Opgehaald

Gisteren was DE dag. We hebben Yuno opgehaald.
Na een gezellig bezoek bij Bonnie en het afhandelen van wat administratieve zaken gingen we op pad terug naar huis.

In de auto

Kari en Ronja hadden we in de auto gelaten, in volledige schaduw, alle ramen op een flinke kier en de achterklep open: het was warm en zonnig. Paul had ze net tevoren nog even goed uitgelaten. Maar toen ik met Yuno in mijn armen bij de auto aankwam, maakten voor Ronja onze goede zorgen helemaal niets uit. Ik zag haar ogen donker worden. Wat een vuile blik! Ze trok zich beledigd terug en begroette me niet eens toen ik instapte. Toen ze me toch even aankeek, prees ik haar vrolijk. Ze kwam even kijken, maar ja, Yuno vond haar ook interessant, dus grom.

Ook onderweg wilde Yuno erg graag richting achterbank. Ronja’s commentaar liet zich raden. Grauw! Kari begreep niets van haar reactie en deed wat Kari dan doet: blaffen. Toch wilde Yuno steeds die kant op. Het was al warm in de auto (airco kapot), van dat gekrabbel werd het niet beter, zeker niet voor Yuno. Na een tijdje probeerde ik Yuno schaduw te geven met mijn blouse, die ik uit had gedaan (nee heren, ik had er een T-shirt onderaan). Dat hielp een beetje, maar niet lang. Het was ook bijna net zo warm voor als achter de blouse.

Korte stop

In Kootwijk zijn we even gestopt op een plekje in de schaduw waar de honden even allemaal los konden. Nu konden Kari en Ronja nader kennismaken en Yuno even haar pootjes strekken. Yuno maakte goed van de gelegenheid gebruik en ging al snel poepen. Hoera! Daardoor gingen wij met een geruster gevoel op pad voor de rest van de rit. Voor we instapten reorganiseerde ik de voorstoel even. Meer spullen aan de kant, zodat ik Yuno eventueel bij mijn voeten kon neerzetten. En Kari’s koeldekje, dat ik voor hem had meegenomen èn voor vertrek nat gemaakt voor het geval hij het erg warm kreeg, meer bij de hand. Kari had het niet nodig tot nu toe, maar misschien had Yuno er iets aan?

Koeldekje

Het probleem is een beetje dat Yuno wel wilde liggen, maar als ze haar kop neerlegde, kon ze niet meer hijgen. En dat had ze nodig om haar temperatuur te regelen. Tja… Toch dat koeldekje maar proberen. En jawel! Gelijk kwam ze iets meer tot rust. Even later probeerde ze toch weer naar de achterbank te gaan, maar ik haalde haar terug en legde haar nu half op het koeldekje. De rest gebruikte ik als scherm tegen de zon. Omdat het stijver was dan mijn bloes, ging dat makkelijker. En beetje bij beetje kwam Yuno tot rust. Bij Amersfoort ging ze liggen en begon te dommelen. Af en toe weer wakker. Dan weer dommelen. Bij Zoetermeer (bijna thuis) viel ze vast in slaap.

Maar, met alle geworstel onderweg, heeft Yuno niet gepiept! Dat heb ik echt wel heel anders meegemaakt!

Thuis

Thuis aangekomen ging ik als eerste met Yuno naar binnen en in de tuin zitten. Heel even kort verkennen, en daar kwamen Ronja en Kari ook binnen. Het viel weer mee, al wordt Ronja nog niet blij van Yuno. Ze wisselt grommen af met negeren en opdringerig aan Yuno snuffelen. Kari blaft geregeld voor ons gevoel loos, waarschijnlijk vanwege Ronja’s spanning. Kari’s blafjes vindt Y geen probleem, dat is ze vast ook van Bamske gewend. Maar Ronja houdt ze goed inde gaten, al loopt ze soms ook even achter haar aan en probeert ze haar soms ook uit te dagen. Dat wordt natuurlijk weer met vuile blikken en grommen afgestraft, waar Yuno dan weer heel even van onder de indruk is.

In de ren

Een hele tijd lang heeft Yuno lopen ontdekken, alles afsnuffelen. Tja, ten opzichte van Bonnies huis heeft ze een stuk meer kamer om te ontdekken. Op een gegeven moment straalt de vermoeidheid van haar af. Het is etenstijd voor allemaal, dus Paul maakt eten klaar. Ik zet Yuno in de ren, die we om haar bench heen hebben gezet (een nieuw probeersel). Haar voerbak zet ik eerst in de bench, en even later toch maar bij haar in de ren. Maar na 2 hapjes is ze wel klaar. Wel is ze verontwaardigd dat ze toch weer in een ren zit en loopt piepend in de ren rond. Kari presteerde het op zijn eerste dag om 2x in de vijver gevallen. Die hebben we nu niet meer, dus Yuno besluit dat de drinkbak dan maar als vervanging moet dienen. Ik ben blij met onze tegelvloer. De handdoek die ik gebruik voor het droog maken leg ik opgevouwen op de grond. En Yuno besluit dat ze moe is en ploft erop neer. Ik leg wat kussens voor mezelf neer. Yuno vindt het best en valt heel snel in slaap. En terwijl ik een grof verslagje in elkaar flans, vallen mijn handen ook geregeld van mijn iPad. Ook ik val in slaap, net als Kari en Ronja.

Na een uurtje wordt Yuno heel even wakker. Maar heel even. Ze gaat even naar haar voerbak – wij dachten even dat ze zou moeten plassen. Maar nee, ze ploft alweer neer. Ik pak voor haar een kussen om op te liggen. Gelijk legt ze haar kop erop. Ik til haar er helemaal op. Yuno draait zich tevreden om en slaapt prompt verder. Na een kwartier kruipt ze er echter uit zichzelf vanaf. Nu toch weer liever op de koele tegels.

Ik pak haar eten maar op, dan kan ze dat straks eten bij wijze van laatste maaltijd van de dag…

Ons eten

Eerst bestellen we ons eigen eten maar. Pizza! Zal Yuno Ronja’s akkefietje herhalen door er direct met haar platvoeten in te gaan staan?

Tegen de tijd dat de pizza’s komen, is Yuno net wakker. En ja, ze doet een poging om bij mijn bord te komen, maar dat doet ze niet zo voortvarend als Ronja indertijd – en/of ik ben er nu wel op berekend. Hoe dan ook, ik weet haar laag te houden. Op een gegeven moment gaat ze liggen. Ik voer haar een piepklein stukje korst. Even later opnieuw, en weer geef ik haar wat. En, met een pauze, gaat Yuno opnieuw liggen. Ik kijk naar haar, maar voor ik een stukje korst kan pakken, blaft ze naar me. Zou ze het echt al door kunnen hebben? Als dat zo is, heb ik wel zo’n slimme pup! Haar blaffen blijft uiteraard zonder beloning. Even later gaat ze toch weer liggen, en wordt weer beloond. Ach, het zal toch wel aan de vermoeidheid liggen.

Ronja fun police

Op zeker moment komt Yuno  met Ronja’s slof aanzetten. En ja hoor, ook Yuno wil wel sjorren. Ronja komt er echter bij, en dan is Yuno al gauw minder zeker en laat ze de slof toch maar los – zou Ronja’s vuile gezicht daar iets mee te maken hebben? Daar moet ik toch iets op gaan vinden, Ronja is niet de enige in huis die mag sjorren. Ik vind sjorren met een hond veel te leuk. En te waardevol voor training! Maar goed, dat komt wel. Eerst zorgen dat Ronja Yuno meer gaat waarderen, en daar zal gewoon wat tijd overheen gaan plus wat strategieën dat Ronja er voordeel bij heeft als Yuno in de buurt is. Nu nog bedenken hoe…