenlijk ook heel makkelijk.

Iedereen getraind

De hele week heb ik nog niet serieus met Kari en Ronja getraind, behalve op de club. Aangezien ik begin september toch echt een dogdance-wedstrijd met Ronja wil doen met een nieuwe nummer, besluit ik het trainen gewoon te proberen. Eerst is Ronja aan de beurt. We gaan naar de tuin. Kari weet dat hij binnen in de deuropening moet blijven liggen om te verdienen als hij niet aan de beurt is. Yuno natuurlijk nog niet, maar ik voer haar alleen binnen, naast Kari. Of naast Ronja. Wie er maar niet aan de beurt is voor het trainen. Snapt ze dit? Natuurlijk niet! Daar zal toch wel wat training aan te pas moeten komen, waarbij het lijkt alsof Kari of Ronja aan de beurt zijn, maar ik eigenlijk Yuno aan het trainen ben. Komt nog wel als ze een goed begin heeft van een ‘blijf’… Deze training konden Kari en Ronja ondertussen erg waarderen: eindelijk weer ècht volledige aandacht voor hen in aanwezigheid van die kleine dreutel! Ze genieten er enorm van.

Tijdens het oefenen met Kari of Ronja negeerde ik Yuno gewoon. Als Kari of Ronja haar aanwezigheid moeilijk vonden, vroeg ik ze iets waardoor ze recht op haar in liepen. En de oefeningen kennen zij zo goed, dat ze dat ook doen. Pup, aan de kant of je wordt onder de voet gelopen! Yuno weet blijkbaar steeds op tijd opzij te stappen. Tussendoor kan ze steeds iets verdienen als ze er maar bij is als ik de hond die in de deuropening zit beloon. En dat lukt haar meestal wel.

En Yuno zelf? Die heeft ook echt getraind. We hebben gewerkt aan de kin (kin in mijn hand leggen), doggy zen (koekje negeren is koekje verdienen), sjorren en ‘los’. Een stuk makkelijker zonder de bemoeienis van Ronja en Kari, die keurig in de deuropening lagen te wachten op hun lekkertjes tussendoor. Ja, beslist makkelijk om je honden dit aan te leren…

Stofzuigen

Jaja, ik ben echt niet van het huishouden tot het echt moet. Voordeel: àls je het dan doet, is het ook direct goed te zien. Dus tijd voor de eerste zuigbeurt sinds Yuno bij ons is. Van de stofzuiger is Yuno op zich niet onder de indruk. Het geluid… gaat ook wel. Die op en neer sjesende zuigmond… zal ik die aanvallen? Ik geef haar aan dat het beter is dat niet te doen. Ze probeert het toch. Ze heeft pech, ik kan niet zo snel reageren en tik haar tenen aan. Yuno trekt zich terug en houd één pootje met iedere stap een beetje omhoog. Ze heeft zich licht bezeerd. Ik troost haar even en ga verder met zuigen. Twee tellen later is er al niets meer aan haar te zien, maar voor de rest houdt Yuno een respectvolle afstand tot de stofzuiger en de -mond zonder zich verder angstig te gedragen. Op zich een prima uitkomst van zo’n eerste zuigbeurt bij ons in huis.

Bij Bonnie kwam de stofzuiger overigens geregeld voorbij en het apparaat en zijn geluid is dus niets nieuws voor Yuno. Maar daar zaten de pups in de ren en konden ze geen domme acties ondernemen waar ze zere tenen aan over konden houden.

Kun je de video niet goed bekijken, klik dan hier voor de YouTube-versie

TIP: achteraf nog foto’s toegevoegd aan Dag nummer twee met vreemde kerel en Een week bij ons.