Metro’s, wachten op je beurt en voor het eerst naar de club

Op je beurt wachten

Het belangrijkste van gisteren was een training met Ronja en Kari erbij.

Ik “trainde” Kari voor iets eenvoudigs, vlak bij de achterdeur: handtouch. Dat kent Kari natuurlijk allang en was natuurlijk niet het echte doel van mijn training. Dat was om Yuno te kunnen belonen zolang ze binnen bleef. En omdat iedere handtouch van Kari een klik voor alle 3 opleverde – ook Ronja zat binnen de deuropening, – kon Yuno heel veel verdienen voor binnen blijven zitten. En aan het einde van Kari’s training… bleef ze een aardig tijd binnen zitten! Met Ronja’s “training” nam ik daarna te veel risico, waardoor Yuno toch weer naar buiten kwam: in plaats van vlak voor de deur te zitten, ging ik een half metertje verderop staan. Tja, de zaken maar weer simpeler gemaakt voor Yuno en op dat niveau geoefend.

Met Yuno’s eigen training merkte ik dat ze teveel is beloond voor zitten: voor de handtouch kwam ze toch echt maar moeizaam overeind! En zodra ze de beloning kreeg voor de touch, zakte ze gelijk weer op haar kont. Voertjes weggooien (niet te ver, anders zag ze ze niet meer) bracht wel ietsje verbetering, maar niet heel veel. Zelf gaan staan zodat Yuno meer achter me aan moest komen om mijn hand aan te kunnen raken had ook wel weer wat succes, maar nog niet wat ik graag zie. Kortom, weer iets om aan te werken.

En het wordt al tijd dat ik ook voor Yuno aantekeningen ga bijhouden in mijn trainingslogboek om bij te houden wat we zoal trainen en wat het resultaat is… ik heb nog niet genoeg te doen blijkbaar .

Omgekeerde zindelijkheidstraining?

Waar Yuno ons de eerste week verbaasde met het weinige dat we aan haar zindelijkheid hoefden te doen, heeft ze ons nu een kleine ‘reality check’ gegeven. Ineens ging ze toch weer binnen poepen en plassen. Soms komt ze zelfs van buiten om het binnen te doen. Huh? Nou ja, we hebben nu het terras schoongespoten voor het geval ze dat te vies vond (na ieder poepje en plasje gaan we er toch met de gieter achteraan). En we belonen haar nu buiten voor haar prestaties, in plaats van haar lui naar binnen te roepen.

Metro

Vanochtend bracht Paul mij zoals gewoonlijk weg naar de metro (buitenstation). Maar deze keer gingen hij en Yuno mee naar het perron. Yuno vond het toch een beetje saai. Niet heel veel mensen (vakantietijd), en wie wel langskwam had geen enkele interesse voor haar. Ging er een eindje verderop eentje op de grond zitten (neus in mobiel verstopt) en daar mocht ze niet eens heen! Dat vond Yuno wel wat geblaf waard. We hebben haar maar op andere manieren bezig gehouden en dat ging prima.
Vervolgens kwam de metro aan de overkant langs. Hee, wat een groot ding! Wat zijn die tingelgeluiden (spoorwegovergang)? En hij maakt zo’n vreemde blaasgeluiden. Yuno bekeek het zich allemaal eens zorgvuldig, maar van angst was er geen spoor. Toen kwam mijn metro aan. En eigenlijk had Yuno precies dezelfde reactie als met de eerste metro, hoewel deze een stuk dichter bij haar kwam. Oh, iets groots. Paul vertelde achteraf dat ze het eigenlijk vooral vreemd vond dat toen dat ding wegreed, al die mensen om haar heen ineens verdwenen waren…

To eat or not to eat

Yuno is op dit moment niet van eetlustigen. Van de meeste maaltijden eet ze wel, maar misschien de helft. Soms helemaal niet. Bij uitzondering eens alles. Omdat Paul erg veel bezig was met haar voeren en de andere honden om haar heen weghalen, besloot ik de puppyren weer terug te zetten. Dat haalt het element aandacht-voor-niet-eten wel weg, maar helpen doet het niet. Ik heb niet de indruk dat ze last heeft van haar maag en haar ontlasting is helemaal niets mis mee. Vorige week was ze een hele kilo aangekomen en sindsdien kan ik niet zeggen dat ik haar erg vermagerd vind, al heeft ze wel weer wat meer vorm. Nu was het hele nest opvallend rustig met eten en was er weinig tot geen reactie als Bonnie eens later was met hun maaltijd of deze zelfs eens oversloeg. In ons huishouden is haar geringe interesse echter bepaald lastig. OK, dan gaan we over ‘Leren eten’ van Sue Ailsby. Eens kijken of dat tot Yuno doet doordringen hoe een normale Spets hoort te eten: alsof je leven ervan afhangt.

Overigens hebben we bij Ronja ook eens zo’n periode gehad. Ronja combineerde het ook nog eens met voernijd: zij wilde haar eten niet, maar ze ging wel grommen als één van de anderen in de buurt van haar bakje kwam. Toen hebben we het ‘leren eten’ ook toegepast, en met snel succes. Inmiddels krijgt Ronja in verband met haar sterilisatie zo weinig eten dat we boontjes toevoegen om de schijn op te houden dat er nog ìets in haar voerbakje zit.

Nu ja, wordt vervolgd.

Overal honden!

Vanavond is Sandra met Ronja naar de KC Delft voor haar dog dance-groep. Yuno en ik zijn rond acht uur ook op pad gegaan richting Delft. De autorit verliep prima. Ik had haar in haar blauwe tuigje gehesen en veilig vastgezet op de achterbank. Op een gegeven moment lag ze met haar koppie op de middenconsole te slapen.
Bij de KC aangekomen, was Yuno alweer klaarwakker. Ik heb haar uit haar tuig gewrikt en haar prachtige roze halsband aangedaan en we zijn samen lekker kalm het pad afgelopen naar het terrein. Dat was toch wel erg spannend! Al die honden die op het veld aan het flyballen waren…
De eerste honden die we tegenkwamen, waren Bumper en Wendy, die met baasje Johan even een wandeling gingen maken. Bumper was best geïnteresseerd, maar deed zijn naam helemaal geen eer aan. In tegendeel, hij was juist erg rustig en voorzichtig met Yuno, die ook rustig aan Bumper mocht snuffelen. Wendy vond het allemaal wel best; puppies zijn niet echt haar ding.

Daarna kwamen we bij het clubgebouw, waar een heleboel baasjes met hun honden lekker buiten zaten, waaronder San en haar cursisten. De begroeting met andere honden verliep allemaal prima: Yuno was zeker geïnteresseerd, wilde lekker snuffelen en was niet echt onder de indruk. Alleen toen de groepen gingen wisselen en er een heleboel honden tegelijk voorbij kwamen, zocht ze eventjes de veiligheid en kwam ze tussen mijn benen staan.
Op een gegeven moment kwamen er vier smouzen naar buiten, die Yuno uitgebreid gingen besnuffelen. Dat was wel een beetje heftig, vier honden tegelijk. Maar ook hier raakte ze niet in paniek. Als de andere hondjes naar haar smaak te opdringerig waren, liep ze weg; en als ze eventjes bleven staan, ging ze zelf kijken. Prima gegaan dus!
Daarna nog eventjes in de trainingshal geweest. Ook hier geen problemen: sommige honden hebben moeite met het galmende geluid, maar Yuno vond het allemaal best.

Inmiddels waren we al ruim een half uur op de hondenclub, lang genoeg voor de eerste keer. Dus weer op huis aan, maar niet zonder dat ze nog flink wat aandacht kreeg van de mensen op het terras. Veel indrukken, veel geleerd en zich kranig gehouden. En pas buiten op het pad een flinke plas gedaan. Knappe pup!

Op dit moment ligt ze thuis op een botje te kauwen, en ik vermoed dat ze vanavond goed zal slapen!