Brengen!

Natte billetjes

Tot nu toe hebben we eigenlijk bijna continu droog weer gehad, in ieder geval als we met Yuno liepen. Aan het eind van de ochtendwandeling bleek dat zitten met natte billen van de dauw toch wel enig nadenken vroeg van Yuno. Op de eerste plek heb ik het maar opgegeven. Hoeveel loze commando’s wil ik geven? Een eindje doorlopen, nog 2 commando’s: nope. Naar de volgende stoeprand. Ja! Hier viel het kwartje weer. Met een jackpotje tot gevolg.

Luncharbeid: kin

Voor het middageten hebben we gewerkt aan de ‘kin’ (kin in mijn hand leggen). Dit vind ik een superhandige oefening.

• Bij mijn andere honden heeft het me geholpen om ze het staan aan te leren, inclusief het in positie kunnen dirigeren tijdens shows als ze nog niet uit zichzelf direct in positie konden staan. Gekoppeld aan een ‘wachten’ wat bij hen betekent ‘vier voetjes aan de vloer gekluisterd houden’ kon ik ze dan in een actieve staan houden. Dit houdt in: ik kon ze lekkers of een speeltje voorhouden. Als ze het staan volhielden met een verwachtingsvolle houding van het goeds dat komen ging, leverde dat natuurlijk een superbeloning op. Gevolg: hondjes met een behoorlijk vaste sta-positie plus een enthousiaste houding hoe leuk ze het wel niet vinden. En in de ring levert dat wat men noemt ‘uitstraling’ op.
• Daarnaast is de kin-oefening natuurlijk ideaal bij het gebit tonen.
• En ten slotte is het voor hen zo’n bekende oefening, dat ik het zelfs in behoorlijke stressmomenten kan vragen en ze daarmee letterlijk een rustpunt kan bieden.

Ik heb dit al een paar sessies geoefend met Yuno, maar steeds lijkt ze in het begin geen idee te hebben wat die gebogen handpalm voor haar neus betekent. Om de laatste keren te eindigen met een stevige kindruk  in mijn hand die tot zo’n 2 seconden kan duren, geweldig dus. Zo ook deze sessie. Ach, het komt wel, een kwestie van oefenen.

Yuno in het nieuw

Vandaag kwamen Yuno’s nieuwe halsband en tuig binnen, compleet met penning. Alles in frisgroen, inclusief de penning, van Rogz. Als ze volwassen is, heb ik al een adresje in gedachten om halsband en tuig met haar naam erop geborduurd te bestellen. Maar nu loopt ze er knap bij en in frisgroen, kleurend bij de site :-).

Middagwandeling

Tijdens de middagwandeling met Yuno alleen zijn er weinig bijzonderheden, behalve dat het me (extra) opvalt ze nu al zo leuk met volle aandacht meeloopt. Ik beloon dit al iedere keer als een hond me het aanbiedt, en het resultaat is dat mijn honden eigenlijk volgen voordat ik dat echt getraind heb – en zelfs maar de bedoeling heb dat ze volgen. Ik kan die oogjes vol aandacht gewoon niet weerstaan…
En natuurlijk liep Yuno met haar mooie nieuwe halsband om. De penning was even vreemd voor haar omdat hij eerst bij haar oor zat, maar toen ik hem onder haar kin trok, heeft ze er niet meer op gereageerd.

Brengen!

Het succesje van de dag was een verrassing. Paul was Kari en Ronja nog aan het uitlaten na onze wandeling. Ik zat op de grond met Yuno. Ineens pakt ze de tuut (tepelvoering voor koeien melken) en brengt die naar me toe! Nu is dat ding lang, dus misschien wilde ze er alleen maar bij mij in de buurt mee spelen. Maar ik pakte het losse eind en begon een sjorspelletje. Na een tijdje zei ik ‘los’, ik moest er wel even mijn (lege) hand bij laten zien voor ze het deed. Yuno liet hem los en ik gooide hem een klein eindje weg. En Yuno kwam het weer terugbrengen. Dit herhaalde zich een keer of drie, totdat Kari en Ronja terugkwamen. Ik was helemaal blij!!! Kari en Ronja gingen op een gegeven moment ook uit zichzelf hun speeltjes bij me brengen om er samen wat mee te doen, en Yuno treedt in hun voetsporen door het ook zelf aan te bieden. Hoera!

Avondwandeling

’s Avonds heeft Yuno een dubbele avondwandeling gekregen. Omdat ik laat van de club terug was, had Paul besloten alvast Ronja en Yuno uit te laten en waren dus niet thuis toen ik terug kwam. Kari was zo overtuigd op zijn bot aan het knagen dat ik twijfelde of hij al was geweest – hij wil eigenlijk altijd graag. Maar hij was inderdaad nog niet geweest. Dus is Paul met Ronja en Kari op stap gegaan, en ik nog een keertje met Yuno. Grotendeels met het doel om haar moe te maken, want ik had de indruk dat het een erg rustige avond voor haar was geweest.

Op een gegeven moment liep er een Husky uit de buurt achter ons aan – met eigenaar aan het uiteinde van de lijn. Op een plek waar ik een paar meter opzij kon stappen liet ik haar erlangs. Zo’n eerste kennismaking doe ik liever niet in het donker. Ikzelf, maar ook de honden onderling, hebben dan meer moeite met het lezen van elkaars lichaamstaal en dan is een miscommunicatie zo onstaan. Een eindje verderop, precies op een smal stuk waar ik langs moest, ging haar eigenaar babbelen met de eigenaar van een Dalmatiër. Ik besloot met Yuno te blijven waar ik was en nadat ze uitgekeken was, even wat met haar te oefenen. Opnieuw de ‘kin’. Deze keer had ze maar één kintouch nodig voor ze haar volle kingewicht in mijn hand drukte. Yes, een doorbraakje!

Even later kon ik rustig doorwandelen naar huis, in de volle verwachting dat Yuno wel moe zou zijn.

Nachtelijk gekwaak

Nou, dat viel wat tegen. Kari, Ronja en Yuno hadden alle drie erg zin in spelen, vooral met een kauwbot dat al dagen onaangeroerd op de grond lag maar nu ineens door alle partijen interessant werd gevonden. Toen Ronja en Kari uiteindelijk ergens gingen liggen en Yuno er ongestoord op lag te kauwen, vond ik het tijd om naar bed te gaan. Dus ik legde Yuno met bot in de bench. Alleen stonden Kari en Ronja eromheen: hee, het bot gaat in de bench. Ik deed het deurtje dicht en ging naar boven. Deze taktiek had eerder ook gewerkt, dus waarom nu niet? Nou…

Op weg naar boven toch een blafje. En nog een. En het zwol aan tot steeds meer geblaf. Tot half één heeft Yuno met tussenpozen liggen blaffen. Toen was voor mij de maat vol. Ik heb 2 minuten stilte afgewacht (ik wilde het geblaf niet belonen) en ben naar beneden gegaan. Daar werd ik begroet door een opgefokte Kari en Ronja, en natuurlijk was ook Yuno over haar toeren. In een moment van rust heb ik het kauwbot op de bench gelegd, Yuno eruit geplukt en buiten neergezet. Jawel, bijna direct een grote plas. Dat zal van de opwinding zijn gekomen. Weer binnen zie ik Ronja en Kari als hyena’s voor de bench staan: waar is dat bot nou?

Ik kreeg ineens ernstig het vermoeden dat zij Yuno of tenminste haar bot zo hebben zitten fixeren, dat Yuno zich daardoor bepaald minder op haar gemak had gevoeld in de bench. Hoe dan ook, het bot heb ik heel duidelijk aan iedereen laten zien en vervolgens demonstratief hoog weggelegd – hoefden ze er ook niet meer naar te zoeken. En Yuno deed ik terug in de bench. Ja maar hé!!! Ik deed de kamerdeur open en het geblaf ging direct over in vol volume. Ja maar hé, toen was bij mij de maat ineens helemaal vol. Ik deed de benchdeur weer open, Yuno opgetild en heel boos toegesproken. Terug op de grond rende Yuno eerst geschrokken weg, om bijna direct heel laag kronkelend naar me terug te komen. Tja, dat gedrag bewerkstelligde precies waarvoor het is ontstaan: mijn boosheid zakte onmiddellijk. Ik heb haar weer opgetild, heel even tegen me aan gehouden tot ze ontspande. En toen wel weer in de bench gestopt. Deze keer heb ik mijn vingers even door de tralies gestoken tot ze nog verder tot rust kwam. En ook Kari en Ronja tot rust waren gekomen, want ook zij waren geschrokken. Gelukkig kwam alles met hooguit een minuut tot rust. Daarna ben ik weer naar boven gegaan. Gelukkig, stilte. Helaas duurde het natuurlijk een tijd voor ik sliep, met alle adrenaline in mijn lijf.

Niet mijn ‘finest hour’ en ook niet de manier waarop ik het had willen doen, maar ik was even ten einde raad. Op zich was het te verwachten dat Yuno een van deze eerste nachten zou gaan protesteren. Niet geheel onverwacht, en toch weer wel, omdat het de eerste paar nachten prima gegaan was.

’s Morgens ben ik iets voor zessen opgestaan, om te voorkomen dat Yuno weer zou gaan kwaken. Even geen verdere verkeerde associaties met de bench graag. Vervolgens wilde ik op de bank verder tukken, maar het duurde langer dan gisteren voor het stel tot rust kwam en Paul kwam ook al snel naar beneden. Dan maar gaan wandelen. En weer blijkt het zo heerlijk om op dat tijdstip te wandelen, net als de zon opkomt en er nog ochtendmist hangt. Heerlijk.