Vliegles, sjorles en tafelmanieren (dag 2 in huis)

Yuno’s eerste vliegles

Stap 1: tuigje omdoen

Terwijl Paul Kari en Ronja ’s ochtends uitlaat, pak ik eerst het restant van Yuno’s ontbijt en Humphreys blauwe tuigje. En nu Yuno’s neus door de lus lokken. Hmm, geen succes. Na wat uitproberen dringt het tot me door dat het aan het voer ligt: ze heeft er gewoon geen trek in op dit moment. Dan gaan we voor de lekkertjes: gedroogd hart. Ja hoor, daarvoor steekt het dametje wel graag haar neus door de lus van het tuig. Al voerend doe ik het tuigje om. Vooral die sluiting onder de buik valt niet mee met lekkers in je handen en die snuit er dus bij, maar het lukt. Ik beloon haar nog een paar keer, waarbij ik de voertjes voorzichtig weggooi. Ze snapt de gooibeweging nog niet en als ik te ver gooi, ziet ze de voertjes ook niet meer. Het lopen met het tuigje is echter geen enkel probleem. Nou, mooi!

Stap 2: rugzak

Ik had niet verwacht er al aan te kunnen beginnen, maar ik had het ding al wel klaar gezet: de hondenrugzak! Hierdoor kan ik straks Yuno in de rugzak stoppen als ik met de andere honden wandel, haar er op veilige plekken uitlaten en gedoseerd stukjes laten lopen.

Ik zet de rugzak goed open, pak weer lekkers en probeer Yuno erin te lokken. Met 2 of 3 beloningen zit ze er goed in. Dan voer ik haar nog wat voor blijven zitten. Dat vindt ze helemaal best. Ik trek de stoute schoenen aan en til de rugzak voorzichtig kort van de grond, al voerend. Geen enkel probleem!

Genoeg risico’s genomen, tijd om de sessie te stoppen. Ik lok Yuno zonder voertjes weer uit de rugzak en doe haar tuigje af. Geen tuigje of rugzak = geen lekkers. Zo gaat ze leren dat het tuigje en de rugzak supergoed nieuws zijn en dat er specifiek dan veel te verdienen valt.

Volgende keer ander tuigje

Als ik Yuno haar tuigje uitdoe, zie ik dat het borstbandje dat tussen de voorpoten door hoort te gaan, op een of andere manier aan de buitenkant van haar voorpoot is gekomen. En dan nog zo flegmatiek met dat ding rondstappen? Knap ding! Het doet me wel besluiten om Humphreys rooie tuig in te zetten, dat een band voor de borst langs heeft in plaats van tussen de poten. Dat hoeft alleen over Yuno’s hoofd en dan om de borst vastgemaakt. Ik hoef het nog niet eens zoveel kleiner te maken.

Deze tuigjes heb ik indertijd namelijk ook voor Ronja gebruikt en ik vind het een mooie traditie dat ze zo voor meerdere hondjes worden ingezet. Humphrey, onze Maltezer, woog rond 5 kg als volwassen hond. Yuno weegt nu 3,2 kg en Ronja zal ook zoiets zijn geweest toen ze bij ons kwam. De tuigjes kunnen dus een aantal weken, met veel geluk misschien 2 maanden met Yuno meegroeien.

De stukjes gedroogd hart zijn na deze sessie bijna op. Ik besluit ander lekkers bij te knippen. Als ik daarmee klaar ben, wil ik er toch nog een sessie achteraan te doen.

Nog een sessietje tuig + rugzak

Eerst lok ik Yuno in het rode tuig – dit gaat een stuk makkelijker om. En dan weer de rugzak in. Deze keer hoef ik Yuno er al niet meer in te lokken, behalve alleen het laatste stapje zodat Yuno er helemaal goed in zit. Slim hondje! Ik voer weer een aantal lekkertjes voor gewoon erin zitten en til de rugzak weer op. Deze keer wat langer, en wat hoger, en wat op en neer. En steeds geef ik tussendoor geregeld voertjes. Yuno vindt het allemaal prima. Ik zet de rugzak weer neer en lok Yuno er weer uit. Tuigje af en klaar! Straks misschien nog een keertje en dan kan ik vanavond misschien meelopen met de andere 2.

Morgen, maandag, draai ik alleen puppydienst, dus zonder hulp van Paul. Dan moet ik Yuno dus wel meenemen met uitlaten. Daarom heel dringend om dit er snel goed in te krijgen. De eerste tekenen zijn in ieder geval erg goed, hopelijk zet Yuno deze lijn voort…

Even wat foto’s tussendoor… lees daarna vooral verder!

Sjorren en los – en nog een belangrijke les

Als Paul de honden ’s middags uitlaat, bedenk ik nog iets anders om met Yuno te oefenen. Miss Fun Police is weg, dus Yuno en ik kunnen ongestoord sjorren! Ik pak er gelijk voertjes bij, want bij sjorren hoort ook los. En… na het krijgen van het voertje, weer verder spelen.

Hier hebben veel honden moeite mee, ze lijken of in voer- of in speelmodus te zitten. Daarom leer ik het Yuno graag bewust en buiten enige andere training om aan. Goeie tip van Susan Garrett in PuppyPeaks!

De eerste keer loslaten zeg ik gelijk al “los”, maar moet ik het voertje echt voor Yuno’s neus houden, als ze het ruikt laat ze onmiddellijk los. Heel knap! Daarna gaat ze natuurlijk op zoek naar meer voertjes, want dat smaakte wel! Ik doe zelfs de deksel op het doosje, want ze blijft in de lucht snuiven. Het kost me wat moeite, maar na een minuut of wat heeft Yuno toch weer belangstelling voor het sjorspeeltje dat ze van Bonnie heeft meegekregen. Wij sjorren weer lekker verder, waarbij ik haar zachtjes op haar zij tik om haar nog wat feller te maken. En dat werkt!

Dat zeg ik weer “los” en hou het lekkers voor haar neus. Deze keer geen aarzeling, ze laat gelijk los. En daarna gaat ze weer even zoeken. Sneller dan de eerste keer laat ze zich weer verleiden tot sjorren. Zo oefenen we verder. Ik zeg steeds “los” en nader dan met mijn linkerhand met lekkers. Hier reageert Yuno steeds sneller op. En de laatste keer is er na het voertje amper meer aarzeling voor ze weer in het sjortouwtje hangt. Zo, in een paar minuten meerdere belangrijke lessen geleerd! Daarmee zijn we er nog niet, maar wat een goed begin!

Menseneten-zen

Gisteravond met de pizzakorsten was ik al begonnen met een soort menseneten-zen (‘zen’ in de zin van: als je het opgeeft, komt het vanzelf naar jou toe, een goeie manier om honden zelfbeheersing bij te brengen). Vanavond stond Yuno weer met 2 voorpootjes tegen de bank op. Ik duw haar terug, ze komt gelijk weer omhoog. Na 1 of 2 pogingen bedenk ik me: ik doe niets. Ik wacht af. Yuno gaat laag. Ik wacht verder af. Ik zie iets in haar blik waardoor ik voel dat het gaat lukken. En ja hoor, Yuno gaat liggen! Heel klein spaghettisliertje als beloning. Al snel staat ze weer met 2 voetjes tegen de bank aan. Ik negeer haar totaal. En al snel ligt ze weer. Als ze nog steeds ligt, beloon ik haar nog eens. En die 2 voetjes, die heb ik niet meer tegen de bank aan gezien. Ik heb haar nog wel een aantal keer beloond voor liggen of blijven liggen. Zonder clicker en met een waardeloze timing (soms moest ik het spaghettisliertje nog snijden en ze merkte het niet altijd direct op). De jackpotwaarde voegde waarschijnlijk wel weer wat toe aan de motivatie. Maar ook onder minder-dan-ideale omstandigheden kun je dus geweldige resultaten boeken in heel weinig herhalingen!

Ik zal wel erg moeten opletten met de Yuno-dame, want ze leert duidelijk ra-zend-snel! Waarschijnlijk ook de verkeerde dingen!

Weer vliegles

Als Yuno ’s avonds een actieve bui heeft, besluit ik nog een sessie aan haar vliegles te wagen. Ik vraag Paul zijn camera te pakken. Zelf pak ik tuig, rugzak, lekkers en een krukje om het lekkers op te zetten. Daar springt Ronja direct bovenop. Ik laat haar lekker staan, want zij heeft vrij goeie manieren rondom de lekkertjespot.

Ik zet de rugzak even op de grond om met Yuno’s tuig aan de slag te gaan. De puppendame duikt er al helemaal vanzelf in! Snel geef ik haar wat beloningen en probeer haar weer uit de rugzak te krijgen. Dat lukt alleen met lokken.

Vervolgens lok ik haar in haar tuig – de buikband is weer even lastig omdat ik lekkers in mijn handen heb, maar voor de rest gaat het weer heel makkelijk. Daarna gaan we weer met de rugzak aan de slag. Deze keer zet ik Yuno vast met een riempje voor ik start met de vliegles. Weer iets lastiger dan nodig vanwege het lokvoer in mijn handen, maar het lukt. En dan til ik de tas weer op. Geen probleem. Ik besluit de rits van de in- en uitgang dicht te doen. Ook geen probleem. Als ik de rugzak om wil doen, moet ik eerst de schouderbanden goed krijgen. Dit doe ik allemaal terwijl ik de rugzak in de lucht houd. Als ik de banden goed heb, besluit ik daarom dat het einde sessie is. Yuno heeft het allemaal weer zonder problemen doorstaan, en dat beeld wil ik graag in haar hersenen geprent hebben.

Ronja en Kari hebben hier hopelijk ook een boodschap bij gekregen: als de kleine getraind wordt, valt er wat te halen. En wel extra lekkere beloningen, want ik train hen normaal gesproken met gewone brokjes, soms met wat extra lekkers erdoorheen. Yuno krijgt extra lekkers met af en toe per ongeluk een brokje erdoorheen. Ronja beviel het in ieder geval goed: ze is de hele sessie op de kruk blijven staan.