The Shredder

Op 1 december is onze kleine meid alweer 7 maanden oud.

Voortuin

Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Na lang wachten is het hoveniersbedrijf eindelijk bezig met het aanleggen van de voortuin. We wonen al meer dan 20 jaar in dit huis en hebben voor de tuin altijd het materiaal gebruikt dat er al was: grindtegels. Heel praktisch, heel duurzaam, en heel zwaar als je eens iets anders wilt. Nu de wijk hier is opgehoogd en de tuin daardoor (a) leeggehaald en (b) lager lag dan het pleintje voor onze deur, vonden we het tijd om het eens nieuw aan te laten leggen. Maar tuinmannen aan de slag betekent dat ze ook binnen komen voor de koffie en dergelijke. En onze Spetsen zijn nauwelijks bezoek gewend. Bij ieder was de reactie ietsje anders. Ronja vindt het bezoek prachtig. Kans op aandacht, kans op eten – deze mannen hadden boterhammen mee – dus gezelligheid troef! Kari blaft vervaarlijk om duidelijk te maken dat hij het met hun bezoek niet eens is (het blijft echt bij blaffen) – maar zodra de boterhammen te voorschijn komen, schiet hij uit waakmodus en in bedelmodus. Gezien de reductie in geluid een stuk prettiger. Yuno vertrouwde het echt niet zo en wist niet wat ze ermee aan moest. Ze blafte en gromde, en haar kon ik veel moeilijker dan Kari overtuigen dat ze zich echt niet zo druk hoefde te maken. Als ik haar terugriep, kwam ze wel, maar liep ze ook weer bijna direct terug. Dus lijnde ik haar aan. Dat gaf haar gelijk een stuk meer rust. Tijdens het koffiedrinken legde ik ze bij mijn voeten neer. Ronja vond dat allang gezellig (ook al mocht ze dan niet zo dicht bij de boterhammen komen als ze wilde). Kari moest ik een paar keer opnieuw overtuigen, maar schikte zich uiteindelijk vrij goed. En Yuno zat aan de riem, en bleef daardoor zoals gezegd direct al rustiger. Met zo’n bezoek merk ik wel weer eens dat onze honden gewoonweg schaamteloos bedelen. Aangezien we er zelf geen last van hebben en niet zo vaak bezoek hebben, laten we het denk ik maar mooi zo. Of we moeten ze, als we zelf eten, naar een groot kussen sturen… Nah, we laten het denk ik maar mooi zo.

Spontane zit-tijdens-meelopen

The Shredder

Zwarte voetjes

De voortuin is klaar! Hiep hiep hoera! Het werk is heel vlot gegaan, in 2 dagen klaar op wat kleine afwerkdingen na.

Na maanden (sinds augustus) alleen een rij tegels in een zandbak, is alles nu netjes aangestraat met ommuurde plantenperkjes eromheen. De favoriete vreetplant van de Ronja en Yuno (symphytum) is nu ook weg. Jammer voor ze, maar ze hadden hem inmiddels bijna op en na de eerste echte vorst verdwijnt hij toch. Geen mooie tuinplant, zeker niet in door honden aangevreten toestand, maar ik zet hem waarschijnlijk voor hun weer terug in het voorjaar. Samen met de campanula’s waar ook Kari gek op is. En wat hogere planten eromheen om de vraatschade niet zo zichtbaar te maken.

Nu had ik tevoren gehoopt dat het getrampel door de zandbak direct vanzelf voorbij zou zijn. Alleen heb ik in dat opzicht een ontwerpfout gemaakt. De plantenbak direct naast het stoepje van de voordeur is op dezelfde hoogte als het stoepje. Zelf zo bedacht, omdat ik geen al te hoge muurtjes wilde. Maar de honden zien het niet als een natuurlijke grens. Gevolg: in de eerste de beste regenbui (waar we niet lang op hoefden te wachten) lekker door de nieuw ingebrachte zwarte tuinaarde getrampeld en daarna naar binnen. Ronja en Yuno samen. Dus 2 sets zwarte voetafdrukken in de gang.

Voorlopig dus even meer controle en grenzen stellen bij de voordeur, totdat ze geleerd hebben dat de plantenbakken echt een grens zijn.