Een week bij ons

Vandaag is Yuno een week bij ons. Wat is er al veel gebeurd! En wij genieten van de leuke reacties op het blog. Dat moedigt ons weer aan om verder te schrijven!

Bevestiging

De dag begon voor mij goed met een hoop gegrom van Ronja. Ik was nog boven en Kari was bij mij gebleven. Ronja was alvast naar beneden gegaan. En ik hoor dus een hoop gegrom. Maar die toon, daar werd ik heel voorzichtig blij van! Want dit was geen “blijf van mij weg”-toon, maar een “kom maar op ik wil spelen”-toon. Als ik een tijdje later beneden kom met Kari, bevestigt Paul dit: Ronja was Yuno aan het uitdagen tot spelen en Yuno ging er voorzichtig op in. Iets anders dat ik gisteren met de ’tuut’ zag, herhaalde zich vanochtend met een favoriet kauwbotje. Het was van Ronja, maar in haar bezit mocht Yuno op het uiteinde knagen. Ja, we zitten beslist op de goede weg en dit gaat helemaal goed komen.

Waar Ronja nog wel behoorlijk over kan knorren, is als Yuno op haar poot of staart staat. Maar goed, dat mag!

Wandeling op de fiets

Tijd om de honden uit te laten. We besluiten Yuno achterop de fiets mee te nemen. Met het blauwe tuigje is het even puzzelen waar ik alle vier de haken kwijt moet – op het rode tuigje heb ik daar indertijd voor Ronja een paar extra ringen voor aangemaakt. Maar ja, het rode tuig is even uit de gratie sinds ze daaruit viel tijdens haar bungee-actie. En het is Yuno inderdaad nog net wat te groot.

Ik hou Yuno’s tuig goed vast tijdens het insnoeren op de fiets en we gaan op pad – te voet, met de fiets aan de hand. Achterop de fiets bekijkt Yuno lekker relaxt de voorbijglijdende ochtendwereld. Voertjes als beloning voor die rust neemt Yuno netjes aan. Maar even later zie ik ze allemaal op de bodem van de fietsmand liggen. Later eet ze ze toch op, maar niet tijdens het rijden.

Een eind verderop besluiten we Yuno los te laten. Ik hou weer zorgvuldig haar tuigje vast tijdens het losmaakproces, maar het is niet nodig. Blijkbaar heeft haar bungee-ervaring haar wat wijsheid bijgebracht. Maar na het loslaten, dat #@(!*%^#& tuigje. Dat zie je Yuno althans iedere stap denken. Ze loopt in lage houding, totaal krom, wil het liefst tegen de fietsbanden aangeplakt meelopen (doodeng voor mij en Paul) en zelfs tussen de voor- en achterband lopen (nog veel enger). Als ze even uit de weg is, neem ik snel een aantal grote stappen voorwaarts om haar los te weken. Na een paar van die acties plakt ze niet meer zo aan de fiets. Fijn, loopt een stuk makkelijker en vooral ook geruster!

Langzaam gaat Yuno steeds meer rechtop lopen, hoewel soms nog een beetje scheef. En op het laatst loopt ze normaal. Het tuigje went blijkbaar. Maar af en toe stopt ze nog om te krabben. Geen wonder ook eigenlijk.

Doseren

Na zo’n 400 meter vinden het wij het weer tijd voor een ritje op de fiets. Yuno vindt het prima, gaat zelfs in de mand liggen met haar kin lekker zacht op het zadel Na zo’n 10 minuten laten we haar opnieuw meelopen. Bij het neerzetten loopt ze direct bijna normaal, dus het tuigje went echt wel. Deze keer houden we het wandelstukje wel kort. Alles doseren met zo’n kleintje, haar nu teveel en te lang laten lopen kan op latere leeftijd allerlei naars veroorzaken als artrose aan de gewrichten en andere problemen. En wij houden onze hondjes graag lang gezond.

Tuincentrum

Ik had nog wat wensen voor de achtertuin, en laten tuincentra nu uitstekend plekken zijn voor het socialiseren van een puppy. Ze kunnen lekker in de kar zitten, mooi op aaihoogte. Op zaterdagmiddag is het ook nog lekker druk, uitstekend voor Yuno. Iets minder goed voor ons humeur, maar je moet iets voor je puppy over hebben…

Ondertussen probeerde ik bij elkaar te zoeken wat ik wilde. Dat viel niet mee, wat ik mooi vond, vond Paul minder en andersom, of een variatie was net niet beschikbaar. Dus het duurde allemaal best lang. Yuno wilde liefst mij direct bij haar hebben en zette anders een keel op, maar de kar konden we niet steeds direct bij ons parkeren. Dus afwisselend haar op de arm nemen en toch maar terug in de kar, en dat bij een behoorlijk benauwde warmte. Dat is het nadeel van tuincentra, vooral ’s middags bij aardig weer.

Uiteindelijk de keuzes kunnen bepalen, zo snel als de zware kar en de drukte toestaat naar de kassa. Waar één pot natuurlijk geen prijskaartje blijkt te hebben, dus weer wachten in de warmte tot dit opgelost is. Zucht. Maar al die tijd zat Yuno geweldig braaf in het karretje. Als ik maar in de buurt was, bleef ze rustig, ondanks de warmte. Wat is het toch een knap hondje.

Thuis gekomen is ze natuurlijk bekaf en valt snel in slaap. Tijd om haar in de bench te schuiven, wat we nu zoveel mogelijk doen zodra ze moe is. De rest van de dag heeft Yuno veel geslapen en zelfs gedroomd. Morgen staat er een mooi rustdagje voor haar op het programma.