Maandag & dinsdag

Maandag 26 augustus: dagje vrij

Eerste blaf, 5.30 uur. De tweede blaf kwam gelukkig pas (iets) na zessen. Mooi zo. Na Yuno’s uitlaatrondje in de tuin weer even op de bank gaan liggen. Al snel lag Yuno op mijn heup en Ronja tegen mijn buik. Kari lag even aan mijn voeten, maar was snel vertrokken. Toch lekker om nog even na te kunnen dommelen.

 

Friemeltje

Op een gegeven moment lagen Yuno en Ronja bij elkaar, Ronja lag op iets te peuteren: meestal doet ze dat met kleine steentjes of andere harde friemeltjes: ze sabbelt erop, pakt ze tussen haar voortanden, spuugt ze weer uit, pakt ze weer op enz. Ze eet de friemeltjes gelukkig nooit op dat we merken, maar het lijkt ons zeker bij steentjes niet goed voor haar tanden, dus pakken we het meestal af in ruil voor iets lekkers. Zo ook nu. Het is een heel klein wit hard dingetje. En ik meen er ook iets roods aan te zien… hee, een tandje van Yuno! Het eerste tandje dat we vinden, terwijl ze er al een aantal heeft gewisseld. Leuk, die gaat in een doosje.

 

Weer op pad

Yuno’s verblijf in de bench was vanochtend korter dan anders. Paul en ik gingen samen op pad om naar tegels kijken voor de voortuin. Yuno gedroeg zich vrij netjes. In het begin blafte ze tegen een hoop dingen. Vooral de kunststof koeien die her en der stonden moest ze naar oefen. Kan ik me voorstellen. En Paul en ik mochten niet te ver uit elkaar: dat leverde wel echt blafjes op. Maar voor de rest, vrij netjes.

Auto = achterhangen

Op de terugweg viel me op dat Yuno echt niet naar de auto wilde. Ik bedacht dat ze na de puppycursus zo raar in dat hoekje had gezeten en vroeg me af of ze misschien toch een beetje misselijk was, al had ze niet overgegeven of gekwijld. Ook zit de maatgesp van haar tuigje op dit moment zo’n beetje recht onder haar buik en dat ligt natuurlijk niet lekker. En als ze niet gaat liggen, is ze in de auto minder stabiel. We hebben wel een mooi kattenmandje dat kan helpen voor de stabiliteit, maar daar liggen alle honden ook in huis graag in.

Tuincentrum

Dus even naar het tuincentrum, kijken of we een nieuw kattenmandje voor Yuno konden scoren. Natuurlijk bleef er behalve een kattenmandje (al in het winkelwagentje een hit, beter dan mijn fleece) ook nog wat hondenlekkers en een speeltje aan onze vingers kleven. En Yuno kreeg her en der toch de nodige aandacht, weliswaar zonder aaien, maar ze gedroeg zich goed. Bij de kassa was ze zeer geïnteresseerd in een vlinderhondje in een andere kar en ging op het randje van haar eigen kar staan. Maar ze bleef rustig en hield zich netjes stil.

Relaxter op de achterbank

Terug in de auto leek het mandje wel te schelen, ze ging nu in ieder geval liggen. Ook had ik in de tussentijd haar tuigje iets minder strak gezet – haar borstomvang is de afgelopen dagen blijkbaar ineens wat toegenomen. Misschien zit dat gespje nu net iets gunstiger. Ze moet vooral geen hekel krijgen aan autorijden!

 

Met 3 Spetsen op stap

Met de middagwandeling besluit ik mijn stukje zelfkwelling toch maar weer in gang te zetten: met 3 Spetsen tegelijk op stap. Yuno heeft voor van alles aandacht, maar slechts sporadisch voor mij – alleen wandelen is toch wel even iets anders voor haar, de aandacht die ze dan heeft, geeft ze nu een stuk minder. Kari wil ook graag zijn eigen ding doen maar reageert in ieder geval als ik hem iets vraag. En Ronja loopt superbraaf mee in de hoop lekkers te scoren. Daar ga ik natuurlijk graag op in, in ieder geval eentje die makkelijk te bestieren is! We komen zonder al teveel problemen in de Balij. Yuno gaat netjes zitten terwijl ik haar riem en die van de anderen afdoe, keurig!

Ontmoeting

Bijna halverwege komen we een buurvrouw tegen met haar 2 Springer Spaniels. Yuno heeft ze pas twee keer ontmoet, maar ze herkent ze ook echt. Ze gaat voorop, zoals altijd, hooguit een zacht gegrom en geen geblaf. Kortom, een hele nette begroeting voor haar doen. De buurvrouw geeft Yuno op mijn verzoek weer wat brokjes die ze hardnekkig vasthoudt, zodat Yuno moet werken voor haar lekkertjes. Het moeilijkste is nog om de kapers van de kust weg te houden: Ronja en haar oudste Springer, ook zo’n hongerlap.

“Spetsen!”

Wij staan daarna nog een hele tijd te praten en Yuno gaat de omgeving wat verkennen. Mooie gelegenheid om haar af en toe terug te roepen en daar flink voor te belonen. Dan staan Kari, Ronja en Yuno alle drie een beetje te graven en iets te eten op het pad. Ik roep mijn noodroep “Spetsen!” Ronja en Yuno vliegen op mij af, Kari kijkt op en bedenkt dat hij liever doorvreet. De twee die wel gekomen zijn krijgen natuurlijk hun jackpotje en Kari roep ik alsnog individueel – het is toch echt de bedoeling dat hij komt en laat liggen wat er ook ligt. Nou ja vooruit dan, Kari komt dan toch ook. Hij krijgt natuurlijk wel een beloninkje, maar geen jackpot.

Drijvertje krijgt lik op stuk

Ik besluit mee terug te lopen, dus gaan we met de vijf honden samen op pad. Op een gegeven moment begint Yuno de jongste hond te drijven: blaffen en achter in de poten duwen en waarschijnlijk ook nijpen. De jongste Springer is normaal niet zo’n held, maar ineens draait ze zich om en gaat Yuno even luid blaffend achterna. Oei, toch wel even schrikken! Toch heeft Yuno er niet veel van, blijkbaar was de correctie goed gedoseerd. Ze probeert hetzelfde nog even bij de andere Springer, maar een blik daarvan is al genoeg. He, jammer, ze vond het net zo’n leuk spelletje!

Nog meer socialisatie

Bij de uitgang van de Balij komen we nog een paar jonge pubers tegen, waarvan eentje de Spetsen erg leuk vindt. Ze vraagt wie ook alweer wie is en denkt even dat Yuno een dochter van Ronja is. Ondertussen laat ik haar Yuno brokjes voeren, wat ze maar al te graag doet. Waarna we doorlopen naar huis.

Zo is Yuno weer wat goeie ervaringen rijker.

 

Training: staan en poottarget

Nog steeds probeer ik bij Yuno een bewustzijn te krijgen van ‘staan’, zijnde, overeind blijven en stilstaan. Het lijkt wel meer voor te gaan komen, maar als ik Yuno niet help met handbewegingen vervalt ze direct in haar default-gedrag: zitten. Geen wonder, daar heeft ze al heel veel beloningen voor geïncasseerd en in de praktijk ook nog steeds: voor wachten bij de deur, bij de stoeprand, enz. Hier werk ik 2 sessietjes aan.

Bij haar volgende beurt zie ik de deksel van de lekkertjespot. Hee, een aardige poottarget. Eens kijken wat Yuno daarmee doet. In ieder geval doet ze niet wat ik half had verwacht: een hoop neuzen en het op willen pakken. Maar ze stapt er voor de rest voornamelijk omheen. Wel een teken dat ze zich bewust is van het ding, maar natuurlijk moeilijker om dan voor het gedrag te klikken. Van de weeromstuit klik ik dan ook de nodige ‘poot over target heen zetten’ en variaties daarop. Als ze erop stapt, glijdt het ding nog weg ook. Hmmm. Ik krijg wel een aantal herhalingen, maar ik heb niet het idee dat Yuno ook maar enig benul heeft waarvoor ze al die kliks verdiend heeft.

 

Avondwandeling

Tijdens de avondwandeling gaat Yuno een blafcompetitie aan met een Jack Russel. Gelukkig kon ik haar wel goed meekrijgen om door te lopen. En in een donker hoekje van de wandeling komen we een grote, donkere Labrador tegen. En wat doet Yuno: grommen! De Labrador lag waarschijnlijk in dezelfde stuip als zijn baasjes, hij reageerde in ieder geval niet. Ik ben maar snel doorgelopen. Zoals ik al eerder geschreven heb, ik hou niet van ontmoetingen met vreemde honden in het donker, omdat noch ik, noch de honden de lichaamstaal goed kunnen lezen en makkelijk interpretatiefouten kunnen maken.

Thuis gekomen gaat Yuno eerst even klieren en vervolgens superfanatiek aan een bot knagen. Op een gegeven moment zet ik haar toch maar even in de tuin om te plassen, maar dat vindt Yuno niet nodig. OK, dan de bench in. Dat doet ze tegenwoordig supervrolijk, omdat ze een klein handjevol lekkertjes krijgt als ze erin zit. Daardoor hebben Kari en Ronja deze keer het nakijken: als Yuno in de bench zit, deel ik aan hen niets meer uit. Pech jongens!

 

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Dinsdag 27 augustus: geronk in alle vroegte

’s Morgens om 5:30 uur word ik wakker van geronk. Als het luider wordt, herken ik er een helicopter in. Ik wacht erop dat Yuno wakker wordt, maar nee, ze slaapt door tot ruim na zessen. Ik sta voor de wekker op. Als ik beneden kom, krijg ik een rustiger begroeting van de honden dan normaal en ook Yuno is in de bench veel rustiger en stiller dan anders. Mooi! Ik doe de tuindeur open, haal de kleine meid uit de bench en samen lopen we naar de tuin, waar ze vrij snel zowel plast als poept. Goed zo, nu kan ik ook verder met mijn dagrituelen, aangezien ik vandaag weer moet werken.

De helicopter was overigens voor het zoeken van een 10-jarig jongetje dat de hele nacht vermist was. Vandaag werd hij gelukkig bij kennissen van het gezin gevonden.

 

Laddercomplex

Als ik me ’s middags uit mijn werk aan het omkleden ben, hoor ik Yuno blaffen. Het klinkt alsof het van buiten komt. Paul gaat snel naar buiten. Als ik beneden kom, hoor ik dat het geblaf buiten van… de voorkant van het huis komt? In de achtertuin zie ik een ladder tegen het huis staan, en een emmer met schoonmaakspullen in het brandgangetje. Ah, de glazenwasser is er en hij heeft Yuno laten ontsnappen. Blijkbaar was Ronja vrolijk meegegaan op dit avontuur van de kleine meid, want op hetzelfde moment komt Paul met de twee dames via de voordeur binnen. En is Kari via de poort op zijn beurt op avontuur gegaan. Zucht, ik daarachteraan. Lekker stel bij elkaar zo.

Als Yuno weer in de achtertuin komt, gaat ze heftig blaffen naar de lege ladder. De glazenwasser staat op de uitbouw de ramen boven te wassen. Yuno ziet hem niet. Eigenlijk heeft ze gelijk ook, dat heeft die grote boze man neergezet waarna hij naar boven is geklauterd! Kari vindt het natuurlijk een prima aanleiding om mee te blaffen. Ik neem de Spetsen mee naar binnen en ga ze belonen voor stilte en rustig gedrag. Dat brengt snel rust in de hut. Als de glazenwasser de ramen beneden doet, levert dat nauwelijk een blafje op. Zo heb ik mijn Spetsen graag!

Als we even later gaan wandelen, staat er tegen een ander huis weer een ander ook een ladder. Daar is een schilder bezig. En Yuno begint weer te blèren. Nu begin ik het langzaam wat zat te worden, dus ik zeg rustig maar ferm, “Nee!” en dan vriendelijk “Yuno kom!”. En dat doet ze. Ik ben eigenijk een beetje verbaasd, maar blijkbaar helpt het wel om duidelijk te verbieden. Natuurlijk staat ze even later weer te blaffen, daar is het allemaal te spannend voor, maar door haar duidelijk aan te geven dat dit niet gewenst is en hierkomen wel (en het nodige oplevert), kunnen we hier vrij netjes langslopen. Mooi! Weer een instrument in ons arsenaal!

 

Training: handtouch en voorpoottarget

Vrij laat in de middag heb ik ineens weer inspiratie voor een training. Yuno komt in bepaalde situaties erg moeilijk. Vooral als we de deur uit willen gaan, wil Yuno beslist niet komen als we dat zeggen. “Ja hee, en daarna gaan jullie weg!” Gelijk heeft ze, maar het zal toch moeten. Als het puntje bij paaltje komt, pakken we haar op om haar in de kamer te zetten – nog niet eens in de bench. Maar handig is het niet als een hond niet komt of gaat waar je hem heen wilt hebben. Daarom besluit ik dus de handtouch te oefenen. Het is een lekker concrete oefening die voor een hond soms makkelijker op te volgen is dan hierkomen.

Yuno geeft soms een heel duidelijk duwtje als handtouch – zo heb ik ze graag! Maar soms komt ze alleen in de buurt van de hand, of veegt ze erlangs. Tsja, we hebben het al een aantal keer geoefend, dus vanaf nu geldt de eis: een duidelijke por graag (die geeft het tenslotte vaak genoeg ongevraagd en overduidelijk tegen mijn kuiten). En ja hoor, tegen het einde van de sessie geeft Yuno steeds duidelijker porren tegen mijn hand. Nog 1 of 2 sessies lol en het is vast inzetbaar als ze eens niet wil komen.

De voorpoorttarget is een voortzetting van gisteren, maar met een kleine stukje kunststof zeil. Deze keer zet Yuno er makkelijk haar pootjes op. Ik kan dus het nodige klikken. Op een gegeven moment maakt ze een heel duidelijke pootbeweging, die ik weet te klikken. En daarna nog een, helaas naast de target, dus geen klik. Hmmm, Yuno geeft de duidelijke poot-neerzet-beweging gelijk op. Hoe dan ook heb ik de indruk dat ze nog geen idee heeft wat de bedoeling is. Volgende keer nog een ander voorwerp, iets dikkers dat Yuno echt duidelijkheid moet geven. Ik denk een klein reststukje van een plankje dat ik nog heb liggen.

 

Ontmoetingen in het donker

Tijdens onze avondronde loop ik op de stoep een Golden tegemoet. Ik weet dat het een schat is, en de stoep is goed verlicht, dus ik besluit ze kennis te laten maken. Yuno zet het op een heftig grommen en de Golden eerst ook. Maar in het licht van de lantaarnpalen kunnen ze elkaars gedrag goed bepalen en de Golden kalmeert heel gauw. En Yuno daardoor ook. Het is een prima ontmoeting en Yuno is een heel eind gerustgesteld als we doorlopen.

Een eind verderop komen de Husky en de Dalmaat elkaar weer tegen. Gelukkig zijn ze sneller uitgebabbeld. Ik besluit de Dalmaat te volgen. Bij de ingang van zijn flat is het heel licht en op dat punt halen we ze net in. Ik vraag of hij lief is voor pups. Ja hoor, geen probleem. En dat is het inderdaad niet. Weer gromt Yuno heftig, en Mongo snuffelt gewoon geïnteresseerd. Ook deze ontmoeting verloopt prima en opnieuw is Yuno bij het weglopen een stuk geruster dan bij het heenlopen.

Allemaal goede ervarinkjes die bij elkaar opgeteld Yuno zouden moeten leren dat vreemde honden niet per definitie eng zijn en aangeblaft of gegromd hoeven te worden.