Weer de nodige socialisatie

De ochtenden gaan nu echt heel goed. Yuno wordt eigenlijk pas wakker als ik boven begin te rommelen. En tot ik bij haar kan zijn om haar uit de bench te halen, maakt ze hooguit heel bescheiden geluidjes. Bovendien houdt ze haar voetjes keurig bij zich terwijl ik in het donker tast om de bench te openen en laat ze zich, hoewel ietwat kronkelend, heel makkelijk oppakken om haar mee naar beneden te nemen.

Daarna volgt standaard een kort ommetje, waarin ze meestal alleen een plasje doet. Misschien moet ik het maar inkorten, maar voorlopig laat ik het nog maar zo. Daarna even snel Kari en Ronja laten plassen – extra luxe voor hen. En dan moeten ze wachten tot vrouwtje en baasje uitgetut zijn voor het “echte” rondje.

Aansluitend gaan Paul en ik naar ons werk. Ronja gaat in de gang, Kari en Yuno (los) in de kamer. En tot nu toe gaat dat gewoon helemaal prima.

Zindelijkheid

De zindelijkheid is voor mijn gevoel nu voor 95% rond. Die laatste 5% is het uithoudingsvermogen van de sluitspieren, maar dat komt vanzelf. En het is nu vooral aan ons om daarop te letten. Gelukkig wordt Yuno steeds duidelijker in haar waarschuwing. In principe komt ze je gewoon “lastig vallen” en gaat ze vervolgens bij de deur zitten. Vrij duidelijk zou je denken. En het gaat ons kennende vast nog wel een keertje fout ;-).

Gisteravond puppycursus les 7

Op vrijdagavond is het weer tijd voor puppycursus. Paul was lekker op tijd, zodat ik in de kantine nog even met Yuno op schoot kon zitten. De instructeur, Mieke, probeerde haar aandacht te trekken. Maar ja, Paul stond ergens achter haar aan de bar. Yuno zag Paul alleen niet omdat hij stilstond. Dus waar ging haar aandacht heen? Juist ja, overal heen behalve naar Mieke. Wat kunnen honden toch ongelooflijk goed negeren, dat lukt 99% van de mensen gewoon echt niet.

De hal in

Op een gegeven moment liep Paul alvast naar de hal om zijn spullen alvast neer te zetten. Oh jee, de roedel splitste zich op! Yuno werd onrustig en begon wat te blaffen. Toen ze rustig was, stond ik ook op, maar Yuno hing gelijk in de lijn richting hal. Nou, stapje achteruit. OK, Yuno kwam terug (dit onderdeel kent ze inmiddels wel) en liep 1 stapje netjes mee, waarna ze weer versnelde richting hal. Ik weer terug naar het startpunt. Ach, iedere herhaling kwamen er wel weer 1 of 2 stapjes ‘netjes meelopen’ bij, en uiteindelijk wisten we Paul helemaal achterin de hal wel te bereiken zonder dat Yuno trok, maar oh wat een moeite kost dat haar soms nog.

Yuno stuurt Labrador weg

Er waren een aantal cursisten niet, zodat een aantal stoelen naar mij vrij waren. Buurhond de Labrador wist ons toch nog te bereiken aan het uiteinde van zijn lijn. Waarop Yuno hem met heen heel lelijk gezicht naar zijn baas terugstuurde. Pardon! Ik was zo verbaasd dat ik alleen met heel grote ogen toekeek. Niet dat ik haar hierom zou hebben gecorrigeerd. Een hond mag van mij best duidelijk aangeven als hij een andere hond te opdringerig vindt, mits hij het niet zelf opzoekt en dit niet schadelijk doet. Hier kwam de Labrador beslist zelf in onze ruimte en het bleef beperkt tot een lelijk gezicht en wat kabaal van Yuno. Maar het is een nieuw bewijs wat een pittige dame het is.

Minder aandacht

Hoewel Yuno het nog steeds prima deed, moest ik wel harder mijn best doen om haar aandacht erbij te houden terwijl we door de hal liepen. Eerder had ik dat ook wel, maar kwam de aandacht na zo’n 5 minuten wel terug. Maar nee, het initiatief daartoe lag in ieder geval een stuk minder aan Yuno’s kant dan anders. Ze wilde meer naar andere hondjes, was meer om zich heen aan het kijken, reageerde hardnekkiger op een paar toeschouwers die rustig langs de kant zaten (maar mogelijk wel recht naar haar keken).

Zitten, liggen, staan

De commando’s voerde Yuno echter prima uit, zelfs met een mooie “verzamelde” zit ertussendoor (versus een onderuitgezakte puppyzit) ;-). Deze oefen ik niet echt, maar waar ik wel meer op ga letten is dat Yuno recht naast me gaat zitten en liggen. Hangt een beetje van de omstandigheden af hoe precies ik hierin ben. Wat ik wel merk is dat Yuno bij ‘zit’ erg vaak gaat liggen. Staan ben ik wel een commando op gaan plakken, maar Yuno begrijpt het nog niet en heeft er nog een handhulp bij nodig. Ze kan het ook nog niet zo lang en wil nog wel eens wat rondlopen als ik haar op handgebaar laat staan, dus het is voor mij ook nog niet helemaal commando-rijp. Zitten en wachten gaat wel aardig, net als liggen. Anderzijds kan ze ook ineens overeind huppen als ze denkt dat we klaar zijn. Kortom, het is allemaal nog een beetje slordig en ik zou er best wat op mogen trainen, iets waar ik de afgelopen week niet aan toegekomen ben. Tenminste, niet tijdens trainingssessies, hooguit incidenteel in huis of tijdens de wandelingen.

Bekkie, ‘dierenartstraining’

Vervolgens kwam de “kin”-oefening aan de orde. Voor Yuno geen probleem. Toen moest het bekkie open. De eerste keer ook geen probleem, het hoeft niet lang. Maar toen Yuno het voor de groep moest doen, had ze blijkbaar intussen bedacht dat dit toch niet zo leuk was, want ze ging er een beetje moeilijk over doen. Niet te lang aan zitten prutsen, gewoon nog iets voor het oefenlijstje. Het tandjes laten zien voor de groep was geen enkel probleem, terwijl dat me veel moeilijker lijkt.

De dierenartstraining houdt een aantal oefeningen in. Eerst loop je naar de instructeur. Deze geef je een hand terwijl je de hond laat zitten. Dan laat je de hond staan. Vervolgens til je de hond op tafel waar een “onderzoek” volgt. Waarna je de hond weer rustig op de grond zet.
Het zitten en staan vindt Yuno geen probleem. Op handgebaar ging ze keurig staan. Op tafel tillen is geen probleem, maar die instructeur aan de andere kant van de tafel vindt Yuno niets. Nu heeft ze de volgende oplossing gevonden: ze blijft netjes staan, staart laag maar niet tussen de poten, leunt tegen mijn buik aan en steekt haar kop onder mijn arm. Zo hoeft ze niet te kijken. Verder staat ze wel redelijk ontspannen, het is geen verkrampt bergje spieren op tafel. Ze staat het betasten dus wel toe.

Speeltje zoeken

Daarna werden 3 dakjes neergezet, waar de instructeur duidelijk zichtbaar voor de hond hun speeltje onder een van de dakjes verstopte. Vervolgens mochten ze zoeken waar hun speeltje nu was. Yuno gaf het wel aan, pakte haar speeltje ook in de bek, maar zodra ik haar riep liet ze het speeltje ook weer los. Ook het brengen van speeltjes is iets dat voor Yuno nog erg optioneel is. Het was echter ook duidelijk dat zo’n soort spelletjes iets is dat ik vaker met Yuno kan spelen. Alleen moet ik haar dan alleen hebben. Kari en Ronja vinden het anders natuurlijk maar al te leuk om zelf met dat speeltje aan te komen zetten.

Hierkomen

Het hierkomen kwam ook opnieuw aan de beurt, deze keer met een grote “badeend” als afleiding. Mieke gaf ik deze keer aan dat ze Yuno gewoon moest laten gaan zodra ze ontspanning bij haar voelde. Yuno komt toch wel, daar ben ik niet bang voor. En inderdaad, dit ging gewoon prima. Volgens Mieke trok Yuno eigenlijk ook niet zo hard, de spanning viel wel mee. Haar complete lichaamstaal straalt alleen “YUK” uit zodra ze weet dat ik haar aan Mieke ga overdragen :-).

Hondje van de Volkswagenreclame

Tijdens het uitlaten gisteravond kwam een vrouw met een leuke middenslag poedel ons tegemoet. Yuno kent deze volgens mij nog niet. In ieder geval zette ze haar grom weer op. De poedel trok zich er weinig van aan en neus aan neus vervaagde Yuno’s grom ook direct. Deze hond vond Yuno blijkbaar best aardig. De vrouw schoot wel in de lach toen ze ons naderde. “Net dat hondje uit die autoreclame”. Ja, die gelijkenis is zeker groot, terwijl ik hiervoor nog nooit een hond op die manier heb horen grommen.

Worsten halen

Vanochtend (zaterdag) was het weer eens tijd om onze bestelling worsten op te halen. Dit is altijd een redelijk drukke boel met hondenmensen die ook hun bestelling ophalen en al dan niet nog even een praatje maken, al dan niet vergezeld van hun eigen hond(en). We hadden Yuno dus meegenomen. Zodra ik haar op de grond zette, begon ze te blaffen naar de andere drie aanwezige honden. Deze trokken zich er weinig van aan. Yuno ging bij de honden snuffelen, de honden gingen aan haar snuffelen, Yuno moest weer blaffen en grommen. Maar opnieuw weinig reactie van de andere honden. Op een gegeven moment liet ik Yuno los – zo te zien waren dit gewoon sociale honden die niet zomaar iets raars zouden doen. Nu moest ze het helemaal even alleen rooien. Yuno bleef in het begin veel blaffen, maar ging net zo vrolijk op onderzoek uit. Toen een van de honden wat hardnekkig achter haar aan zat, ging ze even plassen. De hond ging daaraan ruiken. Zo, probleem opgelost. Yuno zat er ook niet mee om een andere hond weg te blaffen – of althans, dat te proberen. Deze deed hooguit een stapje terug, maar trok zich verder weinig van die kleine frut aan. En allengs werd Yuno stiller, tot ze op het laatst helemaal stil was. Kortom, even wennen voor Yuno maar verder helemaal niets aan de hand. Ze toonde weer eens goeie sociale vaardigheden te hebben en hoewel ze niet echt veel van contact moet hebben, is ze heel duidelijk en gedoseerd in haar communicatie.