Woensdag

Tuut halen

Als Kari en Ronja Pauls ontbijt naar boven gevolgd hebben ;-), zie ik ineens dat Yuno vlakbij de tuut zit. Ik ga op de grond zitten, wijs naar de tuut. Als zij ook die kant op kijkt, zeg ik ‘vast’, en zowaar, ze gaat hem pakken! Dus hebben we weer even een sjor-los-en-breng-feestje. Toppertje! Naast brengen, is Yuno dus ook nog eens bereid om te halen op mijn verzoek. Grappig hoe allerlei puzzelstukjes in zo’n puppenbrein ineens in elkaar lijken te passen. Dit betekent nog niet dat ik erop reken dat ze dit volledig begrijpt, maar het is wel een prachtig begin.

Benchprotestje

Later op de ochtend zet ik Yuno nog even een uurtje in de bench. In het begin geeft dat even protest, maar dit trekt snel bij als ik niet reageer maar wel in de kamer blijf zitten. Niet verkeerd na de nachtelijke ervaringen.

Geld maakt Yuno niet gelukkig

Op een gegeven moment komt er een collectant aan de deur. Daarna kom ik terug in de kamer met een foldertje en mijn portemonnaie in de hand. Yuno springt tegen me op, en weer, en weer. Wat is dit nou? Ineens gooit ze zich een in ‘liggen’. En gaat mij een licht op. Ik laat haar zien wat voor (on)interessants ik in mijn handen heb. Ze druipt weer af. Mooi, dit springgedrag wil ik ook niet bekrachtigen.

Wandeling

Tijdens de middagwandeling zijn we één hond tegengekomen. Omdat we hem te laat zagen, waren Kari en Yuno al onderweg, allebei met bananen in de oren. Erg jammer, want het ontaardt in wat gegrauw en gesnauw over en weer. Niet veel aan de hand, maar Yuno besluit dat het bij mij toch veiliger is en haar oortjes functioneren ineens weer. De hond loopt langs ons en ik sta erg onhandig met in iedere hand een damesspetsenhalsband. Als de hond achter me langs wil om de dames te inspecteren, weet Kari hem met nog wat gebrummel te overtuigen dat hij beter kan doorlopen. De rust keert weer. Kari heeft er een kleffe nek aan overgehouden, maar meer ook niet. Waarschijnlijk reageerde hij zo sterk op de hond omdat Yuno met hem mee was gelopen.

Middagtraining: kin, spelen, zitten en liggen

Met een heel laat middagmaal heb ik Yuno getraind op ‘kin’. Nu vroeg ik aan het eind van de training niet alleen de kin zelf maar ook de de bijbehorende positie: links naast mij. Dit kostte wel wat moeite. Dit lag vooral aan de positionering van het voerbakje (achter Yuno) en het feit dat ik haar mijn rechterhand aanbood en het voer in mijn linkerhand hield. Weer achter Yuno. Tsja, vreemd als ze het dan moeilijk vond, ze moest steeds met haar neus wèg van het voer staan. En dat voor een pup van net 15 weekjes. En toch… lukte het de nodige keren wel, de klikfrequentie lag alleen heel erg laag. Gelukkig vormde het voer een geweldige beloning, waardoor ze doorzette.

De 2e sessie (met een trainingsbeurt voor zowel Kari als Ronja ertussendoor) deed ik met beloningsbrokjes. Een stuk minder belonend op zich, en grijs, net als de grindtegels waarop we trainen. Dus als het voertje uit haar bekkie valt, mag ze zich vervolgens met haar neus suf zoeken om het alsnog te vinden. Ook niet ideaal in je trainingssessie. Maar ik zorg er deze keer wel voor dat de beloningscontainer op een minder afleidende plek is. Toch lukt het Yuno om het een aantal keer goed te krijgen en zelfs doelbewust de juiste positie, links naar me, op te zoeken. Heel knappe meid dat ze deze puzzel weet op te lossen.

Als laatste beloning voor haar beurt gaan we lekker sjorren, nu met een slap speeltje met piepjes. En ook dit speeltje gaat Yuno ophalen om er vlakbij mij mee te spelen, zodat we er een sjors-loslaat-en-ophaalspelletje van kunnen maken. De laatste keer raakte Yuno afgeleid op weg naar het speeltje, of ze was het even zat. Ik beloonde Kari en Ronja een aantal keer extra voor netjes blijven zitten en wachtte af. En ja hoor, Yuno ging het speeltje uiteindelijk ophalen. Knappe meid!!! Weer even gesjord, haar ‘los’ beloond met extra lekkers en het speeltje in mijn zak gestoken.

Haar volgende beurt hebben we gewerkt aan Yuno’s zit, die ze eerst even verwarde met het liggen. Aangezien ze net zo makkelijk overeind komt uit het liggen op een handgebaartje, snel genoeg gerepareerd. Toen ze weer doorhad dat ‘zit’ zitten betekent – of althans, doorhad dat we deze sessie aan de houding zit gingen werken – ging ik er wat duur of afstand op zetten, afgewisseld. Voorzichtig! En gelukt, ze is niet één keer vòòr de klik overeind gekomen.

Haar laatste beurt hebben we aan het liggen gewerkt. Geen probleem, deze biedt ze graag aan, ook getuige haar ‘gebedel’ vanochtend nadat de collectant langs was geweest. Bij deze oefening heeft ze alleen de neiging om al kauwend op haar beloning overeind te komen, terwijl ik graag wil dat ze hier echt blijft liggen. Geen probleem, gewoon verder oefenen. Op het laatst bleef ze heerlijk liggen, zelfs toen ik Ronja en Kari tussendoor beloonde voor netjes binnen de drempel blijven.

Cavaletti’s in de herhaling

Voor het avondeten heeft Yuno wel even wat minder eten gekregen, want er ging met 4 trainingssessies natuurlijk best veel doorheen. En ik wil vanavond graag nog weer aan de cavaletti’s werken als moemakertje voor de nacht.

Met Yuno gaat het voor mijn gevoel iets minder goed dan de eerste keer en erg wisselend. Volgende keer kijken of ik het op video kan opnemen, dat helpt toch echt wel met de beoordeling en het vergelijken, en waarschijnlijk ook met het bepalen of de afstand goed is. Zo half van bovenaf is het moeilijk te bepalen.

Met Ronja heb ik wel een goeie afstand gevonden, en een betere manier om ze haar te laten maken. In plaats van met haar mee te lopen, waarbij ze toch mij in de gaten houdt, al is het vanuit een ooghoek, heb ik haar aan het begin laten wachten en met een ‘rustig’ voorzichtig uitgenodigd om te komen met mijn rug naar haar toe. Ineens kon ze de cavaletti’s nu wel vloeiend nemen. Ook heb ik deze keer de afstand tussen de latjes genoteerd. Eens kijken of ik bij haar de latjes ietsje hoger kan doen. Met haar korte pootjes is het natuurlijk lastig om dat gefaseerd genoeg te kunnen doen. Eens kijken wat er mogelijk is.

Ook Kari liep vloeiender als ik hem liet wachten en rustig uitnodigde. Bij hem heb ik de afstand tussen de latten groter gemaakt, kijken of ik hem zijn paslengte wat kan laten strekken.

Overigens liep Yuno de afgelopen dagen ineens wat steviger, minder zwabberig. Zou dat al aan die eerste sessie cavaletti’s te danken zijn? Ik kan het me niet voorstellen. Het zal echter zeker geen kwaad hebben gedaan.

Ik ben vrij laat klaar met trainen en kom er dan achter dat de waterbak leeg was… Aï, nu staan ze alle drie te tanken. Houdt dat weer extra nachtelijke perikelen in vannacht? We gaan het meemaken (of eigenlijk hoop ik van niet!).

Avondwandeling

Tijdens de avondwandeling gebeurt er weinig bijzonders. Een totaal ongeïnteresseerde Yorkshire Terrier laten we even voorgaan over een bruggetje – Yuno kent dit fenomeen en kijkt er niet langer dan 10 seconden naar. Dan zie ik Paul met Kari en Ronja lopen op de stoep aan de overkant. Yuno ziet ze ook, maar herkent ze niet. Paul blijft achter een auto staan. Nu weet Yuno het helemaal niet meer. Ze blijft ingespannen kijken naar de overkant en het bericht ‘zit’ komt totaal niet binnen – is daar nu wel of is daar nu niet iets? Als ze eindelijk door haar achterpoten zakt, steken we over. Om de hoek van de auto gekomen, verstijft Yuno, om kronkelend van blijdschap naar Paul, Kari en Ronja te schieten als ze ze dan herkent. Zo moedig als ze het ene moment naar honden rent, zo voorzichtig kan ze het volgende zijn. Wel gezonder eigenlijk.

Na afloop maar weer wachten tot Yuno en Ronja uitgespeeld zijn en Yuno tot rust komt, zodat ik haar in de bench kan schuiven. De buren hadden gelukkig geen last van haar gehad de afgelopen nacht.

Stilte

En vannacht beslist ook niet! Yuno was rustig ergens in de kamer gaan liggen. Ik heb haar opgepakt en in de bench geschoven. Ze ging bijna direct liggen, keek wel toen ik naar boven ging, maar verder niets. Zelfs luide stemmen buiten ontlokten de Spetsen niet meer dan een oefje, verder heerlijk rustig op de begane grond. Iets na zessen vanochtend hoorde ik een klein oefje en ben ik opgestaan. Knappe puppy weer! Stelt me weer gerust…