Proefles praktijkspeuren

Vrijdag 24 april 2015

Omdat Yuno zo spontaan de handschoen had opgepakt, en omdat zij geen hondje is zoals Kari en Ronja, besloot ik haar aanwijzing te volgen.

Yuno’s moeder Nissa en haar broertje Pelle doen met veel verve aan mantrailing met Bonnie. Ik ging daarom maar eens kijken of daar mogelijkheden voor in de buurt zijn. En jawel, op 2 plaatsen zelfs! In Reeuwijk, bij Zoek! Speuren met honden, was er ook een plekje voor ons. Ik maakte bij Lilian een afspraak voor 24 april voor een proefles.

Het was schitterend weer, zo’n 20 graden, zonnig, maar niet te warm voor de hond als je niet de hele tijd in de zon was. En redelijk windstil.

Na het vertellen van de nodige zaken rondom speuren (ongetwijfeld nog maar het topje van de ijsberg) en het luisteren de hoofdpunten uit Yuno’s gebruiksaanwijzing (regel 1: NIET aankijken), gingen we aan de slag met het eerste spoortje. We stonden op een groot veld, met een aantal rechte sporen in het gras van één of ander voertuig.

1e spoortje

Lilian gaf Yuno een aantal stukjes worst, liep met het laatste stukje worst achteruit langs zo’n spoor, toch al direct zo’n 15 tot 20 meter, ondertussen Yuno’s aandacht vasthoudend. Op het laatste legde ze een handschoen neer. Yuno blèrde ondertussen als een eh… Västgötaspets. En wel eentje vol diepe verontwaardiging dat de bron van dat superlekkers (knakworst!) afstand nam, nog wel op zo’n uitlokkende manier. Lilian liep terug naar ons en liet Yuno haar mouw besnuffelen. Daarna ging ze een paar meter opzij.

Ik vertelde Yuno een paar keer “zoek!” en zwaaide in de richting van de handschoen. Yuno begreep er eerst weinig van, maar liep al snel een beetje in het spoor, richting handschoen. Toen ze dit iets overtuigender deed met haar neus in het gras, zei ik zachtjes “goed zo!” Yuno keek gelijk om, “koekje?”. OK, ik moest echt mijn mond houden. Na nog een of twee onderbrekingen kwamen we bij de handschoen. Ik juichde en gaf Yuno lekkers en nog een keertje nadat ze de handschoen op mijn wijzen nog eens had bekeken. En Lilian kwam en gaf Yuno ook nog een paar stukjes worst.

2e spoortje

Voor het tweede spoortje kreeg ik aanwijzingen over het vasthouden van de lange speurlijn: op zo’n 2,5-3 meter achter Yuno vasthouden en de rest van de 10-meterlijn achter mij laten slepen. Het spoor zelf legde Lilian op precies dezelfde manier, langs de lijn in het gras. Ik gaf Yuno opnieuw de aanwijzing “Zoek!” en wees in het verlengde van de lijn in het gras. Yuno ging op pad, ik liep achter haar aan. Prompt herinnerde Lilian mij eraan dat ik de lijn moest laten slepen. Onderweg stopt Yuno om iets te besnuffelen. Ik stuurde haar terug het spoor op. En we kwamen weer netjes bij de handschoen uit. Knap grietje!

3e spoortje

Voor de volgende ronde vertelde Lilian mij dat als Yuno stilstond om ergens aan te snuffelen, ik haar nu niet meer haar aan het werk moest proberen te zetten. Ik moest haar zelf weer aan het werk laten gaan. En bij het begin van spoor moest ik ook niet meer wijzen in de richting van het spoor – straks moest Yuno dat echt zelf bepalen, want dan wist ik niet in welke richting het ‘slachtoffer’ gelopen was. Nu kon ik nog wel mijn hand in een kwart boog over het spoor heen bewegen als grove richtingsaanduiding. Had Yuno nu al iets meer zelfvertrouwen? Ze leek in ieder geval te begrijpen dat ze die streep in het gras moest volgen. Meer kon ik er nog niet van zeggen.

4e spoortje

Voor het 4e spoor liepen we een eind over een pad. Daar liet Lilian Yuno even een plastic zakje met een stukje stof met haar geur ruiken. Dit moest ik haar dadelijk ook laten ruiken als ik aan het spoor begon. Ook kreeg ik een portofoon mee. Lilian gaf Yuno weer een of twee worstjes en liep weg over het pad en ging een hoek om. Yuno stond, net als de vorige keren, weer flink te blèren. Even later kreeg ik via de portofoon het sein dat ik kon starten. Ik liet Yuno de inhoud van het zakje nog eens ruiken, maakte de kwart zwaai over het pad en al snel ging Yuno aan de gang. Al snel, na 2 lichte knikjes in het pad, vonden we Lilian.

5e spoortje

Nu kregen we de aanwijzing om, terwijl Lilian samen met Paul wegliepen verder over het pad, even een eindje terug te lopen de andere kant op. Yuno keek wat achterom, maar liep verder probleemloos met mij mee. Eerst moesten we nog een stel met een Border Collie voorbij laten gaan – die zich keurig verontschuldigden omdat ze hun hond bij Yuno lieten komen terwijl ik mijn best deed om Yuno aan mijn andere kant te houden. Ik had niet veel tijd om verbijsterd te zijn over deze beleefdheid en hondenetiquette. Ik kreeg alweer het sein dat we aan de slag konden. Ik liep met Yuno terug naar het startpunt, een lijn die Lilian met haar schoen over het pad had getrokken. Al die tijd was ze stil geweest – wat natuurlijk Lilians doen was.

Daar liet ik Yuno Lilians geur opsnuiven. Yuno stond me wat aan te kijken. Ik zwaaide mijn kwart cirkel met mijn hand. Yuno keek even waarheen ik waaierde, maar toen weer naar mij. Ik stond stil en liet haar even nadenken. En Yuno ging op pad. Ze liep aardig door tot uit een zijpad een man kwam, die ook nog even raar bewoog. Yuno hield haar mond, maar keek hem wel na en leek daarna even vergeten te zijn waar we hier ook alweer voor waren. Na wat aarzeling ging Yuno mij toch weer voor, verder het pad op. Hoekje om, en vervolgens van het pad af het gras op. Op gras gekomen ging haar neus weer naar de grond, meer dan ze op het pad had gedaan. En daar vond ze Paul en Lilian achter een boom. Netjes!

6e spoor

Opnieuw gingen Lilian en Paul samen op pad, een bruggetje over. Ik ging weer even de andere kant op. Ik kon rustig wat met Yuno spelen of gewoon wat rondlopen. Ik koos voor het laatste. Vervolgens kreeg ik de oproep. Net na het bruggetje moesten we starten.

Na het opnemen van de geur keek Yuno mij heel kort aan, en toen ging ze op pad. En hoe! Ik wist niet eens dat ze zo hard kon trekken! We liepen een zijpaadje voorbij, en nog eentje. Ondanks haar duidelijke doelgerichtheid twijfelde ik toch wel aan Yuno. Had ze niet een afslag gemist en was ze op koppigheid aan het doorstieren? Maar ja, ik wist niet waar ze zaten en moest gewoon wel op haar vertrouwen, dus ik liep braaf achter haar aan. Een mompel kon ik echter niet binnenhouden. Yuno keek even om. Nee, ik moest toch echt mijn lippen op elkaar houden, ik zorgde nu alleen maar voor afleiding!

Yuno sleurde me zonder aarzeling weer verder, tot we bij een scherpe bocht in het pad kwamen. Het pad ging naar rechts, een paar kleinere paadjes gingen meerdere andere kanten op. Yuno aarzelde, en aarzelde, snuffelde kort aan een of twee planten langs de zijkant, en ging ineens weer verder, het pad volgend. Zo’n 20 meter verderop waren Lilian en Paul.

Wow, wat een geweldig knappe meid! En wat een enorme vorderingen in 1 uurtje lestijd! Dit laatste spoor was toch zeker wel zo’n 100 tot 120 meter lang. Als dit een goeie aanwijzing is, is dit wel de sport voor de kleine griet.

Lilian vertelde dat deze proefles verder geheel vrijblijvend was en dat we zelf moesten bepalen of we door gingen, en hoe vaak enz.
Tja… Zullen we verder gaan?

 Meer foto’s op onze fotosite
images.doghouserock.nl