Sneeuwbaleffect, en dat bij deze temperaturen

ADHD-kwartiertjes worden traininkjes

Yuno en ik lopen vaak uit de pas. Als ik zin heb in iets actiefs, ligt zij te slapen. Als ik eigenlijk heel graag even zou willen bijtukken, barst zij van de energie. Heel vermoeiend, vooral na een onderbroken nachtrust. Zeker als Yuno heel erg druk is, besluit ik steeds vaker een trainingssessie in te lassen. Toch een nieuwe ontdekking voor mezelf. Waar we bij vorige pups volgens mij vooral aan het blussen waren op de ADHD-momenten, maak ik er nu dus volop gebruik van.

Bezitsdrang en eerste geef-en-verdien-sessie

Al vaker is me opgevallen dat Yuno de neiging heeft om weg te duiken als ze iets te pakken heeft, vooral dingen die wij liever afpakken. Logisch, op zich, zo’n bezitterigheid. Wie staat nu vrijwillig zomaar iets af?

Ik zie vanavond aan haar houding dat ze weer iets in de tuin “veroverd” heeft. Ik grijp een flinke hand met lekkers en ga naar haar toe. Ja hoor, weer loopt ze weg. Ik roep haar en zowaar, ze laat los wat ze vast heeft. Ik klik en beloon. En pak het dingetje op. Het blijkt een etiketje te zijn. Ik geef het Yuno weer. Ze gaat er iets mee achteruit, maar aarzelt dan (vrouwtje heeft lekkers…), ik klik voor haar aarzeling. Ze spuugt het natuurlijk uit voor de beloning. Ik pak het weer en bied het haar aan. Ze pakt het, gaat achteruit, aarzelt weer en klik/beloon. Ik pak het etiketje weer en bied het haar aan. Zo gaan we een aantal keer op en neer, tot ik mijn hand onder haar bekkie hou en spontaan “los” uitkraam. En ze spuugt het uit in mijn hand! Per ongeluk, maar dat interesseert me even niet: klik en een jackpotje natuurlijk! Daarna spuugt ze hem steeds uit op “los” (heeft onze sjor-los-training blijkbaar toch veel vruchten afgeworpen!!!), en meestal weet ik mijn hand er net onder te manoeuvreren. Er zijn ook momenten dat ze het etiketje helemaal niet meer wil pakken. Geef mij die koekjes maar gewoon baas, is makkelijker. Dan bied ik het etiketje opnieuw aan (inmiddels behoorlijk klef) en neemt ze het aan. En laat het op mijn “los” direct weer uit haar bekkie vallen. Yay!

Eens kijken of het bij een volgend voorwerp weer zo leuk gaat. En misschien begint de tijd rijp te worden dat ze me haar speeltjes leert brengen.

Hoewel, ik kan me een hoop fustrerende sessies met Ronja herinneren, zodat ik het een tijdje besloot te laten rusten. Tot ze het op zeker moment ineens spontaan gewoon deed: het speeltje terug in mijn hand duwen, zodat we het spelletje voort konden zetten. Neh, gewoon lekker verder speletrainen (of trainespelen) en dat kwartje, dat gaat heel beslist een keer vallen. Want Yuno speelt heel graag samen, en verdient graag. Eén grote win-win-situatie, waarin leren één groot plezier is.

Spelen, spelen, spelen

Ondertussen hebben Ronja en Yuno heel vaak de grootste lol samen – vooral buiten de grote hitte van de dag om, wijze honden. Yuno mag steeds meer tijdens het stoeien, Ronja laat steeds wat meer de teugels vieren. Soms moet ze daardoor weer even de grenzen trekken omdat Yuno haar te brutaal wordt, maar ook dat zie ik steeds minder gebeuren. Soms is het spel behoorlijk wild, en op andere momenten kunnen ze heel gezellig binnen een halve meter alleen maar met elkaar bekken. Ook kan Yuno Ronja schitterend uitdagen met de vreemdste bokkesprongen en duikelingen op het matras, dat ze allebei heel graag gebruiken als ondergrond voor hun spel.

We (vooral Paul) nemen er geregeld video’s en foto’s van, dus er is op dat gebied de komende tijd het nodige te verwachten.

Sneeuwbaleffect

Schitterend om te zien hoe, zowel bij de training als bij het ontwikkelen van de onderlinge relaties, een stevige basis begint te vormen waarop we allemaal, hond en mens, laagje voor laagje kunnen voortbouwen. Een soort beginnend sneeuwbaleffect: je begint met hele kleine ministapjes, waarna de vorderingen vaak sneller en sneller gaan. En die allereerste stapjes zijn op heel veel vlakken nu al gezet.

Foto’s avondwandeling