Nog steeds moe

Nog altijd is Yuno erg moe. Ze heeft grote delen van de dag geslapen.

Driftbui

Met de middagwandeling zijn we allemaal lekker naar de Balij geweest. Op de heenweg kwamen een van de weinig punten tegen waarop Yuno echt heel erg koppig kan zijn. Als Paul vooruitloopt met Ronja en Kari, wil Yuno perse met ze meelopen. En dat gaat niet als we even achter raken om een of andere reden. Dat gaat ze hangen in de lijn en blaffen en draait zich steeds verder op. Niets dringt tot haar door en beloningen voor momenten van slappe lijn heeft ze totaal geen interesse in.

Aangezien ik vrij strikte regels heb ten aanzien van trekken aan de lijn, loop ik eerder achteruit dan vooruit, tot Yuno’s grote frustratie. Vanmiddag bedacht ik een andere oplossing: ik heb haar bijna letterlijk in mijn armen geschept en een heel eind verder gedragen. Aangezien Yuno graag op haar eigen vier pootjes meeloopt, vindt ze dit niet echt leuk. Maar de opwinding daalt en ze kan weer gaan nadenken.

Tijdens de wandeling zijn we niemand tegengekomen, een rustig rondje dus.

Nachtelijke wandeling

’s Avonds heb ik Yuno een ietsje langer dan normaal rondje gegeven. Thuis daarna weer gewacht tot ze wat tot rust was gekomen, want oh wat was ze druk ineens! Ze heeft natuurlijk best veel geslapen in de loop van de dag. Toen ze op een bot begon te knagen, heb ik haar weer met bot en al in de bench gezet. Resultaat toen ik naar boven ging: 2 blafjes. Nou, viel weer mee!

Rond 4.30 uur begon de babyfoon te pruttelen. Ik liet het even gaan, maar op een gegeven moment begon Yuno toch wat dringender te blaffen. Dus naar beneden, deur open, Yuno uit de bench halen (ze zat nog steeds te blaffen tot ik bij de bench kwam, stilte en netjes zonder dringen wachten tot ik het deurtje open deed. Buiten deed ze een grote plas. Ronja ging mee naar buiten en begon de halve tuin op te eten. Even later ging ze op het gras plassen. Ah, was het wel Yuno die zo dringend moest? Of heeft Ronja’s onrust Yuno opgestookt? In ieder geval besloot ik met het trio te gaan wandelen. Eerste stuk nog aan de riem, tot ik goed overzicht had op de doodstille straten: lekker los. Uiteindelijk heeft Ronja niets meer gedaan (behalve veel vreten, maar dat hield op een gegeven moment ook op). Yuno en Kari daarentegen wel allebei gepoept. En waar ik best trots op was: bij een stoeprand aangekomen draaiden ze zich alle drie om, Kari en Ronja zittend, Yuno aarzelend. Ja jongens, help haar dat maar een beetje bijbrengen! Het knappe stel heb ik natuurlijk uitgebreid beloond.

Weer binnen bleek Paul lief opgestaan te zijn om ze te helpen afdrogen: de laatste 100 meter was het ineens beginnen te hozen. Daarna heb ik me maar op de bank geïnstalleerd. Yuno nu terug in de bench stoppen en naar boven gaan leek me een uitnodiging voor een hoop gekwaak. Bovendien was ze jeukerig en opgefokt door de nattigheid, ook al was ze niet eens zo erg nat geworden. Ronja wilde ook wel meedoen met het spelen. Haar heb ik gevraagd om bij me op de bank te komen liggen. Dit deed Ronja graag. Yuno  heeft nog wat lopen klieren, met Kari (geen reactie) en met speeltjes. Op een gegeven moment wilde zij ook op de bank. Ik heb haar erop helpen klimmen. Eerst wilde ze naar Ronja – nope, dat gaan we niet doen kleine. Toen legde ze zich er netjes bij neer, tegen mijn buik aan. De ene kant op. Dan de andere. Dan dwars (met het gevaar eraf te vallen). Dan weer anders. Het duurde een hele tijd voor Yuno de ideale ligplek had gevonden. Die bleek bovenop mij te zijn: ik lag op mijn zij, en Yuno vond het bovenop mijn andere zij tegen de bankleuning aan prima toeven. Zij zonk in een diepe slaap. Ik ben waarschijnlijk toch ook in slaap gevallen tussen het dommelen door, want pas rond 7.30 uur werd ik echt wakker.

Ochtendwandeling

Direct hebben we een lekkere ochtendwandeling in de balij gedaan – heerlijk, dat koele weer! En een goeie mogelijkheid om Yuno weer een beetje moe te maken. Poging geslaagd, want inmiddels liggen ze alle drie heerlijk te slapen.

Eerste geposeerde foto’s met Yuno