Paul neemt de dienst over

Vreemde kerel

Sinds vandaag neem ik de pupdiensten over van Sandra. De eerste nacht was niet zo’n succes. Aangezien San weer gewoon naar haar werk moest, ben ik beneden blijven slapen, zodat San van een goede nachtrust kon genieten. Zo’n vreemde kerel op de grond naast haar bench was voor Yuno toch wel raar, wat resulteerde in een aardig piep-, blaf-, huil- en jodelconcert. Pas toen ik een tijdje mijn gezicht (!) tegen de tralies van de bench had gedrukt en ze me een tijdje had kunnen likken, vond mevrouw het dan toch uiteindelijk oké en hield ze haar snavel. Als compensatie heeft ze dan ook maar de hele nacht doorgesnurkt. Knappe pup!

San is heeft ’s ochtends de andere twee honden uitgelaten, wat mij de kans gaf om met Yuno eventjes een stukje aan de lijn te lopen. Ik heb haar het mooie blauwe tuigje aangedaan en ben met haar een klein rondje rond het blok gelopen. Dat ging best aardig, hoewel je telkens erg moet opletten dat ze niet op je schoenen duikt.

Autoritje

Na de verdere ochtendrituelen heb ik San naar de trein gebracht. Dus pup in haar blauwe tuigje vastgesnoerd op de achterbank van de auto en een kleine 10 minuten rijden naar het station in Nootdorp. Dat ging eigenlijk best goed: in het begin wat gepiep en protestgeworstel, maar dat viel me alleszins mee. Toen San uitgestapt was en we alleen terugreden, hield ze zich ook groot. Thuis werden we luidkeels begroet door Ronja en Kari (toch nog wel een beetje eng), maar al gauw voelde zich ze al weer helemaal thuis.

Ninja-pup

Na al die belevenissen begonnen de oogjes van Yuno al gauw dicht te vallen. Tijd dus voor de verplichte benchrust. Al snel lag ze heerlijk languit te slapen en het duurde niet lang voordat Ronja, Kari (en ik) haar voorbeeld volgden. Ze heeft ruim een uur liggen slapen, en pas nadat ze helemaal wakker was, kwam ze erachter, dat ik de deur van de bench niet had dicht gedaan. Na een flinke plas ligt ze nu op haar botje te knagen. Ik kwam er overigens achter dat ze vanochtend op een bepaald moment buiten een flinke hoop op het terras heeft neergelegd. Ik weet alleen niet wanneer ze dat heeft gedaan, want ik heb haar al die tijd toch goed in de smiezen gehouden. Hebben we een ninja-pup?

Middageten

Yuno heeft netjes om half twaalf haar eten gekregen. Het duurde weer eventjes voordat ze er daadwerkelijk aan begon, maar de hyena-blikken van de andere twee dwingen blijkbaar toch wel. Na de eerste paar schuchtere happen is de rest vrij snel verdwenen. Brave pup.

Voorbereidingen op expeditie

Ik heb haar daarna een uurtje laten uitbuiken (nog netjes een plasje buiten en veel geknaag op een kauwbot) en ben rond 13.00 uur me gaan voorbereiden om een barre tocht: uitlaten van twee spetsen mét een pup erbij. Sandra heeft voor de eerste twee dagen de mooie rugzak gebruikt die we voor Humphrey hadden gekocht, maar dat ding past me voor geen meter (om mijn schouders, dus geen flauwe grappen over buiken enzo). Ik heb haar dus maar gewoon op de arm gehouden. De twee grote spetsen heb ik hun normale tuigjes omgedaan en Yuno haar prachtige roze halsbandje. Daarna beide spetsen vastgegespt aan normale riemen en Yuno lekker op de arm. Helaas: achterdeur moet nog op slot, en dat is zo’n lekker ding dat je eigenlijk met twee handen moet bedienen. Dus lijnen loslaten, pup weer op de grond, deur sluiten. Lijnen van twee spetsen pakken, pup op de arm en lopen maar. Tot aan de tuindeur, want die zit natuurlijk nog op slot. Pup weer neerzetten, lijnen loslaten, sleutels erbij en deur openmaken. Lijnen oppakken, pup oppakken en erachter komen dat ik de sleutel niet met één hand in mijn achterzak kan proppen. Zucht.

Wandeling

Afijn: toch in de polder (Balij) gekomen. Spetsen lekker los en pup op de arm. Gaat prima. We komen een paar wandelaars tegen, die natuurlijk eventjes het puppy moeten aaien. Yuno vindt het allemaal best. Ik loop het eerste deel van het bos door waar de meeste honden hun behoeften doen. Ik wil haar daar nog niet laten lopen. Pas bij de eerste kruising mag ze op de grond. En ze drentelt direct achter de twee anderen aan alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik verbaas me telkens weer over hoe goed ze al kan lopen en de grote stappen die ze neemt.

Een stukje verderop komen we een oudere Duitse herder tegen. Ik ken de hond niet, dus ik neem Yuno eventjes op de arm. Was niet nodig: de hond snuffelt even bij Kari en loopt gewoon door. Dus pup weer los en rennen maar. Even later komen we een jonge Duitse herder tegen. Ik neem Yuno weer even op de arm, maar ook dat is niet nodig: de hond leunt even tegen mij aan om te ruiken en is dan weer geïnteresseerd in haar stokken. Yuno vindt het allemaal weer prima. Even later een grotere uitdaging: een hele kudde bordercollies die het niet zo op andere honden hebben. En Kari dus ook niet op hun. Ik wacht even tot alle borders gevangen zijn en roep ondertussen Kari bij me terug. Doet ie prima, al moet ie wel flink meeblaffen met de borders. Yuno zit het allemaal heel rustig te bekijken en geeft geen krimp.

De rest van de wandeling is zonder incidenten. Ik zet Yuno nog eventjes neer in de brandgang en zie tot mijn verbazing dat ze al weet bij welke deur ze moet zijn. Slim hondje!

Ik ga straks toch eens kijken of we het mandje weer op Sandra’s fiets kunnen zetten waarmee we Ronja in de rondte reden. Dat lijkt me toch makkelijker én comfortabeler voor Yuno.

Ik was eigenlijk nog van plan om vanmiddag naar het dorp te gaan met Yuno, maar ze ligt nu helemaal voor pampus, dus dat doen we maar een andere keer!

Laatste avondmaal

We zijn vergeten Yuno haar laatste avondmaal te geven en het is al wat laat. Ik (Sandra) besluit het haar toch nog te geven, maar dan wat minder. Yuno krijgt genoeg beloningen overdag dat ze niet haar volledige portie nodig heeft.

Kortom, ik zet het voer neer in haar puppyren. Yuno staat moeilijk te doen bij de ingang, misschien mede veroorzaakt door Kari, die maar al te graag naar binnen wil stappen. Maar ook als ik Kari tegenhou gaat Yuno niet naar binnen. Uiteindelijk zet ik haar zelf in de ren en doe het deurtje dicht. Miep loopt wat op en neer voor de voerbak en gaat dan liggen spelen met de theedoek die daar ligt.

Ik kijk het zo’n 3 minuten aan, en dan is mijn geduld op. Blijkbaar wil ze niet. Dus ik doe de ren open, pak het bakje en wil het voer terugdoen in de container. Ronja en Kari kijken me smekend aan. Nou vooruit dan. Met een lepel geef ik ze ieder een heel klein puntje van het kant en klare vers vlees. Ineens staat Yuno erbij, “ja maar hé, ik wil ook!!!”. Vooruit dan. Ik zet het bakje terug in de ren. Yuno dreutelt weer achter Kari, maar als ik hem een beetje tegen hou, springt ze vlot in de ren, gaat naar haar bakje en… gaat gewoon eten. Ja hoor! Ze kan het dus wèl, en zonder getreut!

Gaat Ronja nu al vooruit?

Oh, tussendoor kan Ronja nog wel aardig brommen op Yuno. En als ze dat doet als Yuno haar dolle 5 minuten heeft of als zij Ronja uitdaagt, vind ik (Sandra) dat ook helemaal niet raar en mag dat ook best. Maar verbeeld ik het me, en zie ik dat Ronja een fractie toleranter geworden is? De tijd zal het leren…