Rustdagje

De ochtend na de ochtendwandeling heeft Yuno voornamelijk slapend doorgebracht. Geen wonder na alle drukke bezigheden de afgelopen dagen.

Training ‘andere kant’

’s Middags doe ik weer even een trainingssessie met haar lunch. Opnieuw het ‘andere kant’. Ze heeft nu al geen handtouch meer nodig, maar wel mijn oogcontact en het zien van mijn hand. Als ze links is, laat ik mijn voeten staan en draai ik mijn schouders naar rechts tot ik haar over mijn schouder kan aankijken. In het begin is dat nog niet genoeg, en heeft ze het nog nodig om mijn rechterhand te zien zodat ze weet waar ze heen moet: naar mijn rechterzij. Ik beloon haar bij mijn broeknaad. Andersom werkt het natuurlijk net zo.

Tijdens het wandelen heeft Yuno een voorkeur voor mijn rechterkant. Ze heeft dus al veel praktijkervaring met van rechts naar links gaan. Dat gaat haar ook in de training beter af. Dus stop ik er vandaag extra veel herhalingen van links naar rechts in. Een beetje het evenwicht herstellen. In de loop van de training kan ik steeds meer mijn hulpen afbouwen (iets dieper bukken, hand wat lager, hand hoger, hand niet meer tonen). Straks is het indraaien van mijn schouders al genoeg en heeft Yuno ook het oogcontact niet meer nodig. De signalen zullen nog subtieler worden, tot ze genoeg heeft aan het commando. Maar voor praktisch gebruik is het al genoeg als ik haar met oogcontact of met mijn hand naar de juiste plek kan begeleiden zonder te hoeven bukken.

Ik moet heel nodig…

Midden tijdens de training wil Yuno ineens weglopen, richting achterdeur. Eerst denk ik niet na en roep haar terug. Dat doet ze ook keurig. Als ze het nog een keer doet, vraag ik, moet je plassen? Ze loopt nog sneller naar de achterdeur en door naar de tuin. Jazeker, ze moest echt even iets kwijt. Wat een knappe meid, weglopen van je voer om keurig je behoeften buiten te doen! Het gaat zeer zeker steeds beter met de zindelijkheid!

En daarna gaat Yuno weer slapen…

Oogcontact

Later in de middag probeer ik een eerste sessie’tje oogcontact. Laatst had ze er moeite mee dat ik haar koppie zachtjes vastpakte en haar in de ogen wilde kijken. Waarschijnlijk had ze moeite met het oogcontact op dezelfde hoogte, want handling vindt ze vreemd, maar doet ze niet echt moeilijk over.

De moeilijkheid hier is niet zozeer het krijgen van het oogcontact. Dat doet Yuno wel. Als ze zit. Of als ze ligt. Dat heb ik liever niet, omdat ik het oogcontact liever niet in combinatie met een andere oefening heb. Ik wil graag dat ze weet dat het om oogcontact gaat. Ik krijg er een paar oogcontacten staand in de loop van de sessie, waar ik blij mee ben, maar vaak geeft Yuno het oogcontact op het moment dat ze gaat zitten. Als ik zelf ga staan, is het wat makkelijker omdat ik haar dan uit haar positie kan halen door zelf weg te stappen.

Kortom, een wat rommelige sessie. Eens nalezen in Ronja’s dagboek hoe ik het bij haar heb aangepakt. En in de Levels, of daar nog tips in staan. Waarschijnlijk wil ik gewoon weer te snel te veel tegelijk :-/

Cavaletti

’s Avonds is het hoog tijd om Yuno nog wat extra moe te maken nadat ze de hele dag zoveel geslapen heeft. Ik besluit om cavaletti’s met haar te doen. Die vragen enerzijds actie, en anderzijds ook heel veel concentratie om de pootjes zo goed mogelijk neer te zetten. Precies wat ik wil voor de kleine meid. Het is altijd zoeken naar de juiste afstand tussen de latjes. Met Yuno begin ik met de latjes in de laagst mogelijke stand. Ze concentreert zich direct goed op de latjes, maar huppelt er een beetje overheen. Ik doe eerst een paar herhalingen om te kijken of ze het nog moet leren, of dat het echt aan de afstand ligt. Dan maak ik de afstand iets korter. Ja, dat werkt beter!

Tussendoor komen ook Ronja en Kari aan de beurt, ieder weer met hun eigen ideale afstand. Eigenlijk zou ik die moeten noteren, dat maakt het volgende keer een stuk makkelijker. Nu moet ik het puur uitproberen. Als ik de goeie stand heb, is de sessie al over en kan ik niet experimenteren met de latjes net iets verder uit elkaar te zetten om de pas te strekken, of net iets hoger om ze hoger te leren stappen. Voor de volgende keer!

Met Yuno doe ik de latjes de tweede keer een standje hoger. Het kost haar moeite, maar ze kan in een soort drafje blijven. Haar derde beurt laat ik ze in die stand en op dezelfde afstand. Een goeie oefening voor haar spiertjes.

Waar ik extra trots op ben, is dat Yuno keurig binnen blijft met Kari of Ronja, afhankelijk van wie er aan de beurt is. En dat terwijl ik de cavaletti’s haaks op het huis heb gezet, dus degene die aan de beurt is loopt of van het huis af, of naar het huis toe. En ook als die van het huis af loopt, blijft Yuno keurig zitten! Enorme stap vooruit!

[Toon slideshow]

Na de cavaletti’s doe ik nog even sjorspelletjes met Yuno, afgewisseld met ‘los’ en ‘vast’. Het is in het begin toch weer nodig om na ‘los’ mijn hand met lekkers naar haar neus te brengen. Iets verderop in de sessie laat ze als los op het woordje. Blijft iets om op te oefenen.

Na de training beginnen Ronja en Yuno lekker te spelen. Het is jammer genoeg niet van lange duur. Even later ligt Yuno weer te spelen. Zucht… Straks nog maar even een wat langere avondwandeling in de hoop haar toch nog goed moe te krijgen voor de nacht.

Langere avondwandeling

Voor de avondwandeling neem ik een wat langere route dan anders. Het wandelen zonder Kari en Ronja gaat ook ’s avonds een stuk beter met Yuno dan een tijdje geleden. Ze blijft achterdochtig maar alles begint er toch wat bekender uit te zien. Al heeft ze wel haar vaste moeilijke dingen, zoals de waarschuwingspilonen die her en der in onze wijk-in-verbouw staan.

Rennende voetstappen veroorzaken even een grotere reactie dan de rennende mensen zelf. Blijkbaar is het minder eng als je het geluid thuis kunt brengen. Yuno reageert toch heel duidelijk op bepaalde vooral door mensen voortgebrachte geluiden zoals roepen of gillen… Knallen of zware motorgeluiden doen haar daarentegen weer niet zoveel.

Thuis aangekomen had ik gehoopt dat ze moe zou zijn, maar neeeeee… Eerst ging ze nog met Ronja spelen en daarna weer op een bot kauwen. Ik heb het bot, deels met Yuno eraan, naar de bench gesleept en (toen ze losliet) erin gegooid. Ze sprong er gretig achteraan en keek niet op of om toen ik het deurtje dichtdeed. Ik ben aansluitend naar boven vertrokken. En heb geen geluid meer gehoord…

Vanochtend hoorde ik iets na zessen Paul naar beneden stommelen. Ze heeft weer de nacht heel rustig doorgebracht. En toen hij beneden kwam, merkte Paul dat het geluid waar hij op reageerde van Ronja kwam, niet van Yuno. Wat een knappe pup weer!